Mari Carmen Gallastegi: "Ecoloxistas e economistas non somos inimigos"
Mari Carmen Gallastegi: "Ecoloxistas e economistas non somos inimigos"
Eu creo que os ecoloxistas teñen una función, e os economistas temos outra. Pero non creo que por ser economista non sexamos conservacionistas. Nós tamén somos conscientes de que a actividade económica causa danos, porque contamina, porque os activos ambientais explótanse en exceso, até o esgotamento nalgúns casos como a pesca.
Non se pode imputar á economía que non ten en conta o medio ambiente. Nas últimas décadas está a facerse un gran esforzo en considerar os factores ambientais. En canto á enerxía, por exemplo, o problema do petróleo pode facer que teñamos que facer políticas paira reducir o consumo. E os economistas non estamos en contra desas políticas. O noso traballo consiste en calcular os custos: canto custaría levar a cabo esta política e canto non facer nada. Enfrontamos ambas as opcións.
Os ecoloxistas, pola súa banda, velan por uns determinados valores en materia ambiental, creo que teñen una ética adecuada. E ecoloxistas e economistas somos compatibles, non somos inimigos. Deberiamos traballar xuntos, non separadamente.
É moi difícil, pero é necesario, porque si non sabemos canto vale una cousa, non apreciamos. Con todo, noutros ámbitos tamén se fixan os prezos e facémolo de forma natural. Nos seguros de vida, por exemplo, ponse prezo á vida.
Do mesmo xeito que ocorre coa vida, nunca saberemos o valor dos activos ambientais, pero este esforzo de aproximación permitiranos protexer os activos ambientais. O prezo final dunha mercadoría deberá incluír tamén os activos ambientais utilizados na produción, aos que haberá que pór un prezo. E, como dixemos, non é moi preciso, é una aproximación, pero axuda a tomar decisións sobre política económica como a contabilidade ambiental.
Na contabilidade ambiental téñense en conta, por exemplo, o número de árbores talladas paira a madeira, o número de hectáreas de terreos destruídos paira a construción dunha estrada, a afección á paisaxe que se produciu tras a construción dun edificio, etc. En Europa hai países que fan contabilidade ambiental e nós tamén estamos a traballar niso.
Si, pero hai indicadores que o substitúen. Eu creo que todos estamos de acordo: O PIB queda curto paira expresar desenvolvemento e calidade de vida. Porque se vives nun territorio no que o PIB está a crecer de forma vertixinosa, pero o aire que respiras está completamente contaminado... é inútil tanto PIB.
O tempo é que as Nacións Unidas propuxeron outros indicadores como o nivel educativo, a saúde, o medio ambiente ou a brecha na distribución da renda dos cidadáns. Se se representa nun gráfico o crecemento do PIB dos últimos anos e compárase con estes outros indicadores, obsérvase que estes se atopan moi por baixo do outro. A calidade de vida é inferior á que reflicte o PIB. Por tanto, o PIB é un indicador moi escaso paira a calidade de vida dos pobos e da cidadanía.
Estes indicadores non se tiveron en conta até o momento na contabilidade nacional, pero agora si, aínda que sexa de forma gradual. Está a facerse un gran esforzo, e nos últimos 30 anos avanzouse moitísimo.
Si, había pouca xente nesta especialidade da economía, pódese dicir que era exótica. Fai 30 anos apenas se investigaban os fracasos do mercado (e a economía ambiental é un campo claramente fracasado). Naquela época o máis importante era analizar o funcionamento do mercado.
Pero a vida dá moitas voltas, e hoxe en día o importante é investigar os fracasos do mercado: como temos tantos problemas ambientais, por que non temos recursos pesqueiros, por que esgotamos os recursos mariños, etc.
É o que se coñece como a traxedia das propiedades comúns. E ocorre en todos os ámbitos. Sempre hai dificultades paira xestionar algo que é de todos. Nós non coidamos a rúa tan ben como a nosa casa, por exemplo.
Desde o punto de vista económico tratouse o tema en profundidade, que pasa coa propiedade de todos. E comprobouse que se un axente externo non aplica as normas (o sector público adoita ser o que as regula), o recurso explótase en exceso. Na pesca, por exemplo, o pescador sabe que o que el non pesca pode ser paira outros, e non ten ningunha garantía de que a partir de agora terá pesca, polo que captura o máximo posible.
O mesmo ocorre con todas as propiedades do réxime de libre disposición (atmosfera, mar...) que son sobreexplotadas. E esa é precisamente a traxedia das propiedades comúns, que ao ser de todos non é de ninguén. O termo foi coñecido hai moitos anos por Hardin. E na pesca, por exemplo, a investigación da explotación de stocks ten una gran tradición: a biomasa é de todos, como se debe regular para que non se esgote?
A pesca si foi regulada, pero fallaron. A política pesqueira da Comunidade fallou por dous motivos fundamentais: os Estados deciden canto e o control está nas súas mans --e non o controlan -. De feito, a política pesqueira depende da Comisión Europea, pero o control está en mans dos Estados membros. Con todo, non tiveron ningún incentivo paira levar a cabo este control, e como uno dos seus membros non sabe si outros controlan ou non, pois non o fai.
Con todo, están a piques de resolver o problema, polo menos son conscientes do mesmo. E tamén son conscientes de que deben aterse aos informes dos científicos, aínda que teñan marxe de erro nos cálculos. Se non, ocorre o que ocorreu coa anchoa. Os científicos insistiron en que a biomasa dispoñible paira a pesca era moi pequena, que había que protexer a especie, que estaba sobreexplotada. Pero a nivel político é difícil facer una distribución, sobre todo cando hai pouco que distribuír (cando hai moito é máis fácil facelo). E repartíronse máis do recomendado polos científicos.
Por suposto. Está claro que os políticos necesitan do labor dos científicos, necesitan dos seus consellos e atenden. E é que sempre tiveron o consello dos científicos, pero non lles fixeron caso. E hoxe en día é necesario actuar con prudencia. O principio de precaución está a cobrar forza, sobre todo porque temos moita incerteza en temas ambientais. Os datos que temos non son exhaustivos, polo que convén conservar, explotar menos do que din os datos.
Buletina
Bidali zure helbide elektronikoa eta jaso asteroko buletina zure sarrera-ontzian