Seis sílabas ou quince letras

1997/05/01 Mujika, Alfontso - Elhuyar Fundazioa Iturria: Elhuyar aldizkaria

• Unibertsitateak

Inaki Irazabalbeitia ex director da UEU

Vinte e cinco anos, seis sílabas ou quince letras. Con todo, a matemática, en verdade, púxonos una pequena trampa. Os anos son realmente vinte e catro e as edicións vinte e cinco. Donibane Lohizune 73, Euskal Herria 97. Pero importa?

En Ustaritz subín eu no carro da UEU no 76 e desde entón son unha pasaxe habitual. A fascinación polos tempos pasados céganos a miúdo. Non é leste o caso, pero teño recordos de especial ambición daquel verán. Franco acababa de morrer, non te esquezas. A experiencia de Uztaritz foi como una terapia de choque. Púxome en contacto con outras visións e vivencias da industria vasca. Estudei na ikastola, vivín de cerca as controversias do euskara batua e non me afastei da movida. Pero Uztaritze era outra cousa.

Lembro o día que coñecín a Manex Goihenetxe, entón director. Saímos do Sur en dous coches, catro amigos, guiados por un eu. Paira a UEU estabamos escondidos dos miles de pesetas recadadas no Sur. Que vibración na fronteira con Hendaia! Non me tranquilizé ata que doei diñeiro a Manex. Pareceume una gran fazaña, no meu dezaoito ocasiones, aquel pequeno tráfico de divisas. Foi o primeiro contacto coa UEU.

Impresionoume o ambiente da unión: una comunicación aberta e ao mesmo nivel entre profesores e alumnos. Mesmo con nomes famosos, nos tratos e nas relacións non se destacaba ao último alumno. Una gran diferenza coa universidade oficial! Había debate aberto, intercambio de ideas e ouvíase a opinión de todos; por exemplo, o descoñecemento impertinente como eu atrevíase a opinar sobre a terminología da ciencia en eúscaro e escoitábanme! O ambiente axudaba a iso. Recordo moi ben as clases de ‘Bilgune’, especialmente as impartidas por Txillardegi sobre a linguaxe de signos dos monos (José Luís, dos que puña o personaxe mítico).

Baixo a dirección de Luís Mari Bandrés coñecín moitos dos pobos e aldeas de Lapurdi e Baixa Navarra marabillosos nos nosos hóspedes da noite. Alí coñecín a moitas persoas que logo estiven a acompañar á industria vasca (acórdasche do meu perdida Sagrario?) E aínda sento vergoña ao lembrar o día en que a Natxo de Felipe impedíronlle cantar baixo o berro “españolista”. (Perdoa Natxo?)

Pan empapado en vinagreta paira saciar o piollo da tripa; actuacións de versos de Joserra Etxebarria e Patxi Goenaga na pradaría fronte a Landagoien; xente que vén ao cámping; o eúscaro doce de Iparralde… Uvas favoritas da memoria. Era diferente a época e a outra era o noso espírito.

Pasei todos os niveis da UEU desde entón e finalmente, como di Martín Orbe, conseguín algo que nunca me quitaría: “ex”. Unha gran honra, non creas.