Trens voadores
2001/02/25 Mendiburu, Joana - Elhuyar Zientziaren Komunikazioa
O tren é un medio de transporte alternativo paira reducir o uso do coche, pero a súa lentitude fai que sexa un medio de transporte adaptado ás necesidades actuais. Con todo, producíronse grandes avances e coñécense xa, ademais do tren convencional, outras dúas tecnoloxías de alta velocidade e levitación magnética.
O tren convencional permite velocidades de 160 km/h, polo que normalmente utilízase paira distancias pequenas. Co tren de alta velocidade realízanse longas distancias a 350 km/h e, a diferenza do tren magnético, é una tecnoloxía compatible coas vías actuais. Por desgraza, parece que non sempre se utilizan os vellos ferrocarrís, pero, bo, iso depende dos que usan a técnica.
O último invento que revolucionará a tecnoloxía ferroviaria son os trens "voadores". Estes trens son trens de levitación magnética que circulan polas vías denominadas guías. A principal novidade desta tecnoloxía, como o seu propio nome indica, é a súa capacidade de "flotar" grazas á forza magnética. Os imáns situados a ambos os dous lados da guía e nos vagóns do tren crean o campo magnético que levanta o tren e avanza. Estes trens son máis rápidos que calquera outro tren, xa que alcanzan una velocidade de 300 – 500 km/h, pero ademais, una importante novidade é que evita os sons e vibracións que se producen como consecuencia da fricción do tren. Primeiro foron desenvolvidos por xaponeses, pero parece que nos últimos anos os alemáns adiantáronse.
Longa historia do tren Transrapid
Transrapid ten una historia moi longa e complexa. A tecnoloxía foi patentada nos anos 30 polo enxeñeiro alemán Hermann Kemper. Canso do son do tren que pasaba xunto á casa dos pais do enxeñeiro alemán, decidiu desenvolver una técnica paira evitar friccións. Desta forma ocorréuselle utilizar os campos magnéticos como vía ferroviaria e elemento de propulsión. Transrapid móvese sobre unha estrutura de formigón de 2,80 metros, pero non se toca, "flota" sobre ela a unha altura de 10 milímetros. Mediante uns sensores compróbase a distancia do tren 30.000 veces por segundo e regúlase a potencia magnética.
O goberno alemán decidiu en 1969 estudar a viabilidade desta tecnoloxía. En 1984 iníciase un percorrido de ensaio de 30 km. Ante o bo funcionamento do proxecto, decidiron construír un ferrocarril de 300 quilómetros que unificase Hamburg e Berlín, co obxectivo de poder realizar esta viaxe a unha hora. Con todo, debido ao financiamento e aos estudos de viabilidade, o proxecto foise atrasando. En 1998, cando a coalición vermello-verde chegou ao poder, Transrapid recibiu un terrible golpe.
Os ecoloxistas sempre se mostraron en contra deste proxecto, xa que a súa intención é aproveitar os ferrocarrís actuais sen realizar novos itinerarios que deterioren as paisaxes. Finalmente, o pasado mes de febreiro o Goberno e as empresas implicadas decidiron suspender o proxecto, a pesar de que xa investiran 190.000 millóns de pesetas (7,6 millóns de libras).
Agora, grazas á compra de China, o proxecto saíu renovado e os alemáns esperan que Estados Unidos e Australia anímense a facer o mesmo. Trátase dun percorrido curto de 30 km que se realizará en menos de 10 minutos de plataforma. Tamén é una técnica adecuada paira os percorridos desta lonxitude, pola súa alta capacidade de aceleración e rapidez de freado. Se este primeiro percorrido resulta rendible, en China realizarase un percorrido de 1.300 quilómetros que unirá Xangai e Pequín, que custará 12.000 millóns de pesetas. China ten previsto desenvolver a súa rede ferroviaria nun prazo de cinco anos, principalmente co obxectivo de achegar as rexións marxinais.
É bastante paradoxal que una importante tecnoloxía desenvolvida en Alemaña non se poida pór en marcha nela, pero isto xa lles ocorreu antes. Iso é o que lles pasou co fax, que foi creado por eles mesmos, pero que foi comercializado por primeira vez polos xaponeses.
Publicado en 7K
Gai honi buruzko eduki gehiago
Elhuyarrek garatutako teknologia
