Alimentación e saúde mental, relación confusa

2024/06/01 Galarraga Aiestaran, Ana - Elhuyar Zientzia Iturria: Elhuyar aldizkaria

• Osasuna
• Dietetika/Elikagaiak

Non fai falta ir lonxe para atopar un estudo que analice a relación entre comida ultraprocesada e depresión. Nun estudo liderado pola Universidade de Navarra, por exemplo, realizouse un seguimento durante 10 anos a case 15.000 alumnos de universidades españolas. Nun principio non tiñan depresión, pero delas, 774 foron diagnosticadas de depresión nese intervalo e, das variables analizadas, concluíron que a tendencia ao consumo de alimentos ultraprocesados aumenta o risco de depresión.

Este estudo foi publicado na revista European Journal of Nutrition en 2019. Desde entón, investigacións noutros países e noutros grupos poboacionais han chegado a conclusións similares. Por exemplo, en EEUU, un estudo dirixido pola Universidade de Harvard investigou a máis de 31.000 mulleres entre 2003 e 2017. Nesta investigación, ao principio ningún dos participantes tiña depresión, e o obxectivo era aclarar si existe relación entre o consumo de comida ultraprocesada e o desenvolvemento da depresión.

Os resultados foron publicados o ano pasado na revista JAMA Network Open, e confirmaron esta relación, así como a influencia doutros factores relacionados coa depresión como a idade, a cantidade de calorías da comida, o índice de masa corporal, o estado físico, o consumo de tabaco e alcol, as comorbilidades (diabetes, hipertensión, dislipidemia), os ingresos, as relacións sociais, o estado da landra. Tamén se fixaron nos ingredientes dos alimentos ultraprocesados e comprobaron que o risco de depresión relaciónase principalmente cos edulcorantes artificiais.

No outro sentido

Ao considerar que a relación entre alimentación e depresión é bidireccional, tamén se realizaron estudos de análise inversa, é dicir, se a alimentación sa é eficaz fronte á depresión. Un estudo publicado en novembro do ano pasado analizou, por exemplo, a influencia da dieta mediterránea. En concreto, quixeron saber se a dieta mediterránea e o consumo de aceite de oliva serven para previr os síntomas residuais e a redepresión. Os participantes eran homes e mulleres de 18 a 86 anos que sufriron polo menos un episodio depresivo nos últimos 5 anos e que o superaron total ou parcialmente nos últimos 6 meses. O resultado foi esperanzador: os participantes que seguiron esta dieta tiveron unha menor predisposición a presentar síntomas residuais e a desenvolver depresión que os que seguiron unha dieta habitual.

Esta investigación levou a cabo baixo a dirección da psiquiatra Beatriz Cabrera Suárez, do hospital dAs Palmas (Gran Canaria), con investigadores e participantes de Navarra e Álava. Precisamente, Cabrera presentou en 2022 a súa tese titulada: “Dieta mediterránea e prevención da depresión recorrente”. Na súa tese estudou, entre outros aspectos, a influencia dos compoñentes da dieta mediterránea na depresión, así como os aspectos fisiopatológicos da depresión e, dentro de todo, a relación entre inflamación, microbiosis intestinal e depresión.

Eixo Intestino-Cerebro

De feito, segundo explica Cabrera, “os factores estresantes físicos e psicolóxicos poden alterar a composición e as actividades metabólicas do microbio intestinal, aumentando as inflamatorias (Clostridium, Streptococcus, Klebsiella e Acterlibacter, por exemplo) e diminuíndo as doutros antiinflamatorios (Lactobacis, Llubifidobecium e Acterias). Tamén se atoparon máis Bacteroidetes e menos Lachnospiraceae nas feces das persoas con depresión”.

Ademais, Cabrera sinalou que os sinais producidos polo microbiota intestinal poden afectar o cerebro e ás respostas emocionais. E tamén expón a hipótese dun mecanismo de depresión. Segundo el, “os trastornos microbianos aumentan o risco de depresión, xa que provocan un estado inflamatorio crónico que afecta o estado de ánimo”. Proba diso son as inmunoglobulinas IgA e IgM en plasma fronte ao lipopolisacárido das bacterias Enterobacteriaceae en pacientes depresivos.

Un grupo de investigación do CSIC tamén chegou a patentar unha bacteria que pode ser útil no tratamento da depresión, baseándose na posible asociación do trastorno microbiano coa depresión: Chistensenella minuta. Este grupo está dirixido pola investigadora farmacéutica Yolanda Sanz Herranz, quen asegurou que nos primeiros ensaios foi un bo produtor de serotonina in vitro: “Foi un descubrimento interesante, xa que a concentración deste neurotransmisor está diminuída en persoas con depresión e tensión e ten un papel fundamental na regulación emocional”.

Posteriormente foi probado in vivo en modelos animais depresivos por tensión social crónico e demostrou que, ademais de fomentar a produción de serotonina, reduce o exceso de corticoesteron que produce a tensión. Por tanto, os resultados foron considerados esperanzadores. De feito, segundo os investigadores, a comunicación bidireccional entre o intestino e o cerebro baséase en redes endocrinas, inmunitarias e neuronais, e funciona como canle para informar das funcións dos órganos e do estado de saúde.

