Aparecendo a enfermidade de Parkinson
Son Argiñe Gallastegi, donostiarra. teño 48 anos. Estou casado. Teño dous fillos, de 16 e 10 anos, e teño a enfermidade de Parkinson.
Comecei polo lado esquerdo do corpo, co brazo, a perna e o pé... Sentía a rixidez e a dor dos meus músculos e moitos nervios. Empecei cos traumatólogos, dun lado a outro, a facer rehabilitación... E algunhas cousas ocorréronseme, pero outro non. Logo fun a un neurocirurxián e fixéronme outras probas, como o escáner cerebral. Desde alí fun ver ao neurólogo, que me dixo que tiña Parkinson.
Desde que me deron o diagnóstico, hai tres anos, custoume aceptar a enfermidade. Non o dixen publicamente, entre amigos e en familia, si. Agora quero dicir que eu padezo esa enfermidade e se axuda a outros...
Foi un golpe, porque eu non sabía nada de Parkinson. Eu pensaba que era unha enfermidade de persoas maiores e non sabía moito. Entón foi bastante duro. O médico díxome que era unha enfermidade incurable, crónica e dexenerativa. E esas palabras foron moi graves para min.
Recibín o diagnóstico o 1 de marzo de 2007. Nunca esquecerei aquel día. Seguín traballando e, ao mesmo tempo, metinme nun programa de ensaios dun novo medicamento. Foi unha experiencia moi mala: non durmía, estaba moi canso... E tiven que deixar o traballo e a proba do novo medicamento.
Agora tento facer a vida que facía antes, pero a outro ritmo máis lento. O tratamento é para sempre. O problema que tiven desde o principio é que teño moitas vicisitudes. É dicir, cando as piulillas que tomo sinto ben, pero a medida que esta influencia baixa, sufro unha especie de descenso.
Tiven coñecemento da asociación Aspargi e púxenme en contacto con ela. Así vin que hai moitas persoas novas que tamén teñen Parkinson, que non é só unha enfermidade das persoas maiores. Veño aquí unha vez á semana, pero eu fago os exercicios todos os días en casa. Aquí realízase un tipo de fisioterapia dirixida a esta enfermidade. Tamén hai logopedia, temos masaxes, porque son moi importantes para paliar esa rixidez muscular, a axuda psicolóxica tamén é moi importante... Teño a esperanza de que, grazas ao traballo que realizan os investigadores, poidan adiviñar algo canto antes, que atoparán un substituto desa levodopa ou algún tratamento alternativo.
Buletina
Bidali zure helbide elektronikoa eta jaso asteroko buletina zure sarrera-ontzian
Teknopolis
