“Paira min os dentes son pedras preciosas; aínda que son relativamente pequenos, teñen un valor especial”
“Paira min os dentes son pedras preciosas; aínda que son relativamente pequenos, teñen un valor especial”
Pois case os mesmos anos, esta é o meu 18ª campaña de escavación. Desde 1998 teño una cita ineludible co xacemento de Atapuerca. Paira algúns, a paisaxe estival é de praia e sol. Paira min é un dos xacementos, o estrato máis grotesco da Gran Dolina, o das series de centenares que nos collen vestidos de verde e saúdannos amarelados, e o ceo máis interminable de Castela sobre eles. Estou enganchado a esta terra, a esta actividade, á enerxía telúrica que emiten estas terras con case un millón de anos de vida enterrada. En poucos sitios hai tanta “vida” acumulada.
Sempre penso que, de broma, os amigos das psicofonías e do espiritismo terían que vir a lugares como a Gran Dolina co taboleiro de ouijas, xa que aquí, no mesmo lugar, nas mesmas coordenadas, recóllense as vivencias de persoas que viviron durante un millón de anos. Nalgúns casos, ademais, do mesmo xeito que no TD6 da Gran Dolina, producíronse tamén mortes dramáticas, xa que a súa acumulación débese ao canibalismo e case todas as vítimas foron nenos. Vanse a reflectir os ecos e os espíritos con máis enerxía que aquí? Non creo.
Si, durante estes 18 anos seguín de cerca ao Homo antecessor. Vin crecer e madurar como especie e gustaríame pensar que co meu traballo axudei a que ese adolescente se coñeza e fortalézase. Ao longo destes anos modificamos as nosas hipóteses, e grazas aos novos fósiles e estudos que coñecemos, agora pensamos que a orixe das primeiras poboacións europeas non é africano, senón asiático. Precisamente, as investigacións que estamos a levar a cabo en China, xunto cos seus investigadores, axúdannos a coñecer mellor o parentesco entre o Homo antecessor e as poboacións asiáticas.
É difícil dicir un só. Paira min foi especialmente emocionante atopar restos humanos no Osine do Elefante. A través deste xacemento, xa existía a sospeita de que en Europa había seres humanos fai 1,2 millóns de anos, pero se trataba de evidencias indirectas (sinais de cortes en ósos, escasos instrumentos de aparencia primitiva) que non tiñan a suficiente solidez paira convencer a unha comunidade científica escéptica que cría que o home chegou a Europa fai medio millón de anos. O descubrimento do cadáver foi una proba definitiva! Ademais, primeiro apareceu un só dente (que logo aparecería), polo que eu tiven a oportunidade de gozar da responsabilidade de identificarme como humano, o home máis antigo de Europa.
Os dentes son as pezas máis abundantes do rexistro fósil e as que mellor se conservan grazas aos tecidos que os forman, principalmente por esmaltes. Resisten mellor que calquera outra parte esquelética o paso do tempo e os procesos de fosilización. Ademais, achegan información útil en moitos ámbitos.
Serven paira sacar conclusións sobre a dieta, os episodios de enfermidade e a tensión individual durante o crecemento (por medio dun defecto no esmalte chamado hipoplasia), o desenvolvemento (existe una gran correlación entre o crecemento dental e a erupción e o crecemento dunha especie), a taxonomía e a filogenia. Isto último é debido ao seu alto compoñente xenético, tanto no tamaño dos dentes, como nos aspectos morfológicos dos mesmos, talles como o número de cumes, a súa posición respecto dos outros ou o aspecto da raíz, o que nos permite coñecer a que grupo pertence este individuo (taxonomía) e o seu parentesco con outras especies humanas polas súas semellanzas e diferenzas (filogenia). Paira min os dentes son pedras preciosas. Do mesmo xeito que ocorre coas pedras preciosas, son relativamente pequenas, pero teñen un valor excepcional.
Os estudos xenéticos achegan novos avances e fontes de datos e nos últimos anos déronnos moitas sorpresas, como que a hibridación entre H. sapiens e H. neanderthalensis non foi xeneralizada, pero tampouco extraordinaria, ou o descubrimento dunha “nova especie”, os denisoveses, dos que dispomos do seu xenoma pero non de fósiles paira comparalo con outras especies coñecidas a través de fósiles.
É certo, con todo, que aínda existe un problema sen resolver, e é a “reconciliación” entre a evidencia xenética e a evidencia fósil na data da separación entre os homes modernos e neandertales. A xenética suxire que esta separación se produciu fai uns 500.000 anos, pero os fósiles afirman que fai un millón de anos había un antepasado de ambos.
