Ovella clónica Dolly

1997/06/01 Elhuyar Zientzia Iturria: Elhuyar aldizkaria

• Biologia
• Genetika

O arditxo que leva o nome do boneco deu moito que dicir ultimamente, xa que é, polo menos, o noso primeiro mamífero clónico que naceu vivo. É dicir, Dolly é un animal que naceu sen a información xenética doutro animal e sen a unión do espermatozoide do macho co óculo da femia.

Paira conseguilo, tras anos de investigación, un grupo de científicos tomou o núcleo dunha célula dunha ovella, introduciuno no óculo anucleado doutra célula e, finalmente, implantouno no útero dunha terceira ovella, no que participaron tres ovellas, polo que o arditxo Dolly é traído á vida. A ovella que naceu e a que deu o núcleo son os clons. Con todo, Dolly non é un clon perfecto, xa que ademais de no núcleo existe información xenética nas mitocondrias do óvulo anucleado.

Este feito xerou un gran escándalo en diferentes ámbitos e lembrou as historias que aparecen nas novelas e películas de ficción. Insistiuse no perigo de crear exércitos de seres clónicos ou de seres clonados paira tarefas especiais.

Eu non me vou a situar en ningún caso a favor da clonación humana, pero co fin de escorrentar os medos que se están expondo, quixese dar algunhas aclaracións, xa que os científicos que asimilaron a importancia deste feito á da bomba atómica non foron poucos, tomando como seguidores de Mengele aos científicos que conseguiron a clonación.

En primeiro lugar, hai que deixar claro que a diferenza entre a clonación animal e a clonación humana é moi grande, exactamente a mesma que existe entre os experimentos que se realizan con animais e os que se realizan con seres humanos, xa que a morte frecuente de animais nos laboratorios fai que ninguén se atreva a dicir que en breve os seres humanos tamén morrerán. En calquera caso, polo si ou polo non, paréceme ben que a clonación dos seres humanos sexa eticamente mala e que, tal e como as autoridades asinaron antes no cume de Oviedo, impóñanse normas contrarias.

Doutra banda, non hai que esquecer que as investigacións que se realizan sobre a manipulación dos xenes axudaron a atopar e ás veces curar enfermidades como a SIDA ou o cancro, o que nos permite ver hoxe en día máis cerca. Habería que ver se a actitude de quen agora se mostran en contra das manipulacións xenéticas fose una vía de tratamento das enfermidades graves que sufriron as mesmas ou os seus achegados.

Entre as denuncias realizadas, por outra banda, afirmouse que coa clonación o home interveu directamente na evolución da natureza, subliñando que esta é obra de Deus. Hai que lembrar que desde hai tempo os seres humanos estamos a participar na evolución da natureza, polo que non é una cuestión desta mañá; desde hai tempo seleccionáronse as vacas que dan máis leite artificialmente, as galiñas que pon máis ovos ou os porcos que dan mellor carne e destruíronse subespecies e razas menos fértiles.

Paira terminar non quixese dar ideas a ninguén, pero paira formar grupos controlados hai una forma máis sinxela que a clonación. Bastaría con alugar centos de femias, germinar de forma natural e educar aos fillos nunha disciplina especial. Hai que ter en conta que ao nacer o cerebro humano é un papel non escrito e que paira completar a personalidade do ser humano, ademais da dotación xenética, teñen moito que ver os acontecementos que se dan ao longo da vida, que son os que determinan as relacións entre as neuronas (sinapsis).