Contra a osteoporose

2005/02/01 Agirre, Jabier - Medikua eta OEEko kidea Iturria: Elhuyar aldizkaria

• Osasuna

Segundo datos da Asociación Española de Estudos Óseos vos e Metalismo de Minerais (SEIOMM), o 35% das mulleres maiores de 50 anos sofre osteoporoses.

A osteoporose é una enfermidade crónica, pero hoxe, afortunadamente, é posible que a enfermidade se deteña e amortézase, así como que os ósos recuperen a densidade coa medicación adecuada. Por tanto, o tratamento non só mellora a calidade dos ósos, senón que tamén mellora notablemente o risco de fracturas e de incapacidade.

Segundo datos da Asociación Española paira o Estudo dos Ósos e do Metalismo de Minerais (SEIOMM), o 35% das mulleres maiores de 50 anos sofre osteoporoses, cifra que se eleva até o 52% nas mulleres de 70 anos. En toda España, dous millóns e medio de mulleres padecen enfermidades, segundo a asociación SEIOMM.

Por que ocorre?

Os ósos alcanzan a máxima densidade aos 30-35 anos. A partir dese momento comezan a perder masa debido ao proceso de descalcificación. Cando o corpo non pode regular nin controlar o contido mineral óseo aparece a osteoporose e os ósos vólvense máis fráxiles.

As mulleres teñen menos masa ósea que os homes (10-25% menos). Ademais desta diferenza fisiológica, a chegada da menopausa é un momento moi delicado paira os ósos, xa que ao descender os estrógenos diminúe a densidade do óso. Calcúlase que cinco anos despois da menopausa a muller pode perder o 15% da súa masa ósea. Por iso é polo que a osteoporose sexa moito máis frecuente en mulleres que en homes.

Que síntomas ten e que riscos ten?

A diferenza da osteoroposis, a artrose ou a artrite, non produce dor. É una enfermidade que evoluciona en silencio e que a miúdo se detecta tras unha fractura ósea. Ante a aparente ausencia de problemas desta fractura, o médico comeza a realizar estudos especiais e observa una diminución importante da densidade ósea. Por iso, é conveniente que as mulleres que entran na menopausa realicen una proba especial denominada densitometría paira coñecer o estado dos seus ósos.

As fracturas máis frecuentes son as de cadeira e vértebra, pero tamén poden producirse en calquera outro óso do corpo.

As fracturas máis frecuentes son as de cadeira e vértebra, pero tamén poden producirse en calquera outro óso do corpo. Entre nós, cada ano prodúcense 33.000 fracturas de cadeira, como as relacionadas coa osteoporose, segundo o recente informe do laboratorio Novartis. Ademais, hai que dicir que as fracturas de cadeira son o principal expoñente internacional da osteoporose porque están directamente relacionadas coa baixa densidade mineral do óso, porque a súa reparación custa moito diñeiro e porque estas fracturas son as que máis incapacidade xeran.

A importancia deste punto pódese apreciar no feito de que en España una de cada catro mulleres maiores de 50 anos pode sufrir una fractura ósea como consecuencia da osteoporose; una de cada tres mulleres maiores de 80 anos sufrirá una fractura de cadeira e, en conxunto, o risco de fractura de cadeira (sen ningún tipo de golpe ou traumatismo, só pola osteoporose) é do 14%.

Tratamento: medicamentos e cirurxía

Pode tratarse desde o mesmo momento en que se diagnostica a osteoporose. O obxectivo do tratamento é dobre: por unha banda, deter a perda ósea e, por outro, restaurar o óso na medida do posible.

Farmacias

Reducen a perda de masa ósea, aumentando a densidade ósea en columna e cadeira. Desta forma redúcese o risco de rotura nun 50%. Neste grupo atópanse os bifosfonatos.

Doutra banda, en inglés atópanse os chamados SERMS, moléculas selectivas do receptor do estrógeno. Estes medicamentos, o máis coñecido é o raloxifeno, aumentan a densidade mineral ósea de todo o corpo, concretamente un 2%. Tómanse por vía oral unha vez ao día. En calquera caso, convén que este tratamento sexa conducido por un especialista, xa que non está exento de riscos, como ocorre co tratamento da menopausa.

Entre nós prodúcense anualmente 33.000 fracturas de cadeira relacionadas coa osteoporose.

Finalmente, una hormona chamada calcitonina reduce e retarda a destrución ósea. Esta calcitonina adminístrase mediante spray polo nariz ou tamén pola pel.

Cirurxía miniiniciadora

Cando a osteoporose provoca a rotura dunha vértebra, o tratamento máis frecuente é a colocación dun corpiño durante meses ao paciente para que en repouso sóltense as partes rotas da columna. Pero como moitas veces estas fracturas teñen moita dor, recentemente inventouse una técnica cirúrxica que se realiza con éxito, sobre todo con tratamentos médicos convencionais nos que a dor é insustentable.

Realízase una punción lateral a cada lado da vértebra rota e coa axuda do control radiológico introdúcese un balón capaz de inflalo que dá á vértebra a súa altura anterior. Neste espazo ‘novo’ así formado inxéctase coa mesma agulla de punción un cemento especial que axuda a solidificar a vértebra sen ningunha presión.

Esta cirurxía realízase con anestesia xeral e require hospitalización dun día. A cirurxía evita o uso de cortinas e a necesidade de utilizar analxésicos. Na maioría dos casos (ao redor do 90%) a dor alíviase rapidamente e soluciónase a deformación da vértebra, evitando a cifosis ou o buzamiento da columna.

Prevención da osteoporose

Toma cada día produtos ricos en calcio (leite, iogur, queixo, cardos, espinacas, apio, acelgas) e vitaminas D (peixe azul, ovos, etc.). ). Practica una dieta rica en froitas e verduras. Pasear entre 30 e 50 minutos ao día. Evita o sedentarismo e practica deportes sen risco: natación, ximnasia, etc. Tomar o sol durante 30 minutos ao día. Que o colchón sexa forte paira durmir e a almofada baixa. Evite asentos brandos (cadeiras de brazos e sofás). Non levantar pesos pesados. Paira evitar o risco de caídas, quite obstáculos e obstáculos en casa, e que o calzado tamén sexa apropiado, de boa adoite, paira non escorregar. Coidado co alcol e o tabaco. Reduce o consumo de café, bebidas de cola ou chocolate.