Restauración de nanotecnoloxías frescas

2001/07/10 Roa Zubia, Guillermo - Elhuyar Zientzia

• Nanoteknologia

No Renacemento moitos pintores non utilizaban o lenzo. Pola contra, a técnica dos frescos paira pintar nas paredes das igrexas e palacios era a habitual. Esta técnica é complexa e require una gran habilidade. Na parede a pintar púñase yeso húmido e antes de secarse había que estender a pintura. Deste xeito, esta pintura pegábase xunto co yeso, é dicir, a pintura convertíase nun compoñente da composición do yeso.

Co tempo e a humidade, os frescos deterióranse aos poucos. Normalmente fórmanse uns vultos en forma de copos nos que o debuxo perde suavidade e cor. Isto débese a que coa humidade o cal (óxido de calcio) convértese en cal morto (hidróxido de calcio).

Paira tratar estes pequenos vultos desenvolvéronse diversas técnicas. Una das máis eficaces é a incorporación ao fresco dos diminutos cristais de hidróxido cálcico en alcois. A medida que o alcol se evapora, os cristais absorben auga e dióxido de carbono e fúndense coa materia do fresco.

Con todo, para que esta técnica sexa eficaz é necesario que se pegen cristais moi pequenos ao fresco. Os que se poden adquirir no mercado son demasiado grandes, polo que o equipo dirixido polo químico da universidade de Florencia, Piero Baglioni, puxo en marcha un sistema de fabricación de cristais diminutos de hidróxido de calcio.

Obtivéronse partículas de tamaño case molecular de até 250 nanómetros de lonxitude. Ademais, ao tratarse de partículas planas, absorben rapidamente a auga e o dióxido de carbono. Paira probar o método, XVI. No século XIX restaurouse a fresca Gli Angeli Musicanti, pintada polo pintor Santi dei Perico.