Sasi-diamanteak

Diamante sintetikoa komertzialki egiteko presio altuak, lurrun kimikoa hauspeatzea eta shock-uhin prozesuak konbinatzen dira. Baina oso metodo garestia denez, gutxitan egiten da. Azkenaldian beste metodo batzuk azaldu diren arren, adibidez, plasma-aktibazioa, aitzindari exotikoak edo nahaste leherkorrak erabiltzen dituztenak, emaitzak ez dira oso onak izan, bolumen txikietara edo geruza mehetara mugatuta daudelako.

Diamante-egitura.

Filadelfiako Drexel Unibertsitateko eta Illinoisko Unibertsitateko ikertzaileek asmatutako metodo kimikoaren bidez lortutako sasi-diamanteak, ordea, itxaropena pizten duten ezaugarri mekanikoak ditu. Horretarako, silizio karburotik silizioa ateratzen dute, kloroa duen gasa eta 1.000 C-ko tenperaturak konbinatuz. Tenperatura hori ez da oso altua eta, gainera, ez da presio alturik erabiltzen. Gas-nahastean dagoen hidrogenoari esker, silizio karburoa diamante-egitura duen karbono alotropiko bihurtzen da. Kristalaren bataz besteko neurria 5-10 nm bitartekoa da. Erreakzio zinetiko linealak edozein sakoneran egiten du aldaketa, beraz silizio karburozko lagina osorik bihurtzen da diamante-egitura duen material. Gainera, lortutako material berria porotsua da eta elektrizitatea eroateko gaitasuna du.

Diamante-egitura duten karbonozko geruza nanokristalinoek erabilera ugari izan ditzakete industrian, esate baterako, balazta-zapatentzako estalki oso gogorrak egiteko.