Sistemas magnéticos e de prata en fotografía
1991/01/01 Otaolaurretxi, Jon Iturria: Elhuyar aldizkaria
Hoxe en día é posible que un xornalista fotografe nun recuncho do mundo (por exemplo en Canadá) e véxao na pantalla de televisión un minuto despois noutro continente (Europa, Alemaña, por exemplo). Os pasos a seguir no proceso son, en resumo:
- Á cámara de fotos colócaselle no seu interior un disquete por computador (sen películas) e do mesmo xeito que con calquera cámara sácanse fotos pulsando o botón. (O disquete ten capacidade paira sacar uns 50).
- Da cámara salgue o disquete e accédese ao transmisor situado debaixo do aparello telefónico.
- Marcando o número de teléfono chámase ao lugar que se desexe e alí ven fotos na tele que está conectada ao teléfono mentres se fala co fotógrafo.
O exemplo mencionado non é ficción. Este tipo de cámara está á venda en tendas. Aparentemente é como o resto, co seu flash, obxectivo, disparador. A única diferenza (e non a pequena) está dentro da caixa. No interior, porque a película convencional foi substituída por un disquete magnético. Este tipo de cámara foi presentado o ano pasado por “Canon” na feira de fotografía de París.
Desde que se inventou a fotografía, sempre se utilizou a película de emulsión de prata, e esta chamada “fotografa magnética” rompeu por primeira vez o procedemento habitual. A verdade é que a primeira cámara magnética foi preparada pola casa xaponesa “Sony” en 1981, pero a partir de entón outros moitos fogares (“Nikon”, “Fuji”, “Konica”, etc.). Nesta materia está a darse un envorco. Con todo, este novo sistema aínda resulta complicado e caro. Por iso, é utilizado principalmente por profesionais da industria, a publicidade e o medicamento.
Outra opción xunto á película prateada é a cámara electrónica que preparou “Fuji”. Neste sistema a cámara substitúe a película por un chip (circuíto integrado). Tanto no caso do disquete como no caso do chip, a imaxe móstrase na pantalla de televisión, ademais de poder borrar tanto o cliché magnético como o electrónico e utilizalo tantas veces como se desexe.
A pesar de todas estas vantaxes, “Fuji” e “Canon” aseguran que os novos sistemas a curto prazo non descartarán o habitual. Espérase que nos próximos anos se alcance entre o 10% e o 20% do mercado. O prezo actual da cámara é dunhas 100.000 pesetas (como un bo reflex) e o disquete que ocupa 50 fotografías é dunhas 1.200 pesetas. Ademais, nos novos sistemas todo o proceso realízao un só e non fai falta levar as películas a revelar fóra.
Os interesados en vender estas novas máquinas, mencionan tamén a influencia dos actuais laboratorios de revelado fotográfico na contaminación e a posibilidade de enviar imaxes desde calquera lugar aproveitando o teléfono.
Os fabricantes destas novas cámaras aínda non propuxeron a presentación en papel de fotografías magnéticas ou electrónicas con impresoras especiais (láser, etc.) e mentres non se preparan estas impresoras, é necesario conformarse á vista das imaxes na televisión.
Tanto as máquinas magnéticas como as electrónicas utilizan paira a toma de imaxes una técnica probada industrialmente na fabricación dun camión durante dez anos. Utilizan o dispositivo de transferencia de carga (KTG), denominado en inglés "Charge Coupled Device" (CCD). Na superficie do captador KTG hai centos de miles de células fotosensibles, cada una das cales analiza un punto de luz (un píxel) da imaxe. Dependendo da intensidade lumínica recibida por cada un destes elementos, converten a enerxía luminosa en enerxía eléctrica. Estas células fotosensibles, cubertas por microfiltros azuis, verdes e vermellos, que son as tres cores básicos, analízanse.
Á marxe do obxectivo, KTG é o único contido en cámaras magnéticas e electrónicas. No sistema magnético os sinais de vídeo emitidas por KTG se codifican analoxicamente (imanizando as partículas de óxido de metal como no magnetofón no soporte magnético). No sistema electrónico os sinais se codifican dixitalmente, é dicir, nunha linguaxe binario que utiliza 0 e 1 como os computadores. Estes dous sistemas diferentes de codificación fan que os sistemas de rexistro/lectura sexan tamén diferentes: o dinámico na fotografía magnética e o estático na fotografía electrónica.
