Veu o millo de América?

1998/02/01 Arotzena Otxotorena, Gerarta Iñaki Iturria: Elhuyar aldizkaria

• Historia
• Sariak

Un molinero de Galdar en Gran Canaria díxome que os canarios coñecían o millo (nas súas palabras o millo) antes que América. Por unha banda estaba equivocado, pero por outro tiña razón. O millo actual (Zea mays) procede de América. Niso estaba equivocado. Pero antes (Panicum milliaceum) era o nome doutra planta e o seu froito. O mijo, chamado millo, era moi utilizado naquela época, mesmo na maior parte de Europa e África. Cando trouxeron una nova planta de América, fixo que o vello se afundise, xa que era moito máis fértil, e rouboulle o seu nome, debido ao parecido de ambas as plantas. Hoxe en día o mijo non o coñecemos nós (en gran parte de África teñen como base a alimentación), si non é paira dar para comer aos paxaros, aínda que sexa un alimento rico, interesante e rápido.

Nomes do millo

Aos homes de Hernán Cortés, ao chegar a América, os indios dominados ofrecéronlles millo paira os cabalos dicindo «Mahí Señor» (tori jauna). De aí o seu nome na maioría das linguaxes. Na nosa contorna as únicas excepcións son Canarias, Portugal, Galicia e Euskadi. Nela o millo (Zea mays) tomou o nome que antes se daba ao mijo (Panicum milliaceum). O nome do millo en inglés, corn, era tamén utilizado anteriormente por outros cereais paira designar o cultivo principal dunha determinada zona. Seguindo co inglés, o muíño chámase mill. Ten algo que ver co mijo?

Pastas

Outra vía importante paira aproveitar os cereais é a pasta. A pasta en China é coñecida desde hai moito tempo e de aí dise que foi traída por Marco Polo. Pero segundo outras fontes, dúas mil anos antes usábano os etruscos e antes os romanos. É indubidable que: Na cociña italiana a pasta é importantísima e está cada vez máis estendida en todo o mundo, xa que achega alimentos interesantes, baratos, ricos e rápidos.

A pasta elabórase mesturando fariña de trigo duro e auga, pero ademais de utilizar as outras fariñas que tiña (arroz en China), pódese substituír a auga por aceite ou ovo e mesturar os colorantes (verduras, tinta de sepia...) multiplicando as posibilidades da pasta.