Cornelius Rhoads: a guerra como remedio
2019/10/08 Galarraga Aiestaran, Ana - Elhuyar Zientzia
Barin, ao sur de Italia. Ano 1943 e II. A Guerra Mundial estaba en plena ebulición. O médico estadounidense Cornelius Rhoads (1898-1959) quedou mirando aos innumerables feridos o hospital: a guerra non ía traer nada bo. Nunca. Nunca?
—Señor Rhoads! —gritoulle una enfermeira—. Uns avións alemáns bombardean o porto e deixan no lume ao USS Liberty. O barco transportaba cen toneladas de gas mostaza. Hai moitos feridos!
Máis feridos! O señor Rhoads comezou a traballar. Observou en que consistía o efecto do gas mostaza: inmediatamente despois de que se producisen os gases, o número de glóbulos brancos (leucocitos) dos pacientes aumentaba, mentres que nos próximos días os feridos quedaban practicamente sen glóbulos brancos moitos dos afectados pola exposición violenta do gas murían.
Co paso dos días, Rhoads sorprendeuse: ademais do dano aos leucocitos, apenas había outras infeccións nos pacientes.
—Parece que o gas mostaza só afecta aos glóbulos brancos! —deuse conta con gran asombro de que lle pareceu realmente estraño. Podíase sacar algo daquela rareza? Pois si! De feito, foi o punto de partida da quimioterapia: na leucemia, os glóbulos brancos multiplícanse sen medida e causan grandes danos. Agora tiñan un poderoso arma contra esta enfermidade.
A contrapartida foi cara, pero as bombas desafortunadas provocaron una feliz conclusión.
Gai honi buruzko eduki gehiago
Elhuyarrek garatutako teknologia
