"Calquera pode coller a máscara e mergullarse na auga, e verá cousas que lle farán cambiar a súa forma de pensar"
"Calquera pode coller a máscara e mergullarse na auga, e verá cousas que lle farán cambiar a súa forma de pensar"
Cando empecei a mergullar, na década de 1950 fun una das primeiras persoas en utilizar un equipo de mergullo no meu país, Estados Unidos. E una das primeiras que viviu baixa a auga, fíxeno nove veces. E utilicei máis de 30 tipos de submarinos. Ningún deles existía. antes da metade do século.
As novas tecnoloxías están a permitirnos ver o que até agora non podiamos ver. Por exemplo, cando eu era neno non sabiamos que no Océano Atlántico, Pacífico e Índico había cadeas montañosas; non eramos conscientes de que os océanos conducen o clima e o tempo.
Agora entendemos que o océano é indispensable paira toda a vida na Terra, e por suposto paira a nosa vida. Tamén entendemos por primeira vez a nosa capacidade de modificar os océanos a través do que lanzamos e extraemos deles. Así, en poucos anos vimos como os arrecifes de coral decaeron (xa desapareceron a metade ou se atopan nunha situación crítica) e que o 90% dos peixes grandes han desaparecido, porque somos moi bos atopándoos, atrapándoos e comendo.
Temos mellores mapas da Lúa, Marte e Júpiter que os do noso planeta, especialmente no caso do océano. É absurdo que só o 5% dos mapas do océano sexan tan precisos como os da Lúa e os de Marte. Non aceptable. Necesitamos entender esa parte do Sistema Solar, esa parte do universo. É a nosa casa! Nosa única casa!
Quizá algún día enviaremos aos embaixadores a vivir a Marte. Eu gustaríame probar, pero non imos levar a sete mil millóns. Seguramente teremos bastante traballo enviando a dez persoas a Marte e pervivindo alí.
O cambio que se observa nos océanos é o máis fascinante que vin nos océanos. Gústame ir ao interior do océano en submarinos, xa que chego máis abaixo que mantendo a respiración ou usando equipos de mergullo. Con equipos de submarinismo, xa sabes, podo chegar até uns 50 metros e iso é moito. Cos submarinos tamén podo baixar catro quilómetros.
Pois cando estás na superficie, en mar aberto, a auga é transparente e azul. E, a medida que imos descendendo, o azul vólvese máis intenso, máis intenso, e énchese de multitude de matices, hai todas as cores que podes imaxinar unidos ao azul... E faise máis escuro, máis escuro e chega ao azul escuro, case púrpura.
Ao mirar cara arriba, con todo, aínda ves a luz superior; cando estás a 500 metros, aínda podes saber cal é a parte superior e a parte inferior. Pero é moi escuro en todo momento. A excepción é a luz dos seres vivos, cuxos seres vivos son capaces de xerar luz como as luciérnagas. O 90% dos seres vivos do mar profundo poden xerar luz en forma de flash, faíscas ou escintileos. É moi bonito, parece que estás nunha galaxia chea de estrelas cando te metes no lado escuro do océano.
A xente quere subir polo ceo, ser astronautas, descubrir novas e curiosas formas de vida noutros planetas, e non nos damos conta de que as formas máis sorprendentes de vivir están aí [sinalando o mar]! Calquera pode tocar a máscara e mergullarse na auga e verá cousas que lle farán cambiar a súa forma de pensar. A miña nai fíxoo aos 81 anos e cando saíu dixo que ninguén debería esperar aos 81 anos paira velo. O océano está paira explorar, paira verse con novos ollos.
O máis terrible que vin no océano é o dano causado pola pesca destrutiva. Por exemplo, os barcos de pesca de arrastre e as dragas reduciron o fondo mariño, e onde antigamente había esponxas, corais e peixes asociados xa non hai nada. Adeus! É evidente.
O uso destes recursos destrutivos paira atrapar a vida salvaxe nos océanos non é una boa vía de alimentación. E é que ademais de peixes, destrúen todo o fondo mariño e todo o relacionado co fondo. Vin longas vellas liñas de pesca arroxadas como residuos perdidas no océano, enredadas con salvaxes. Rómpeme o corazón ver en que medida podemos danar algo que é fundamental paira a nosa vida. Creo que o océano é o corazón azul do planeta. Debemos coidar o noso corazón e non destruílo.
Temos que coidar o sistema natural: os bosques, as concas hidrológicas, os ríos... a vida salvaxe. E non porque sexa un luxo, nin una oportunidade, senón porque é imprescindible paira a nosa vida. En definitiva, a nosa vida está ligada a sistemas que nos proporcionan osíxeno; o 70% do osíxeno que respiramos procede do océano, a través de pequenos seres vivos verdes e azul-verdes que se atopan no mar. Producen osíxeno e atrapan o carbono. Forman parte do ciclo do carbono, do ciclo do osíxeno, do ciclo completo da auga. Parte de todo o que nos mantén vivos!
Fai 100 anos non o sabiamos, nin fai 50 anos. Tamén neste momento moita xente non foi consciente de que cada vez sabemos máis sobre a influencia que ten o océano en cada respiración que facemos, en cada pinga de auga que bebemos.
Son solucións paira fornecer a auga doce necesaria paira o consumo humano. Estes plans son una forma de abordar o tema, pero requiren moita enerxía. Mentres tanto, poderiamos conservar a auga dispoñible, protexer as concas hidrológicas e non gastar os recursos que xa temos.
Os plans de desalinización son cada vez máis, na medida en que nós tamén somos máis. E eses plans tamén teñen influencia: cada vez que entra a auga dos océanos non só entra a auga. A vida nos océanos tamén vai nesa auga. Se colles un cubo de auga, poderás gozar de seres vivos de doce categorías que fan que o océano funcione. Máis que pedras e auga son as que fan posible que o planeta funcione; son pedras, auga e vida.
Nestes momentos non estamos a utilizar correctamente a auga doce. Estou seguro de que hai mellores camiños que coller a auga do océano e convertela en auga doce e sal, e destruír a vida no camiño. Aínda estamos a tempo de atopar como resistir. Estamos no momento máis decisivo paira a supervivencia, xa que as decisións que tomemos agora, que tomaremos nos próximos dez anos, afectarán aos próximos 10.000 anos.
Agora é o momento de pór en marcha boas intencións, enfocar a tecnoloxía cara a solucións enerxéticas mellores, desenvolver novas solucións paira a auga, utilizar e coidar este planeta azul máxico, a única casa que temos. Agora temos una oportunidade única e quizais única.
Buletina
Bidali zure helbide elektronikoa eta jaso asteroko buletina zure sarrera-ontzian