Nucleares... si?
2007/12/01 Galarraga Aiestaran, Ana - Elhuyar Zientzia Iturria: Elhuyar aldizkaria
Nos últimos anos non se construíron centrais nucleares en Europa nin en EEUU. Con todo, agora mesmo estase construíndo una central en Finlandia e estase estudando a posibilidade de facer máis noutros países. Por que agora? Non é casualidade, está relacionada co cambio climático.
Os científicos teñen indicios claros de que o clima está a cambiar e advirten repetidamente de que isto pode ter consecuencias graves. Algúns científicos tamén dixeron que é demasiado tarde paira facer fronte a iso, pero creen --e todos están de acordo niso - que hai que reducir as emisións de gases de efecto invernadoiro. Con esta intención naceu o Protocolo de Kioto.
Existen varias opcións paira reducir as emisións de gases, como a redución do consumo enerxético, a mellora da eficiencia dos sistemas utilizados actualmente e a xestión das emisións, e o uso doutras fontes de enerxía que non emitan gases de efecto invernadoiro. Entre elas atópanse a maior parte das enerxías renovables (solar, eólica, geotérmica, hidráulica, mariña) e a enerxía nuclear.
Centrais sen fume
É por iso que a enerxía nuclear fortaleceuse nos últimos tempos, xa que ao funcionar as centrais non emiten gases contaminantes á atmosfera --a nube que salgue das centrais nucleares non é fume senón vapor de auga-. Igor Peñalva, profesor do Departamento de Enxeñaría Nuclear e Mecánica de Fluídos na Escola Técnica Superior de Enxeñaría da UPV/EHU en Bilbao, considera que esta é a principal vantaxe das centrais nucleares fronte a outros sistemas de produción de enerxía.
Ademais, paira os que apostan polas centrais nucleares, este tipo de enerxía ten outras vantaxes como o prezo. Segundo Peñalva, "a electricidade xerada polas centrais nucleares é moi barata. Por exemplo, agora estase impulsando a enerxía eólica, e si, é una enerxía renovable e limpa, pero hoxe en día é moi cara. Habería que saber se a xente está disposta a pagar ese prezo". De feito, aproximadamente a cuarta parte da electricidade consumida no País Vasco prodúcese en centrais nucleares (o dato de Navarra baixa a media, onde a enerxía eólica ten una gran forza), polo que "a factura encargaríase enormemente se toda a electricidade consumida fose obtida a partir de enerxías renovables".
Doutra maneira, aínda que a electricidade estea disposta a pagar máis caro que agora, as enerxías renovables non poderían producir o suficiente. A electricidade non é acumulable a gran escala, e os aeroxeradores e os paneis solares só producen electricidade cando as condicións son adecuadas, polo que non é posible garantir que en todo momento dispóñase da electricidade necesaria. Pola contra, as centrais nucleares traballan constantemente, cunha parada dun mes cada ano ou ano e medio, paira cambiar o combustible, pero pola contra producen electricidade 24 horas ao día, sen incidencias.
Por último, a materia prima tamén é considerada como una vantaxe polos partidarios da enerxía nuclear. O prezo do uranio é máis estable que o dos combustibles fósiles, as minas máis importantes atópanse en países politicamente estables (Australia, EE.UU., Canadá), quedan reservas por décadas e comezan a buscar novos almacéns.
Con todo, o uranio é tan malo como bo como a materia prima: non é inesgotable e encarecerase a medida que se vai reducindo, as minas están en determinados lugares e a súa propiedade pode causar problemas, o seu uso en centrais require enriquecerse e non todos os países dispoñen da tecnoloxía necesaria paira iso...
O problema baixo os pés
Con todo, os residuos e a seguridade son problemas moito máis graves que a materia prima. Tamén os partidarios do uso de enerxía nuclear recoñecen que estas son as principais desvantaxes deste tipo de enerxía. Peñalva tamén está de acordo con iso, pero cre que “a esencia de ambos os problemas é política e social, non tecnolóxica. De feito, ambas están resoltas tecnoloxicamente".
A solución aos residuos é un almacenamento xeolóxico profundo. É dicir, tomar durante miles de anos residuos que liberarán a radioactividade e enterralos nunha zona geológicamente estable, a gran profundidade e totalmente controlada. A verdade é que en ningún sitio aínda non o gardaron así. De momento, dentro de cada central atópanse os residuos xerados desde a súa posta en funcionamento. Na maioría das centrais da zona atópanse nas balsas de inactivación. Na charca, a auga absorbe a radiación e a calor desprendidos durante a desintegración dos materiais radioactivos e, de paso, vai diminuíndo o nivel de radioactividade.
Con todo, chegou o momento do seu almacenamento subterráneo e cada país debe elixir o lugar adecuado paira iso. Pero isto non é nada fácil, xa que ninguén quere algo así baixo os seus pés. Con todo, non hai mellor solución e EE.UU. e Finlandia xa decidiron onde facer os almacéns e empezan a construílos.
