Robot Tartalo, jamba

2008/06/01 Ochoa de Eribe Agirre, Alaitz - Elhuyar Zientziaren Komunikazioa Iturria: Elhuyar aldizkaria

• Robotika
• Adimen artifiziala
• Unibertsitateak

As persoas que traballan no terceiro piso da Facultade de Informática de San Sebastián consideran normal o encontro con Tartalo polos corredores. Atópasche pero non. De feito, esta máquina intelixente de metro e medio de lonxitude evita todos os obstáculos que se atopan no camiño grazas aos sensores instalados ao redor do seu 'corpo': soares detectores de ultrasonidos, sensores de infravermellos e láseres. Estes últimos, por exemplo, miden a distancia á que se atopa todo o que está dentro do ángulo de 180 graos. Os investigadores da UPV non fabricaron o robot, comprárono a Universidade e o equipo de investigación está a desenvolver as súas capacidades.

Con estes sensores, e co computador que é o cerebro do robot, Tartalo só tería que moverse dun lado a outro de forma segura, é dicir, una navegación básica en inglés chamada wandering. Con todo, este equipo de investigadores do Departamento de Ciencia da Computación e Intelixencia Artificial pretende que o robot sexa capaz de asistir a un punto concreto ordenado.

Orientando dentro dos edificios

As máquinas máis coñecidas que nos conducirán desde un punto concreto até un destino son os sistemas de navegación GPS. Con todo, non funcionan dentro dos edificios e non sería práctico crear una base de datos que recolla os planos de todos os edificios do mundo. Por iso, o equipo de Basilio Sierra baséase en sistemas biomiméticos paira o desenvolvemento de Tartalo. É dicir, o robot fai o mesmo que as persoas e os animais orientarían nun novo lugar: explorar o lugar e tomar puntos de referencia. Pero para que una máquina poida facer o que os seres vivos facemos da súa intuición, os informáticos deben inserir una serie de datos e programas de cálculo.

Os edificios son contornas semi-estruturados, en todos eles pódense atopar zonas comúns e Tartalo ensinoulle a coñecer catro delas: habitación, corredor, hall ou entrada e cruces. Así, si levásemos o robot á nosa casa, primeiro realizaría un proceso de autolocalización, dando una volta de peso paira aprender a localización destes espazos. Con este proceso, a máquina formaría una especie de mapa topológico, e nós só deberiamos mostrar o nome de cada un dos lugares que aprendeu. Paira iso, os investigadores da UPV están a deseñar sistemas de interacción acode-robot. Por exemplo, está a adaptarse un sistema de recoñecemento de voz e una interfaz táctil para que o robot entenda as ordes.

Ollo único, visión afiada

Paira identificar o que ten diante --por exemplo, paira separar una habitación dun corredor -, Tartalo utiliza o único ollo que lle dá nome: o seu cámara. Mide as imaxes tomadas a través desta cámara, compáraas coa súa base de datos e baséase na probabilidade de decidir que máis parecen esas imaxes. Por exemplo, o robot sabe que si una zona é longa e estreita é un corredor.

O máis importante que demostraron a Tartalo é identificar as portas. De feito, paira chegar á maioría dos lugares indicados, o robot deberá acceder por unha porta. Por iso, ten a cámara situada á mesma altura que o pomo da porta, que lle axudará a identificar a porta. Neste momento o sistema está programado paira buscar e atravesar portas cando circula por un corredor. Si a porta está pechada, como aínda non se lle instalaron brazos, a porta é golpeada polas 'patas', con dúas ou tres choques.

O equipo de investigadores da UPV-EHU ten como obxectivo desenvolver o sistema de navegación do robot, e paira conseguilo é imprescindible detectar as portas. A partir de aí, Tartalo terá que aprender a distinguir moitas outras cousas, como os rostros, as voces ou calquera cousa que se lle pida traer. Pero cada una destas accións implica o desenvolvemento dun programa concreto, que polo momento está fóra da liña de investigación do Grupo de Robótica e Sistemas Autónomos. Con todo, este robot irá incorporando progresivamente as capacidades desenvolvidas por outros grupos de investigación.