Competencia en investigación de células nai

2007/11/21 Galarraga Aiestaran, Ana - Elhuyar Zientzia

• Biologia
• Genetika
• Medikuntza

Mitalipoven utilizou os fibroblastos dun macaco adulto, é dicir, as células do tecido conjuntivo. O núcleo do fibroblasto foi introducido nun óculo sen núcleo, co que o óculo contén a súa información xenética. Posteriormente, propiciaron o inicio do desenvolvemento embrionario até a fase blastocista. De feito, nesta primeira fase, as células embrionarias non están especializadas, polo que teñen a capacidade de converterse en calquera tipo de célula. É dicir, son células nai.

Noutros animais, os investigadores xa o conseguiron antes, pero nos primates non conseguían avanzar. Mitalipov, con todo, fixo algúns cambios no paso da introdución do núcleo da célula adulta no óvulo e parece que o inventou. Esperan que o método sirva tamén en humanos.

O problema é que eticamente a algúns lles parece inaceptable crear un embrión e despois destruílo. E as outras investigacións que publicaron agora non teñen ese problema, xa que conseguiron células nai por outra vía. Ademais, fixérono con células humanas.

Pola vía da reprogramación

De feito, Cell publicou o traballo do equipo de Yamanaka da Universidade de Kyoto, e Science, do equipo de Thomson da Universidade de Wisconsin-Madison (EEUU), obtiveron células nai reprogramando células maduras. En concreto, conseguiron que as células diferenciadas convértanse en células parecidas ás da nai, introducindo algúns xenes imprescindibles no desenvolvemento do embrión.

Yamanaka deu a coñecer esta técnica o ano pasado e probouna no rato. O gran inconveniente era que debía introducir catro xenes nas células dos ratos e paira iso utilizou un retrovirus. O uso de virus non é seguro e un dos factores introducidos detectou que xeraba tumores. Con todo, utilizou a mesma técnica con células humanas. Partiuse das células superficiais dunha muller de 36 anos e un home de 69 anos, e conseguiu converter as células nai obtidas en células cardíacas e neuronas, pero cos mesmos riscos que tiñan no rato.

No laboratorio de Thomson identificáronse 14 xenes crave na reprogramación.

B. Universidade Richter/Wisconsin-Madison

O equipo de Thomson parte das células fetales dun bebé recentemente nado e das células do prepucio. E paira reprogramarlos, retorcer á célula nai, introduciron catro xenes, pero non os mesmos que os de Kioto: dous eran iguais e os outros dous non. Desta forma crese que non incluíron o factor causante do tumor, pero con todo si introduciron os xenes a través dun virus.

Ademais, os estadounidenses recoñeceron que polo menos 14 xenes participan na reprogramación, pero esta vez foron suficientes. Con todo, non teñen clara a súa función. Que fan os non utilizados? Que pasa si faltan?

Aínda teñen moitas preguntas que responder, pero, estimuladas polo clima competitivo, están a superarse as etapas. Mentres tanto, os que lle rodean velan por que non haxa dopaxe (fraude) e esperan ansiosos cando chega a hora de porse a txapela.