Tan volante como Txoria!
2002/10/01 Atxotegi Alegria, Uhaina - Elhuyar Zientziaren Komunikazioa Iturria: Elhuyar aldizkaria
![](images/A180042.jpg)
Nace na capital francesa o 31 de xaneiro de 1769. Crendo que cursar estudos de física era pouco paira el, obtivo tamén os títulos de química e astronomía. Aos 14 anos, Pilâtre de Rozier e Marquis d’Arlande tiveron a oportunidade de ver o primeiro voo con balón. Desde aquel día, na antigüidade, a aeronáutica converteuse en paixón, pero desgraciadamente, naqueles anos iniciouse a revolución francesa e os austriacos encarcerárona. Pasou tres anos nos cárceres austriacas.
Salto mundial
Ao regresar a Francia comezou a traballar na cabeza durante a súa estancia en Austria: empezou a construír os primeiros balóns e organizar voos. Nun principio, antes de que el mesmo realizase os saltos que tiña previstos, facíaos ao seu can. Como aquel animal nunca morreu, el tivo que atreverse.
![](images/A180042-a.jpg)
En outubro de 1797, no primeiro salto de Garnerín no parque de Monceau, o seu axudante dixo as seguintes frases: “Garnerine conseguiu o salto por paracaídas prometido e foi espectacular. Cando levaba un minuto no aire e a 600 metros de altura, Garnerín corta a corda e o balón levántase e ábrese. O noso físico conseguiu caer con paracaídas e, a pesar de que ao aterrar retorceulle un pouco a perna, todo lle saíu como quería”.
O paracaídas que utilizou ese día era de seda e estaba sostido por 36 paus ríxidos. En total, a tea tiña un diámetro de 8 metros e a parte superior estaba formada por un disco de madeira. Este disco foi colocado, entre outras cousas, para que entrase aire no paracaídas e elevase o balón.
O problema máis importante que tivo Garnerine durante o voo foi o constante abalo do paracaídas. Por iso, o físico Lalande, que se achegou a ver o salto, aconsellou a Garnerin que perforase un pouco a punta da tea para que pasase o aire e dalgunha maneira reducísense as randeeiras. Despois dese salto, fixo todos os demais seguindo o consello de Lalander.
En 1802, estando en Inglaterra, Garnerín decidiu realizar unhas viaxes máis ou menos longas polo ceo: a primeira viaxe foi de 300 quilómetros desde Moscova até Polonia; en 1807 a anterior viaxe incrementouse en 95 quilómetros e chegou desde París a Clausen.
Pero, desgraciadamente, o home tan atraído polo ceo morreu moi novo (aos 41 anos): mentres preparaba todas as ferramentas paira outra longa viaxe, caéuselle una viga longa e un piso sobre a cabeza e morreu alí.
Evolución de paracaídas
![](images/A180042-b.jpg)
Desde a época de Garnerín, como todas as ferramentas, fóronse mellorando os paracaídas. En 1897 inventouse un paracaídas que non levaba soporte. A diferenza do anterior, en lugar dunha cesta grande levaba una barra trapezoidal. Tom Baldwin foi o primeiro en saltar con esta ferramenta.
Pero, utilizábase a aeronáutica unicamente paira o lecer? Non. Nada máis inventarse o paracaídas, este instrumento encheu o ollo aos militares. Esta ferramenta foi moi utilizada, creando novos materiais e técnicas: Na Primeira Guerra Mundial, os exércitos melloraron os paracaídas paira protexer aos seus pilotos. En 1930 o Exército Vermello deu un novo uso aos paracaídas: os pilotos, grazas a este instrumento progresista, empezaron a aterrar tras as liñas inimigas e crearon una nova táctica bélica.
Ademais dos usos militares, nos anos 30 tentouse recoñecer en máis dunha ocasión a aeronáutica como deporte. Con todo, houbo que esperar até os anos 50 para que a Federación Aeronáutica recoñecéseo como deporte. Os primeiros deportistas usaban traxes e paracaídas militares, pero aos poucos, a medida que a competición entre os deportistas ía crecendo, empezou a comercializar material adaptado a eles.
Tras a súa aprobación como deporte aeronáutico, os primeiros campionatos mundiais nesta materia celebráronse en Iugoslavia en 1951. Desde entón, os deportistas teñen que superar una serie de probas: a primeira, que os militares realizaban varias veces, a proba de aterraxe; a segunda, é un salto con imaxes. Neste exercicio, os paracaidistas teñen que saltar 2.000 metros e realizar seis imaxes diferentes. O voo relativo adoita ser una terceira proba: Entre 4 e 8 xotas únense no aire e teñen que realizar unhas imaxes preestablecidas durante o tempo que queiran. E a última proba é o contacto das teas: Os 4-8 paracaidistas, cos seus paracaídas abertos, ven obrigados a reunirse e a realizar unhas imaxes establecidas polos xuíces durante un tempo determinado.
![](images/A180042-c.jpg)
O paracaidismo deu a mesma volta que André-Jacques no seu día no ceo. Xurdiu da paixón dalgúns científicos por construír novas ferramentas, gozalas e superar os límites da física, utilizouse e séguese utilizando paira danar aos seres humanos, e menos mal que desde mediados do último século volvemos ao seu uso orixinal e dispomos dunha ferramenta de lecer.
![](https://elia.eus/static/elhuyar/img/elia_RGB.png)
Gai honi buruzko eduki gehiago
Elhuyarrek garatutako teknologia