Venus, veciña próxima
Tan cerca e tan lonxe describe con exactitude a relación entre a Terra e Venus. Adóitaselle chamar xemelgo do planeta no que vivimos, pero é totalmente diferente. Ademais, recentemente empezamos a descifrar os misterios de Venus, aínda que estea cerca, porque garda os seus segredos. Niso traballa Itziar Garate, do Grupo de Ciencias Planetarias da UPV/EHU:Investiga a atmosfera de Venus.
Venus, o planeta xemelgo da terra, é como un veciño coñecido pola súa vista e o seu nome: pouco se sabe da súa forma de vida.
ITZIAR GARATE; Grupo de Ciencias Planetarias, UPV/EHU: Son planetas nados en condicións parecidas, de tamaño e masa, por tanto moi similares en canto á gravidade, entón esperábase que fose o planeta máis parecido, e nalgúns aspectos así é, pero noutros é completamente diferente, por que? Que sucedeu no Venus e na terra, ou viceversa, que sucedeu na terra e na Venus non?
A astrofísica Itziar Garate busca respostas a estas preguntas. É membro do grupo de ciencias planetarias da Universidade do País Vasco e investiga a atmosfera de Venus.
É o corpo celeste máis próximo á Lúa, está a 40 millóns de quilómetros… só. Por tanto, é fácil ver a Venus, é o elemento máis luminoso do ceo tras o sol e a lúa. Probablemente por iso todas as civilizacións antigas coñecíano. E con todo, hai poucos anos Venus comezou a desentrañar os seus misterios: en 1961 descubriuse, por exemplo, que xira en dirección contraria ao resto dos planetas do sistema solar e desde entón fíxose o coñecemento.
ITZIAR GARATE; Grupo de Ciencias Planetarias, UPV/EHU: A atmosfera é moi densa, moi espesa, porque no 96% é de dióxido de carbono, totalmente inrespirable e que se fai nesa atmosfera espesa, é capaz de captar a luz do sol, creando un efecto invernadoiro impresionante. Hai case 500°C de temperatura e 90 atmosferas, a mesma presión que hai no océano a un quilómetro de profundidade, a atmosfera pesa tanto e fai tanto calor que non sobreviviriamos alí e ademais as nubes non son de auga, son nubes de ácido sulfúrico. Volcáns, ácido sulfúrico, dióxido de carbono,... inferno!
Saber todo iso non foi fácil. Desde o inicio da exploración, poucas sondas alcanzaron a superficie de Venus: atravesar a atmosfera é demasiado difícil. Imaxínache que só hai estas fotos da portada de Venus de fai 40 anos. Por tanto, nas últimas misións utilízase outra estratexia, máis aló da obtención de información e imaxes. As imaxes son o material de investigación de Itziar.
ITZIAR GARATE; Grupo de Ciencias Planetarias, UPV/EHU: Por exemplo , as imaxes poden ser imaxes en diferentes lonxitudes de onda, imaxes tomadas con diferentes filtros, e nesa comparación podemos saber a que altura da atmosfera atópanse as nubes comparadas cunha imaxe ultravioleta e unha imaxe visible.
Así, o equipo de ciencias planetarias realizou interesantes descubrimentos sobre a atmosfera de Venus. Este é un fenómeno curioso que se atopa no polo sur do planeta: o dobre bulebule.
ITZIAR GARATE; Grupo de Ciencias Planetarias, UPV/EHU: En horizontal, 20 km de altura como Europa, son estruturas impresionantes pero que cambian todos os días e non sabemos por que.
Agora coñécese máis sobre o veciño, pero as respostas atopadas non fan máis que xerar máis preguntas.
ITZIAR GARATE; Grupo de Ciencias Planetarias, UPV/EHU: Como un culebrón, canto máis o coñezas, máis ganas de saber cousas, de traballar e de seguir adiante. Cada vez gústame máis, cada vez máis... non direi que máis namorado pero si máis fascinado.
Buletina
Bidali zure helbide elektronikoa eta jaso asteroko buletina zure sarrera-ontzian
