O caso dos que non emocionan as músicas

2017/02/19 Galarraga Aiestaran, Ana - Elhuyar Zientzia

• Anatomia/Fisiologia

O 3-5% da poboación di ter anhedonia musical. Así se chama á incapacidade paira sentir emocións ao escoitar música. Estas persoas non teñen outros síntomas, por exemplo, son capaces de diferenciar os diferentes tipos de música. Por tanto, poden dicir si una melodía concreta é alegre ou goibela, pero ao escoitala non se lles esperta ningunha emoción. Paira eles, a música é un son neutro.

Desde o punto de vista científico, a anhedonia musical é un fenómeno moi interesante. De feito, a música é universal e en evolución crese que é anterior á palabra. Tamén se lle chamou “linguaxe das emocións” porque está directamente relacionado coa transmisión das emocións. Por exemplo, as nais de todo o mundo cantan aos seus fillos e fillas e teñen un lugar destacado en ritos relixiosos, celebracións, exhibicións deportivas, armadas ou políticas.

Os neurocientíficos demostraron que escoitar e tocar música modula o nivel dalgúns neurotransmisores. Estes neurotransmisores encárganse da comunicación entre as neuronas, polo que teñen una influencia directa sobre o organismo. Inclúe serotinina, epinefrina, dopamina e prolactina. Todos eles participan no mecanismo do pracer, o que explica, paira a maioría, que a música sexa fonte de pracer.

Pero, que pasa nos que teñen anhedonía musical? Nun experimento realizado en 2015, compárase a emoción de gañar diñeiro xogando ao póker e escoitar música. E demostraron que, aínda que sentían alegría ao gañar diñeiro no xogo, a música non lle afectaba nada. Isto demostra que a imposibilidade de sentir pracer non é xeneralizada, senón que se limita á música. Parece que nas persoas con anhedonía musical, as conexións entre o procesamiento musical e as neuronas que conectan as zonas do pracer son máis débiles do normal.

Agora, noutro estudo publicado na revista Scientific reports, foron un paso máis aló e conseguiron provocar a anhedonia musical a persoas que non tiñan esa discapacidade. Paira iso utilizaron un composto, naltrexona, que bloquea a uns receptores opioidales nas neuronas.

Estes opioideos son producidos polo propio corpo como consecuencia dun estímulo pracenteiro. A alimentación, o sexo, o deporte e a música son algunhas das creacións de opiodos. Con todo, se se toma naltroxona, os opioideos derivados da música non chegan ás neuronas. Por tanto, non se pode sentir pracer, nin sequera ao escoitar a música favorita.

Segundo os investigadores, o experimento axudou a comprender a base da anhedonia musical, pero recoñeceron que aínda teñen preguntas sen resposta.

Publicado no diario Berria.