Rudolf Heinrich Hertz

1992/07/01 Azkune Mendia, Iñaki - Elhuyar Fundazioa Iturria: Elhuyar aldizkaria

• Biografiak

Este físico alemán incorporouse ao mundo de Hamburgo o 22 de febreiro de 1857. De mozo empezou a estudar enxeñaría, pero abandonou os estudos e comezou a estudar física. Hermann von Helmotz foi profesor e sobre todo amigo durante toda a súa vida.

Finalizou o seu doutoramento en Física na Universidade de Berlín en 1880, obtendo a cualificación de “magna cum laude”. Desde 1885 até 1889 foi profesor de Física na Escola Politécnica de Karlsruhe e desde 1889 catedrático da Universidade de Bone, no posto cedido por Clausius.

Mentres traballaba na universidade de Kiel en 1883, ocupouse da ecuación que Maxwell conseguiu hai pouco tempo paira o campo electromagnético. A Academia de Ciencias de Berlín anunciou un premio polo seu traballo en campo magnético e Helmotz propuxo ao seu alumno que traballase neste campo. Hertz comezou o seu traballo en 1888 sen moito ánimo, pero en 1888 atopouse con algo imprevisto. Dúas esferas metálicas separadas por aire tiñan preparado un circuíto eléctrico oscilante.

Cando a diferenza de potencial superaba un nivel nunha ou outra dirección, saía a faísca dunha esfera a outra. Nestes ensaios descubriu que cando no polo negativo había luz ultravioleta a faísca saltaba máis facilmente. Eran os inicios do efecto fotoeletrico, que logo Einstein serviu paira estudar o fenómeno e gañar o premio Nobel.

A ecuación de Maxwell dicía que na faísca oscilante podíanse producir radiacións electro-magnéticas. Cada oscilación debía producir una onda, cunha radiación de gran lonxitude de onda. Como a luz propágase a unha velocidade de 300.000 km/h, a oscilación do milésimo segundo tería una lonxitude de onda aproximada de 300 quilómetros.

Paira detectar esta radiación Hertz utilizou un arame enrolado, deixando entre expíralas un pequeno espazo de aire. Cando a corrente xeraba radiación na primeira expira, esta provocaría corrente na segunda. Hertz viu que no seu detector saltaban pequenas faíscas. Colocando o detector en diferentes puntos da habitación, analizou as características das ondas en función da intensidade da faísca e calculou a súa lonxitude de onda. Eran de 66 centímetros, é dicir, un millón de veces máis longo de onda que o da luz visible. Tamén demostrou que esas ondas eran electro-magnéticas.

En Inglaterra Lodge comprobou os ensaios de Hertz e en Italia demostrou a relación de Righi coas ondas de luz. Despois, cando Marconi utilizou as ondas hertzianas na telegrafía inalámbrica, denominoullas radioondas

Hertz estudou os raios catódicos na Universidade de Bon. Estes raios parecéronlle non corpúsculos e ondas, xa que atravesaban placas metálicas moi finas. Posteriormente, Thomson comprobou que o electrón é una partícula moito menor que o átomo e que pode atravesar facilmente a materia.

Hertz tamén escribiu varios libros sobre física, entre eles Ondas eléctricas (1893) e Fundamentos de mecánica (1899). Tamén explicou o comportamento dos dieléctricos na indución.

Morreu de mozo Hertz (antes dos vinte anos) por unha enfermidade crónica que tiña no sangue. A morte levouna en Bone o 1 de xaneiro de 1894.