“Si conseguimos unha comprensión profunda dos procesos de comunicación entre o intestino e o sistema nervioso central, comprenderemos as reaccións que se producen no organismo en situacións traumáticas ou disfuncionais e poderemos traballar con precisión en determinados problemas”, afirma Sanz.

Ovo e galiña

Con todo, aínda se necesitan máis investigacións, mellor coñecemento e máis evidencias para utilizar determinadas dietas ou microorganismos intestinais para tratar a depresión. “A alimentación axuda a tratar trastornos psicolóxicos, pero non é suficiente e non hai receitas milagrosas”, advirten os expertos de Elikaeskola.

O equipo de Elikaeskola está formado por dietistas-nutricionistas e psicólogos, baixo a dirección de Eli Gallego Moreiro. Están especializados no tratamento de patoloxías gastrointestinais e trastornos alimentarios, non sendo raro que o paciente presente signos de depresión. E desde o principio deixou claro Galego: “Fálase moito da conexión entre o intestino e o cerebro, e algúns mesmo consideran o intestino como segundo cerebro, pero aí hai moito malentendido. Cando din o intestino feliz trae un cerebro feliz, non é certo”.

Explica que agora os trastornos dixestivos funcionais cambian de nome e tecnicamente denomínanse de interacción intestino-cerebro. “Aínda que o nome pode reforzar falsas conviccións, non ten nada que ver con esta cuestión do intestino feliz. É importante ter claro que non está nas nosas mans estar ou non deprimido. E ás veces fan crer aos pacientes que cunha dieta determinada superarán a depresión. Con iso ponse toda a responsabilidade aos pacientes e, se non poden seguir estritamente a dieta que lles puxeron, pásano moi mal. Isto, ademais de non ser certo, é absolutamente inxusto e prexudicial”.

Gállego tamén deu exemplos: dietas moi caras, con ingredientes difíciles de conseguir… “Non son xerais, pero nós vémolas moito. Moitos non teñen diñeiro para facer a dieta que lles puxeron, e entón quítanse os alimentos máis caros e quedan cunha dieta moi pobre.

Ademais, os terapeutas venden compoñentes elaborados no seu laboratorio, que por suposto non son baratos. Todo iso prexudica aos pacientes, xa que, fisicamente, aumenta a disbiosis ou o desequilibrio bacteriano, e tamén psicoloxicamente porque senten que non son capaces de cumprir o prometido. Coñecemos moitos casos deste tipo, e dígolles a todos que, para que o tratamento teña éxito, necesitarán apoio psicolóxico. Doutra banda, demostramos que o exercicio físico ten un efecto beneficioso na depresión, pero a alimentación ten un efecto moi limitado”.

Ao falar de estudos que analizan a relación entre depresión e alimentación, tamén tomaron a palabra Jone Larrañaga Zumeta, compañeira de Galego, e Garazi Lizarraga Lertxundi, quen coincidiron en que “o que é anterior, ovo ou galiña”. É dicir, en que medida a alimentación inadecuada é causa ou efecto da depresión. Larrañaga díxoo claramente: “Se non estás ben, dificilmente terás forza e ganas de organizar as comidas, elixir os alimentos que che convén, facer a compra, cociñar… Ademais, é verdade que os alimentos ultraprocesados teñen a capacidade de producir neurotransmisores que dan pracer, como a dopamina”.

Neste sentido, Galego lembrou que tendemos a vincular os alimentos cunhas emocións dadas pola educación e a cultura: “Asociamos festas e celebracións a determinadas comidas e obrigacións a outras. É moi raro pór brócoli no menú dunha festa”. Tamén se traballa este aspecto na Escola de Alimentación.

En canto aos tratamentos baseados en determinados microorganismos, Galego considera que “converter datos en proxectís”. “Cando un estudo di que todo se soluciona cun probiótico, non é así. Hai moitísimas investigacións, pero se fixeron moi poucas nas persoas e hai que ver ademais que outras variables existen. Os estudos son moi heteroxéneos, e sacar dun deles conclusións xerais non é en absoluto correcto”.

Tratamento personalizado

Dentro desta mestura, os membros da Escola de Alimentación alertan sobre o risco de tratamentos sen base científica: “Viñéronnos pacientes que realizaron unha limpeza de colon, por recomendación médica, en centros presuntamente cualificados. O que se lles vende é que teñen depresión ou ansiedade por efecto do microbio, ou o que sexa, e para curalo primeiro teñen que limpar o microbiota intestinal. Pero o resultado adoita ser lamentable. Pode haber algún caso, como nunha infección da bacteria Clostridium difficile, no que hai que facelo, é dicir, primeiro limpar o microbiota e logo criar o novo. Pero, se non, estes tratamentos extremos poden ser moi prexudiciais”.

En concreto, Lizarraga subliñou a necesidade de que cada paciente sexa especificamente analizado e tratado personalizado. “É certo que para os pacientes adoita ser frustrante escoitar que o proceso terapéutico será lento, necesitará axuda e que non hai pílulas marabillosas”. “Hai que ter claro que son procesos longos, que ocasionalmente terán recaídas, e que a dieta é importante pero non suficiente”, engade Galego.

Por iso, os membros da Escola de Alimentación recomendaron que se tomen precaucións sinxelas: “Até coñecer mellor a relación entre o cerebro e a alimentación e saber como utilizar este coñecemento na prevención e a terapia, debemos ter coidado con este tipo de mensaxes”. Mentres tanto, seguirán investigando e aprendendo.