Formación Profesional e Empresas
Formación Profesional e Empresas
A pesar da crise, falamos con Iñaki Mujika, Director da Escola Profesional de Usurbil de investimentos especiais relacionadas co coñecemento. Os centros de Formación Profesional, no ámbito do ensino sempre foron os parentes máis pobres, pero en Gipuzkoa, sobre todo, tiveron una actividade especial, grazas a una planificación conxunta con empresas e administracións.
V: Cando e con que obxectivo comezou a Formación Profesional e o plan de formación empresarial?
R: Creo que hai cousas que hai que diferenciar: por unha banda, hai escolas profesionais que, como a Escola Politécnica de Mondragón, elaboraron plans especiais de formación como consecuencia das relacións mantidas coas empresas da contorna. Doutra banda, o resto das escolas profesionais e especialmente as escolas públicas profesionais dedicábanse á formación regulada e en poucos casos tiñan relación coas empresas da contorna.
No 86 en Gipuzkoa, con Imanol Murua como Deputado Xeral, procedeuse á organización de plans de formación entre a escola profesional e as empresas. Coa presentación dos proxectos desde as escolas dotouse de equipamento. Até a data elaboráronse dous plans a tres anos (os plans 88-91 e 91-94) nos que se investiron case 1.000 millóns. Por tanto, o equipamento que se incorporou ás escolas é punteiro e iso motivou ao profesorado. Tamén se elaboraron outros plans: un plan de formación específico paira mozos desempregados (menores de 25 anos). Tamén se presentaron plans similares paira mulleres.
Estes foron os plans realizados pola Deputación. O Departamento de Traballo do Goberno Vasco tamén organizou comisións comarcais no 89. O obxectivo dos mesmos foi recompilar as clases existentes na comarca e dar resposta aos problemas de formación existentes na mesma. Paira iso organizáronse grupos moi interesantes. Por parte das empresas había representantes municipais, sindicatos, escolas e técnicos. Pero este plan durou moi pouco (apenas 3 anos) e non moi ben. De todos os xeitos, de aí tamén aprendemos algunhas cousas e hai que recoñecer que os que máis impulso están a dar neste momento son as propias escolas.
V: En que estades a traballar actualmente na Escola Profesional de Usurbil?
R: A escola de Usurbil ten 3 especialidades: administración, automatismos industriais e mecánica, e dentro desta última a especialización CAD-CAM. Nestas especialidades estamos bastante ben equipados, tanto en equipamento como en profesorado. Desde o ano 84 a escola de Usurbil traballou moito nas relacións coas empresas da contorna e nestes momentos somos coñecidos. Como exemplo diso, mencionaría os convenios que temos subscritos con algunha 70 empresas. Fóra das especialidades mencionadas hai una serie de accións a desenvolver, de carácter organizativo. Nós queremos traballar neste ámbito e por iso realizamos diferentes peticións ao Departamento de Traballo e á Deputación. A Deputación de Gipuzkoa tamén avanzou neste campo. Xa se están realizando estudos sectoriais e plans en función das necesidades.
V: Paira levar a cabo estas planificacións, dada a crise e o tamaño das empresas, as empresas dificilmente poden investir o necesario en formación. Por tanto, como se paga o custo dos plans de formación?
R: Material, profesorado e plans nas propias escolas. Até a data, a Deputación subvencionou os cursos (70%), é dicir, un curso normal de 40 horas ou ben saía a un prezo moi bo: 8.000 ptas. ou custaba. Pero sempre quedaba a preocupación, a ver se o que se daba alí respondía ou non ás necesidades das empresas. Por iso pensamos que o mellor era coñecer ás empresas e propor plans ás empresas. Neste sentido, elaboramos un plan coa empresa Ingemar.
Ingemar expuxo á Escola que o persoal que traballaba nas máquinas, fóra capaz de realizar un simple mantemento, que eles mesmos funcionen mal funcionamento da máquina… detectar que talvez non se solucione, que se deteña no tempo necesario, que se mire, que se algo está mal, sexa capaz de cambiar esa peza, que coñezan a máquina e que teña uns coñecementos tecnolóxicos. Así se expuxo a realización de tres cursos. Nós presentamos o plan e el ante os sindicatos, ante os traballadores, etc. Segundo explicou, en lugar de sacar tres cursos, saíron 9, sendo a demanda por parte dos traballadores e sindicatos.
Isto significa que a xente está disposta a mellorar, manter e traballar nese ambiente. Outro plan fixémolo con Luzuriaga. Luzuriaga, pola súa banda, realizou un estudo interno, un estudo de necesidades, de aí a relación connosco. A ver que resposta poderiamos dar nós. O que saíu desta edición foi a impartición de 13 cursos dirixidos principalmente á reciclaxe do persoal de mantemento, mecánica e electricidade. Aquí tamén movemos todas as vías de financiamento na Deputación e a Deputación subvenciona o 65%.
V: E vós os profesores, estades obrigados a estar dalgunha maneira á cima. Ti, Iñaki, ves esa preocupación na Escola e nas escolas profesionais en xeral? É dicir, teño que ofrecer un servizo e prepararme paira ofrecelo. Como ve este tema?
R: Se queres equipamentos na escola, tes que dar cursos na escola. Paira poder impartir os cursos tes que prepararche, pero como o equipamento é punteiro, el foi o impulsor da reciclaxe.
V: Seis... tedes oito anos de experiencia e son moitos anos paira poder xulgalo. Como vedes a contorna de Usurbil e Lasarte-Oria comparándoo coa situación que existía fai 8 anos?
R: Explícocho cun exemplo. Fai... non hai oito anos, pero si 10 anos, nas escolas non había tanta cantidade de material e tecnicamente eramos bastante atrasados. Agora a Escola Profesional de Usurbil colabora coa enxeñaría da zona e coas pequenas empresas que traballan en temas técnicos avanzados, e ademais facémolo como almacén de materiais, é dicir, nós temos agora equipos moi avanzados e a maioría das empresas non poden depositalos porque custan moito diñeiro.
Cando vén un cliente ou quere facer una exposición, fanse na propia escola ou se collen da escola e levan á empresa. O fortalecemento destas relacións é un exemplo de relación coas empresas. Por outra banda, como xa se mencionou anteriormente, destas relacións derívanse demandas de formación, tanto destas empresas como dos traballos que estas realizan a outras empresas, etc. das necesidades que xurdan. Por tanto, aí xurdiu una certa cadea.
V: Ocorreu ou está a ocorrer algo similar noutros territorios de Euskal Herria?
R: Eu creo que aquí a maior vantaxe das escolas profesionais é Gipuzkoa, como dixen antes, por ese impulso que se lle deu. En Bizkaia e Araba hai algúns centros que están á cabeza e que seguen esta liña, pero en xeral eu creo que baixa moito.
Buletina
Bidali zure helbide elektronikoa eta jaso asteroko buletina zure sarrera-ontzian