Japoniako aintzinako basoak

UNESCOk gizateriaren ondare izendatutako hiru leku daude Japonian. Shiretoko penintsula da horietako bat.

Hokkaido uhartearen ipar-ekialdean kokatuta dago, eta haren izenak ‘Lurraren amaiera’ esan nahi du ainu hizkuntzan. Baso epel eta subalpetarrek osatzen duten paisaia hau Japoniako ederrenetakoa da, eta haren zati handi batera itsasontziz edo oinez soilik irits daiteke. Barnealdean Kamuiwakka ur-jauziak ezkutatzen dira, herrialde osoko ur beroko iturririk onenak.

Itsasoko eta lurreko ekosistemen arteko elkarrekintzaren adibide bikaina da Shiretoko. Hainbat arrain migratzaileren topagunea da; gehienak endemikoak dira, eta desagertzeko arriskuan daude.

Bestetik, Honshu uhartearen iparraldean, ekialdeko Asiako pagadi birjinarik zabalena dago. Shirakami-Sanchi da, 500 landare-espezie gordetzen dituen baso erraldoia. Haien sustraien azpian, toba bolkanikoz, buztinez eta hareharriz osatutako arrokak daude, 12 eta 20 milioi urte bitarteko adina dutenak.

Azkenik, Yakushima uhartea munduko prezipitazio-indizerik altuena duelako da ezaguna: urteko 10.000 mm ur, batez beste. Pentagono irregular baten forma du, eta haren 505 kilometro karratuetan 20.000 pertsona baino gutxiago bizi dira tximu- eta orein-populazio handi batekin batera. Sugiaren, zedro japoniarraren, bizileku nagusia ere bada Yakushima; hain zuzen, kultura japoniarrean naturarekiko konexioa irudikatzen duen ikurra da sugia.