Rutherford, Ernest

1995/08/02 Azkune Mendia, Iñaki - Elhuyar Fundazioa | Kaltzada, Pili - Elhuyar Zientziaren Komunikazioa

• Biografiak

(1871-1937)

Físico británico nado en Nelson, Nova Zelandia, en 1871. Na súa familia non había moito diñeiro e como os seus pais, Ernest traballaba na horta paira sacar algo de diñeiro. Con todo, pronto destacou na escola e concedéronlle una bolsa paira estudar na Universidade de Nova Zelandia. Mergullouse de cheo na física e estudou cando inventou o detector magnético que detectaba as ondas de radio.

En 1895 foi bolseira paira estudar na Universidade de Cambridge. J. J. Estudou con Thompson e tras unha tempada na Universidade McGill de Montreal, regresou a Inglaterra onde se asentou.

Nesa época estaba completamente preocupado pola radioactividade, fascinado polos experimentos de Becquerel e o matrimonio Curie. Rutherford foi o primeiro en distinguir os raios alfa e beta. En 1900 definiu os raios gamma como radiacións electromagnéticas sen carga eléctrica e de alta frecuencia. Cría que o uranio podía desintegrarse en distintos elementos baixo a influencia da radiación e, baseándose nesta idea, chegou anos despois á hipótese do isótopo de Soddy. Ao analizar en que consiste a desintegración dun átomo, calculou o tempo que tarda en diminuír á metade o número de átomos dunha sustancia, establecendo o concepto de semivesidad dos elementos radioactivos. Entre 1906 e 1909 estudou a partícula alfa e deduciu que era o núcleo do helio.

En 1906 realiza o chamado experimento de Rutherford na Universidade McGill. As partículas Alfa foron arroxadas a unha fina lámina de ouro. A maioría das partículas atravesaron o ouro sen desviarse, uns poucos cambiaron o seu camiño por un ángulo variable e finalmente observaron que algunhas partículas retrocedían polo camiño que viñan. Completou o seu experimento na Universidade de Manchester e propuxo una teoría sobre a estrutura do átomo. Segundo isto, o átomo é como o sistema solar, é dicir, o núcleo central e os electróns virando ao redor do mesmo. En 1908 foi galardoado co Premio Nobel de Química polos seus ensaios paira a posta en marcha da física e a química nuclear. Posteriormente denomínase rutherford á unidade de intensidade de radiación.

En 1919 realiza a primeira transmutación artificial bombardeando con raios alfa, logrando transformar o nitróxeno en osíxeno. Ese mesmo ano foi nomeado profesor de física na Universidade de Cambridge. Entre 1925 e 1930 foi presidente da "Royal Society" e en 1931 o goberno inglés premiou a Rutherford cos títulos de barón de Lord e Nelson.

Os últimos anos da súa vida dedicáronse a organizar comisións de axuda de científicos xudeus escapados de Alemaña. A pesar de que Hahn logrou a fusión do uranio dous anos despois da morte de Rutherford, non cría que o home chegaría a dominar totalmente a enerxía atómica.

En 1937 faleceu Ernest Rutherford of Nelson, un físico e químico de renome, e foi enterrado na cabana de Westminster.