Como facer o tritio

1989/06/01 Elhuyar Zientzia Iturria: Elhuyar aldizkaria

• Fisika

O tritio é o isótopo máis pesado do hidróxeno. No núcleo do tritio hai dous neutróns e un protón. O tritio non se atopa na natureza, senón que é un isótopo radioactivo inestable (ten una vida media de 12,3 anos). Por tanto, si deséxase tritio (por exemplo, paira uso en armas nucleares) débese fabricar artificialmente. Como se fai?

A receita estándar paira facer tritio é engadir un neutrón ao núcleo de litio(6). Desta forma rompe o núcleo formando un átomo de tritio e un átomo de helio(4). Outro método menos eficaz é engadir un neutrón ao deuterio. Nestes dous casos a física é sinxela, pero a tecnoloxía é complexa.

A vantaxe do litio(6) é que reacciona máis rápido que o deuterio con neutróns.

A sección Energy de EEUU (DOE) utiliza desde finais dos anos 40 as centrais nucleares do río Savannah en Carolina do Sur paira sintetizar tritio. Os reactores utilizan uranio enriquecido como combustible. Traballan a 100C. Non paira xerar enerxía, senón paira obter isótopos útiles. Paira frear os neutróns que xera o uranio utilízase auga pesada. O litio absorbe máis facilmente os neutróns lentos. O reactor utiliza uranio (235) do 80% para que o fluxo de neutróns emitido sexa o suficientemente potente como paira producir plutonio (239) ademais do tritio. Plutonio(239) é o isótopo máis utilizado nas bombas atómicas.

Paira a formación do tritio utilízanse os “itos” de litio. A mestura de litio(6) e aluminio introdúcese en caixas estancas de aluminio. KutxaEspacio leva seis meses un ano dentro do reactor. As caixas salguen do reactor e quéntanse paira extraer helio e tritio gaseoso. Este tritio é moi puro e non ten restos doutros isótopos do hidróxeno.

O tritio almacénase en recipientes metálicos en forma de líquido ou hidruro metálico.