Si, e nesta investigación tamén os dentes foron os protagonistas principais. En calquera caso, debemos ser prudentes cos efectos taxonómicos que extraemos das pegadas fragmentadas ou raras, sobre todo porque, como dixen antes, os dentes tamén poden mostrar adaptacións á dieta e non necesariamente parentesco. Paira distinguir ben o que reflicten, o mellor sería ter máis e máis completos restos fósiles.
Doutra banda, paréceme certamente interesante que no período de dous meses coincidan varias publicacións que fan referencia a un período de entre 2 e 3,5 millóns de anos e que demostran una gran diversidade de homínidos en África. Por unha banda, a posible noticia de australopite (A. deyimereda), que coincidiría en tempo e lugar coa especie de Lucy, A. afarensis; por outro, o descubrimento dos instrumentos máis antigos, de 3,3 millóns de anos, en Kenia; e por último, a identificación da especie máis antiga do xénero Homo en Ledi Gerarun (Afar, Etiopía). Todos eles demostran que o final do Plioceno e o comezo do Pleistoceno inferior foi una época moi concorrida e viva, con moitas claves paira entender a xénese dos primeiros seres humanos.
Si, a colección do Osín de Ósos, cunha trintena de esqueletos do Pleistoceno Medio (430.000 anos), está a ser un auténtico tesouro paira reconstruír a Historia con maiúsculas, no que se refire á orixe das especies humanas, neste caso a neandertal. Pero tamén paira reconstruír a historia, en minúscula letra, dun individuo e da súa morte. Os traballos interdisciplinares, entre eles as técnicas forenses, permítennos contar a Historia a través das historias, achegando a familiares que viviron medio millón de anos.
Iso é. O reto agora é determinar cando os seres humanos ocuparon o lugar e saber até que punto é o único cumprimento, ou si viñan de cando en vez, é dicir, só cando as condicións climáticas permitíanlles, desaparecían ou volvían a lugares en mellores condicións. Paira iso, os estudos geocronológicos son fundamentais e, neste sentido, nestes momentos estamos a traballar nunha sondaxe na base da Dolina. Ten xa 10 metros de profundidade e será clave paira determinar cando e en que condicións os homínidos tomaron a contorna de Atapuerca.
Moito, e iso é bo. A ciencia avanza propondo hipótese, é dicir, preguntando. Eu teño ganas de saber quen é exactamente o ser humano que atopamos na Osina dos Elefantes. Con prudencia, Homo sp. Nomeámolo e quero saber como se relaciona con H. antecessor (si son da mesma especie, si son irmáns, pai e filla...) e profundar na suposta orixe asiática de H. antecessor.
Atopar máis fósiles, sen dúbida. O rexistro fósil é moi escaso. De feito, o 99,5% dos fósiles do Pleistoceno inferior europeo proceden de Atapuerca e máis do 80% dos fósiles do Pleistoceno medio de todo o mundo.
Temos moito interese en coñecer ben a especie H. antecessor e o seu papel na creación de H. sapiens e H. neanderthalensis. Paira iso, estamos soprimando a información que se pode obter dos fósiles, coas técnicas de imaxe máis avanzadas, como a microtomografía axial computerizada, que nos permiten ver o interior dos fósiles sen destruílos. Estamos “a espir” os fósiles, explorando a súa intimidade.
Os estudos sobre a ciencia, a cultura e, de forma urxente, a evolución humana forman parte do patrimonio e son acenos de identidade dos seres humanos. Paira min, una obrigación é compartir calquera avance que nos enriqueza e reforza as nosas “virtudes” evolutivas. Ademais, as redes sociais teñen un encanto especial, algo moi propio da nosa especie: a posibilidade de relacionarse e relacionarse con descoñecidos. Outras especies de primates non o fan.
É una pregunta moi difícil. O meu soño xa se está cumprindo, desde hai tres décadas, desde que decidín ser científico e puiden ser científico. O meu soño é axudar a outros a cumprir o seu. Por iso paréceme fundamental participar no ensino e na divulgación. Que outros tamén teñan as miñas opcións.
Como un soño especial... soño de novo con chegar ao TD6 da Gran Dolina e atoparse coas pegadas dun banquete caníbal.
Buletina
Bidali zure helbide elektronikoa eta jaso asteroko buletina zure sarrera-ontzian