Hai outras opcións. Por unha banda, os residuos poden ser reaprovechados tras o seu correcto tratamento. Existen varios proxectos paira a reutilización do material radioactivo utilizado, o que permitiría un maior aproveitamento da materia prima e un menor nivel de radioactividade dos residuos finais respecto dos anteriores.
Doutra banda, hai transmutación. Con iso preténdese converter os produtos que emiten durante moito tempo radiación en elementos que se estabilizan moito antes. Paira logralo están a traballar varios grupos de investigadores, pero aínda non tiveron bos resultados. Por tanto, enterrar no lugar e da forma máis segura posible é, de momento, a mellor solución.
A pantasma dos chernobiles
Outro problema grave da enerxía nuclear é a seguridade. Pasaron vinte anos desde o accidente de Chernobil, pero as consecuencias persisten e a xente non o esqueceu. Con todo, os expertos consideran imposible que o Chernobil repítase. En palabras de Peñalva, "actualmente as centrais da Unión Europea e EE.UU teñen unhas medidas de seguridade extremadamente esixentes e é case imposible que se produza un accidente como o ocorrido en Chernobil. Pero, pase o que pase, non sairía radioactividade ao exterior, quedaría dentro dos muros de formigón das centrais".
Hai un exemplo diso. En 1979, en Harrisburg, Estados Unidos, produciuse un accidente similar ao ocorrido posteriormente en Chernobil, pero as consecuencias foron moito menores, debido ao correcto funcionamento das medidas de seguridade. Na actualidade, os responsables das centrais nucleares aseguran que o risco destes accidentes é moito menor, xa que cada paso do proceso está totalmente controlado. No entanto, en caso de producirse un accidente, non habería fuga de radioactividade, xa que paira este caso tamén se dispón de medidas específicas.
De xeración en xeración
Ademais, as centrais que se están construíndo agora e as que queren construír nos próximos anos son mellores que as actuais. Nos anos 1950-1960 puxéronse en marcha as primeiras centrais nucleares en EEUU e na Unión Soviética. Chamóuselles de primeira xeración. Os que se realizaron posteriormente, entre 1970 e 1980, pertencían á segunda xeración, e así son a maioría dos que funcionan agora, como é o caso de Garoña. Uranio é un combustible enriquecido que utiliza auga paira captar a calor da reacción de fisión e moderar a reacción.
Tras eles viñeron os da terceira xeración. Están baseados nos anteriores e teñen melloras, sobre todo en seguridade. Paira reducir o risco, non adoitan incorporar máis ou menos medidas de seguridade, senón que o propio sistema é máis seguro, reducindo así o risco de calquera accidente. Ademais, obteñen maior rendemento do combustible, é dicir, son máis eficientes e as propias centrais son máis compactas paira ser máis baratas. As centrais que actualmente se están desenvolvendo en Xapón, Tawain e Europa e que queren porche en marcha paira o 2010 serán deste tipo. Na República Surafricana desenvolveuse una nova central. O sistema de refrixeración e o modo de funcionamento do reactor son diferentes e parece apropiado paira producir hidróxeno.
Pero a industria nuclear mira máis aló e hai dúas iniciativas internacionais paira construír centrais innovadoras paira 2030: GIF ( Generation IV International Forum ), e INPRO ( International Project on Innovative Nuclear Reactors and Fuel Cycles ). Denomínanse de cuarta xeración e están tamén orientadas á produción de hidróxeno, un medio moi limpo e útil de almacenamento de enerxía, que prevé aplicacións importantes no futuro. Por exemplo, tamén pode ser útil no transporte.
Soños e verdade
Todas as centrais nucleares mencionadas até o momento utilizan a enerxía xerada pola fisión nuclear. Hai outro tipo de enerxía nuclear: a fusión nuclear. A enerxía do Sol xérase mediante reaccións de fusión. É dicir, únense dous núcleos formando un núcleo cuxa masa é menor que a suma de ambos, liberando a masa perdida como enerxía. As materias primas son simples, non quedan residuos perigosos e libérase una enorme cantidade de enerxía. Agora estase investigando como se pode levar a cabo esta reacción dunha maneira sinxela e controlada e, posteriormente, como converter a calor desprendida en electricidade.
É un soño: limpo e inesgotable, ilimitado. Pero é dubidoso si farase realidade. Con todo, o modelo enerxético actual tampouco poderá manterse durante moito tempo. Todas as cartas están en xogo: as enerxías renovables, a nuclear e os combustibles fósiles; precisamente, cando o petróleo esgótase, o carbón cobrou forza... A cuestión é quen vai conducir o xogo e que vai decidir.
Gai honi buruzko eduki gehiago
Elhuyarrek garatutako teknologia
