“O principal estímulo paira ser investigador era e é poder achegar ao coñecemento”
2015/01/09 Galarraga Aiestaran, Ana - Elhuyar Zientzia Iturria: Elhuyar aldizkaria
Nos últimos anos dos estudos de física xurdiu o desexo de Irene Sendra de ser investigadora. “Os profesores que me tocaron naquela época, ademais de bos profesores, eran investigadores e o seu traballo atraeume moito”, lembrou. Así, en quinto de Física da Universidade de Valencia recibiu una bolsa paira iniciar a súa investigación na sección de Astronomía e Astrofísica.
Paira Sendra, “poder achegar ao coñecemento” era e é o principal estímulo paira ser investigador. “Si é necesario, a miña achega na miña área é máis abstracta que noutros ámbitos. É dicir, un podería pensar que na práctica non serve para nada. Pero creo que os avances que facemos, por pequenos que sexan, serven paira aumentar o coñecemento do universo”.
Aínda que lle gusta o traballo de investigador, ás veces tamén é duro, sobre todo cando non se obteñen resultados ou cando os resultados non son os esperados por un. “Nestes casos, ao principio tento chegar a resultados aínda máis esixente, si vexo que non vou polo bo camiño ou me dou conta de que a miña hipótese é errónea, poño todo patas para arriba, esquecemento do traballo anterior e volvo empezar con outra perspectiva”. Así ocorren as revolucións, en opinión de Sendra, ao rexeitar camiños equivocados e probar novas perspectivas.
Premios e obstáculos
Paira Sendra o máis difícil de ser investigador é estar sempre suxeito a bolsas e subvencións, non saber si recibirá subvencións: “Paira min o máis duro é vivir con esa incerteza, porque nunca sabes si no futuro vas poder seguir co teu traballo e iso afecta á túa vida persoal”.
De feito, veu da Universidade de Valencia á Universidade do País Vasco paira realizar a súa tese. “Cosmología nun universo acelerado: observacións e fenomenología” foi o título da tese e recibiu un premio. Posteriormente, tivo varios contratos paira investigar no Departamento de Física Teórica e Historia da Ciencia da Facultade de Ciencia e Tecnoloxía.
Pero ao final tivo que abandonar a investigación, xa que as oportunidades que lle xurdiron non estaban satisfeitas: “Ofrecéronme una bolsa paira ir a Brasil e Portugal, pero as condicións eran moi malas e non as aceptei”.
Si non, encántalle traballar en equipo. “Ademais, na astrofísica fórmanse grupos internacionais e sempre aprendes moito polos teus compañeiros: outras formas de facer traballo, outras formas de pensar e mirar... É moi enriquecedor”.
Nestes momentos non ve claro o seu futuro como investigador. Agora está a gusto como profesora de mocidade: “Paréceme que ensinar é una forma de devolver o que sei á sociedade. Tento contaxiar aos meus alumnos o interese ou a curiosidade pola ciencia e o coñecemento, e éncheme moito”.
