A risa non é cousa de bromas

2001/12/30 Galarraga Aiestaran, Ana - Elhuyar Zientzia

• Anatomia/Fisiologia

Segundo os científicos, a forma de rir tamén depende do sexo da persoa: os homes emiten máis ufas e tenazas, mentres que a risa feminina é máis cantante. Con todo, o ton que se utiliza ao rir é moito máis alto que o da fala.

Os investigadores mediron a frecuencia fundamental e comprobaron que a frecuencia da risa feminina é o dobre da da fala, aproximadamente 2000 Hz. No caso dos homes, aínda que o ton de fala é inferior ao das mulleres, a frecuencia da súa risa é 2,5 máis e alcanza os 1000 Hz.

Á marxe das medicións acústicas, na contorna da risa hai moitos aspectos sen resolver. Por exemplo, pódese chegar á gargallada con axentes moi diferentes, o que provoca un debate sobre a orixe da risa. Que é a risa? Resposta mecánica ou fisiológica ao excitar determinados nervios? Ou o resultado dunha actividade psicolóxica que xera emocións internas?

As cóxegas poden tomarse en serio

Os kilimak son un claro exemplo da teoría da resposta mecánica. Aínda que pareza o contrario, as cóxegas deben tomarse en serio, xa que non se entende facilmente que mentres uns se rin sexan insustentables paira outros. Poden ser tan desagradables que na Idade Media usaban a tortura como método. No outro extremo, con todo, atópase a imaxe do pai que fai que a neno peza de rir.

As ganas de homes e mulleres son moi diferentes.

Aristóteles pareceu un tema bastante profundo e serio e reflexionou sobre eles. O famoso filósofo deuse conta de que as cóxegas son máis efectivas cando se fan por casualidade, por iso é tan difícil que cada un se faga cóxegas. Séculos despois, Bacon e Darwin tamén escribiron sobre este tema e o XIX. No século XX uns psicólogos fixeron a clasificación de cóxegas. Recentemente, un investigador da Universidade de California sinalou que a parte do corpo máis sensible ás cóxegas é a axila. Séguenlle a cintura, as costelas, os pés e os xeonllos, respectivamente.

Varios psicólogos afirman que Kilim ten una gran importancia na evolución. Aparentemente, as partes do corpo que se pon de manifesto durante a loita son á vez as máis sensibles ás cóxegas. En consecuencia, a través dos movementos de protección que realizan ao levantar as cóxegas, os nenos prepáranse paira a loita.

Outros estudos tratan de aclarar o aspecto psicolóxico da risa. Sempre se creu que ante a mesma situación ri máis se se está no ambiente adecuado. Dalgunha maneira, antes quéntase" ou se prepara e o mesmo chiste fai máis graza que en ambiente neutro. Por tanto, con ganas de broma, pensábase que a reacción cos grilos tamén sería maior. Con todo, un estudo recente ha demostrado que o quecemento non inflúe na reacción fronte ao quilómetro. A esta conclusión chegaron, polo menos, os autores do estudo. No seu experimento utilizaron dous grupos de estudantes: a un grupo fixéronlle ver películas cómicas antes de facer as cóxegas, pero non lles fixeron máis graza que a outros.

Poucas bromas coas neuronas!

As situacións absurdas e os xogos dan risas.

Uno dos aspectos que máis sorprende aos investigadores é que se produza una mesma resposta por parte de axentes tan diversos como escoitar un chiste ou una broma humorística, tropezar cos colaterais, quedar ao descuberto, levantar grilos, etc.

Son moitas as teorías que explican que provoca a risa, das cales catro son as máis coñecidas: a teoría da superioridade (impartida por Hobbes), a da incongruencia (Kant e Schopenhauer), a da catarse (Freud) e a do xogo (Mulkay). Segundo a primeira, situacións que pon a alguén por encima do próximo fan rir, por exemplo, cando o lateral mete a perna. En cambio, a teoría da incongruencia dános risa do absurdo e o contraditorio. A teoría da catarse di que serve paira liberar as tensións acumuladas pola risa; e que o de xogo provoca calquera cousa se se toma a risa de broma.

As situacións absurdas e os xogos dan risas.

Na actualidade estas teorías son consideradas como explicacións parciais. Por iso, co fin de desentrañar o misterio da risa, moitos científicos recorreron ao núcleo e investigaron a actividade do cerebro. Segundo algúns investigadores da Universidade de California, a zona de control do humor está na circunvolución frontal ascendente do cerebro. Paira demostralo, a unha moza de 16 anos excitóuselle este campo: cando o estímulo era suave, a nena sorrí, e ao aumentar a intensidade do estímulo volvíase risa. Estudaron as hormonas que flúen noutros moitos estudos, as relacións entre neuronas e os produtos químicos que se liberan, pero moitos aspectos aínda están por resolver.

De todos os xeitos, aínda que non saibamos como nin por que, é seguro que rir é beneficioso; é máis, segundo algúns médicos, un método barato e eficaz paira combater as enfermidades. Así que se pasaches máis de cen anos de vida sa e alegre, ri as tripas ata que explote

Publicado en 7k.