“O sorprendente é ver que o coñecemento é como una illa”

Miren Bego Urrutia Barandika (Gernika, 1966) é doutora en Fisiología, e en 1998 incorporouse á UPV como profesora de Fisiología Animal. Tamén é investigador e desde o ano pasado é responsable da Dirección de Divulgación Social da Investigación. A pesar da saturación de traballo, enseguida deu o visto e prace á entrevista. Con todo, nas respostas recoñece que as preguntas lle pareceron difíciles, “especialmente paira responder brevemente”. Tamén dixo que noutro momento igual podería haber outras respostas. Agora respondeu con paixón a ambos.

“O sorprendente é ver que o coñecemento é como una illa”

---

Galarraga Aiestaran, Ana

---

---

EU ES FR

EN CA GA

---

Partekatu

Será pola miña propia natureza, pero aféctame máis que os grandes descubrimentos. Non quero dicir que eses logros que teñen repercusión nos medios de comunicación non me impacten e non nego que sexa serendipity, pero a chiripa atrápache cando estás a traballar. No día a día, acertar a facer as preguntas adecuadas, aí está a clave.

De face ao futuro impresióname o rápido que se acelerou a ciencia. O proceso acelerouse enormemente. Fai 30 anos, cando eu empecei, non había internet, tiñamos moi poucos computadores e o correo electrónico parecíanos incrible. Paira empezar a investigar algo, a fase de recompilación de información era moi longa e difícil; coas posibilidades que temos agora acelerouse enormemente e a partir de aí todo o proceso. A interdisciplinariedad tamén creceu e ten moita influencia.

Pero o máis bonito, o sorprendente é ver que o coñecemento é como una illa: a medida que responden as preguntas xorden novas preguntas. Así, canto máis sabemos, máis se estende a área do que non sabemos; canto maior é a superficie da illa, maior é o perímetro.

Podía responder que desexaría ser capaz de curar cancro ou enfermidades sen remedio. Non teño suficiente! Sobre todo, as enfermidades relacionadas co cerebro, aquelas que lle cambian ou lle impiden o seu carácter… Pero xa habemos visto que as grandes intencións non dan todas as respostas. Por exemplo, o Proxecto do Xenoma Humano foi un logro enorme, pero hai moitos aspectos que aínda non coñecemos, e estamos a ver que algunhas das ideas que tiñamos antes eran erróneas… O proxecto Brain tamén me interesa moitísimo, pero seguro que iso vai ser similar.

Por tanto, o que realmente me gustaría é que a investigación se estenda á sociedade e que a sociedade se converta nun axente do sistema científico, é dicir, que a xente pida que a investigación se estenda á sociedade. Ao mesmo tempo, que os investigadores comprendan que comunicar as súas investigacións non é algo máis que o que fan, senón que é parte do traballo comunicar con transparencia. Isto suporía unha verdadeira revolución.