Esta diferenza é moi importante na práctica. O modelo magnético ION RC 251 de “Canon” incorpora un mecanismo de xiro de disquete a 3.600 r.p.m. ao sacar a foto. Tendo en conta que o disquete ten un diámetro de 47 mm, o mecanismo é un miniaturizado complexo. A cámara electrónica con chip non ten esta desvantaxe, pero a vantaxe máis importante é a de ofrecer á fotografía todas as posibilidades que ofrece a linguaxe binario. A imaxe pode ser manipulada por computador, por exemplo, intercambiando entre 0 e 1 no código, obtendo o negativo da imaxe inmediatamente. A repetición de imaxes por computador tamén é moi sinxela.
A desvantaxe da cámara electrónica é que ten capacidade teoricamente paira recibir información da imaxe no chip de 400.000 octetos ou bytes. Esta cifra é case a mesma que a capacidade do circuíto integrado da cámara, ou a do disquete de computadores. Por iso, “Fuji” dispón polo momento dun cartón chip de só cinco fotografías que custará unhas 15.000 pesetas. Con todo, hai dous anos as casas xaponesas “Fuji” e “Toshiba” uníronse paira desenvolver un sistema de compresión de imaxes en chips.
A competencia entre o sistema magnético e o electrónico vai ser estreita nos próximos anos, pero a gañadora vai ser máis estreita aínda coa fotografía clásica de película. Hoxe en día, sen dúbida, predominan as fotografías reveladas ao papel, e basta con dicir que cada ano se producen no mundo 10.000 toneladas de prata (o 40% da produción total) paira películas fotográficas.
A principal vantaxe das fotografías de película prateada polo momento é a calidade da imaxe. Os captadores KTG utilizados en fotografía magnética e electrónica analizan preto de 400.000 píxeles e en calquera foto convencional de 24 x 36 mm trátanse 20 millóns de puntos (a casa “Kodak” ten una película de 90 millóns de puntos). As cifras falan por tanto con claridade. Hai que ter en conta que aínda que os captadores KTG traten moitos máis píxeles, a imaxe vese na pantalla de televisión e a pantalla só ten 450.000 píxeles. A televisión de alta definición (DHTB, que se emitirá en 1995, permitirá tratar 1.500.000 píxeles, lonxe dos 20 millóns de puntos da foto tradicional).
A casa “Fuji” di que ten preparado un captador de 800.000 píxeles e que “Kodak” conseguiu 1.500.000 píxeles. O emprego de novos fotopolímeros que non xeran difracción permitiu obter unhas células entre cinco e seis veces máis pequenas, de aproximadamente una micra. En cambio, na película prateada pódese obter un exemplar de cinco centésimas partes da micra e ademais pódese conseguir mellores resultados. O problema é aumentar a sensibilidade da película sen que os captadores de luz (os cristais de prata da superficie da película) engrósense. Non convén aumentar o tamaño dos cristais de prata, xa que a definición da imaxe sería peor. Kodak, por exemplo, quere conseguir a mesma calidade de imaxe cunha película de cores cunha sensibilidade 6400 ISO (16 veces superior á normal).
Hai outra vía que aínda non se explotou paira obter imaxes áxiles ou de alta definición. É coñecido que mediante a adición de catro átomos de prata metal conséguese un gran metálico estable e químicamente desarrollable. Nestas condicións, a enerxía luminosa de catro fotóns é suficiente paira poder desenvolver o gran basee. Con todo, en películas moi sensibles, hoxe en día necesítase una enerxía de 40 fotóns paira obter un gran que poida desenvolverse. Por tanto, o tamaño dos cristais pode ser dez veces menor.
Os cristais de bromuro de prata na superficie da película non adoitan ser limpos. Presentan impurezas e o rendemento enerxético pode reducirse até un 15%. Incluso fabricando cristais de bromuro de prata máis limpos pódese mellorar a calidade da imaxe.
Ademais da pureza dos cristais, a súa forma cobra importancia. A utilización de cristais tubulares permite mellorar o coeficiente de absorción de fotóns, limitando a difusión da luz nas diferentes capas sensibles da película, ao ser máis pequenos que os exemplares clásicos. Desta forma obtéñense cores máis lixeiras.
Actualmente nas películas utilízanse cristais de diferentes formas (cúbicos, octaédricos, tubulares, agullas, etc.) Os fabricantes mestúranos en determinadas medidas en función das características que desexen obter, medindo a temperatura, o pH e as concentracións de bromuro.
Paira mellorar a pureza da imaxe, “Fuji” desenvolveu un novo sistema. Incorpora á película da diapositiva a molécula denominada DIR (Development Inhibitor Releaser) (yoduro ou derivado). Este inhibidor ten a capacidade de elixir e asistir a zonas de baixa exposición e aumenta o contraste entre as zonas claras e escuras da imaxe.
Con todo, tanto en prata como en magnética ou electrónica, na fotografía hai una forte competencia na procura da perfección total.
