Fotografía en cor (I): película de cores
1995/05/01 Nogeras, Itziar - Elhuyar Fundazioa Iturria: Elhuyar aldizkaria
Xa falamos da película, concretamente no número 88, sen empezar a repetir o local de arriba abaixo, sobre a súa base, analizaremos as peculiaridades da película de cores.
Antes de avanzar hai dúas particularidades principais: una é a presenza de películas de dúas formas (convertible ou con diapositivas e negativa) e outra é a adaptación das películas a fontes de luz (á luz natural ou artificial).
A imaxe positiva é revelada e formada directamente por unha emulsión colocada á luz da cámara cunha película convertible que produce diapositivas (ou transparencias). As diapositivas pódense ver mediante unha fonte de luz proxectándoa nunha pantalla ou nunha superficie ou mediante un visor. A maioría deste tipo de películas pódense revegetar en casa, como a de Ektachrome, Fujichrome e Agfacrome, mentres que a de Kodachrome, debido ao complexo e secreto proceso de revelado que necesita, debe ser revelada polo propio fabricante.
As principais vantaxes da película paira diapositivas son poder revelar sen ferramentas especiais, obter una intensidade de cor e precisión única e ser máis barato.
Coa película negativa revélase a emulsión á luz da cámara e obtense una imaxe formada por tons negativos e cores complementarias. Isto é un paso intermedio e paira obter una imaxe positiva é necesario facer copias en papel. Todas as películas negativas de cores poden ser revisadas en casa. Do mesmo xeito que en branco e negro, pódense facer positivas no papel, pero paira iso é necesario un laboratorio. A diferenza das diapositivas, ao positivar pódense escurecer ou aclarar as copias e tamén se poden corrixir ou cambiar as cores mediante filtros. As copias en papel de cores non requiren ningún tipo de ferramenta e pódense realizar tantas copias como se desexe dos negativos. Paira o fotógrafo que desexa moitas copias, a película negativa é una boa opción.
Tanto desde as diapositivas como desde as negativas pódense facer copias en branco e negro e desde as negativas pódense facer tanto diapositivas como copias das diapositivas (cando falamos de revelado estaremos máis tempo). A elección dunha película non pecha o camiño cara a outras formas, pero os mellores resultados conseguirémolos cunha película preparada paira iso.
En canto á sensibilidade, do mesmo xeito que en branco e negro, canto máis rápida é a película, máis evidente (e menor definición), e máis definición conséguese utilizando a película máis lenta que deixan as condicións de luz.
Por outra banda, dunha marca a outra, debido aos diferentes tipos de tinguiduras, as cores non se reproducen da mesma maneira e cada un deberá elixir en función dos resultados que desexe obter. Algunhas películas reproducen mellor as cores “quentes” (vermello-amarelos) e outras as cores “frías” (azuis verdes).
Lembrando o erro da reciprocidad (véxase fotografía no VIII; número 87), é moito máis evidente nas fotografías de cores, xa que ao mesmo tempo que as películas perden sensibilidade, pérdese contraste e densidade e se deforma a cor. Por tanto, non é recomendable utilizar velocidades de obturación superiores a 1 s e inferiores a 1/1000 s.
Á hora de medir a exposición (ver fotografía en X e XI; números 89 e 90) hai que ter en conta que as diapositivas teñen una latitude de exposición ou contraste menor que as películas. En xeral, e sobre todo nas diapositivas, o cálculo da exposición debe ser moi preciso si non queremos que a cor se distinga. A exposición excesiva e insuficiente ten un efecto diferente con diapositivas ou negativas. En xeral, as diapositivas aceptan mellor a exposición insuficiente que a esaxerada. Nos negativos dá igual. Pola súa maior latitude, a adecuada densidade da cor pódese obter ao positivar. Con todo, recoméndase evitar una exposición insuficiente.
Estrutura da película de cores
A película de cores está composta por tres capas de emulsión en branco e negro, colocadas una sobre outra con gran precisión. Cada un deles é sensible a unha cor primaria (azul, verde e vermello), dos que se sintetizan os demais cores. A capa superior responde o azul, a central ao verde e a inferior a lume.
Baixo o azul atópase o filtro amarelo, cuxa función é impedir que os raios azuis da luz pasen aos outros dous e desaparece no revelado. A base e as costas son iguais ás do branco e negro (ver fotografía no nº 88). As catro capas teñen un espesor inferior a 0,001 mm e teñen a capacidade de reproducir todas as cores. Todas as capas de branco e gris neutro teñen a mesma resposta. As películas negativas presentan unha cor laranxa escuro debido á tinguidura laranxa que levan a reducir o contraste e a conseguir una maior precisión de cor.
Por outra banda, como se indicou na introdución, as películas deben estar adaptadas á fonte de luz ou, o que é o mesmo, á temperatura de cor da luz do día claro (á temperatura de cor da luz do día claro ou ás luces artificiosas). A denominada “luz branca” é una mestura de ondas que abarca todas as cores do espectro. A composición desta mestura varía segundo a fonte de luz. Por exemplo, a luz da vela ten máis vermello que o azul, nas sombras do día limpo, debido á luz que chega desde o ceo azul, predomina o azul... Cada una delas ten a súa propia temperatura de cor expresada en graos Kelvin.
Se se utiliza a película cunha fonte de luz allea, prodúcense desviacións de cor (do mesmo xeito que en interiores, ao amencer e á tardiña, predomina o vermello e en exteriores o azul). Una das súas solucións (se non se desexa un resultado así), tal e como se mencionou no artigo de filtros (fotografía XIII; nº 92), é a utilización de filtros correctores. Sen ter en conta á hora de sacar a foto, tamén se poden facer zuecos no laboratorio con filtros. Pero sen esquecer que isto serve paira negativos, pasando as diapositivas por este proceso.
Gai honi buruzko eduki gehiago
Elhuyarrek garatutako teknologia
