Engurras de rapidez

2000/02/22 Roa Zubia, Guillermo - Elhuyar Zientzia

• Medikuntza

Foi asasinado en 1955 polo aneurismo da arteria Albert Einstein Aorta aos 76 anos de idade. Nese momento tampouco tiña a cabeza perdida. A autopsia solicitada polos seus familiares foi realizada polo patólogo Thomas Harvey. Sacouse o cerebro, pesouse e gardouse na solución de formalina. Posteriormente realizáronse numerosas medicións a través do compás e fixéronse fotos desde todos os puntos de vista, tanto de todo o cerebro como de cada hemisferio. Finalmente cortouse en 240 fragmentos e comezáronse a realizar outros cortes paira completar o estudo. Este estudo foi promovido polo propio Einstein. Catro anos antes fixéronselle os encefalogramas paira utilizalos na investigación. Neste proxecto participaron outros físicos.

Desde os días seguintes á morte non se publicou ningunha análise morfológico do cerebro do científico. Agora realizouse una investigación deste tipo e publicáronse os primeiros resultados. Nesta investigación tomouse como comparativa o grupo denominado «conxunto de testemuñas».

Comparación anterior do mestre

O grupo está formado por moitos cerebros sans psicoloxicamente e médicamente. Einstein tiña 76 anos cando morreu. Por iso, utilizouse un grupo de cerebros de maiores de 65 anos paira comprender os cambios da vellez. Na comparación morfológica utilizáronse tamén os cerebros femininos.

Na maioría das medicións o cerebro de Eistein non presenta diferenzas significativas. O peso do cerebro está dentro dos rangos de peso dos grupos máis locais. As súas dimensións de lonxitude, anchura e altura son as habituais. Con todo, nos lóbulos parietales existe una estraña diferenza. O tramo denominado Ranura de Silvio chega até unha liña principal e no home común non. Como se pode observar nas fotos que lle fixeron tras a súa morte, esta característica aparece a ambos os dous lados do cerebro de Einstein. Os cerebros normais teñen outra estrutura que se desenvolve antes de nacer. Isto significa que o feto de Einstein tivo una malfomación e non desenvolveu esa parte como o resto. A seguinte pregunta é si ese é a orixe ou non da xenialidade. A procura da resposta tamén require un pouco de xenialidade, quizá o propio Einstein sexa capaz de dar resposta. Imos un pouco tarde.