Diversidade no mar profundo

2004/06/28 Andonegi Beristain, Garazi - Elhuyar Zientziaren Komunikazioa

• Ekologia
• Ozeanografia

Diversidade de especies

A maioría dos estudos sobre a diversidade dos seres vivos realizáronse con seres terrestres. Estes estudos demostran que moitas veces a maior diversidade dáse nos seres vivos de produción media. A produción debe entenderse como una relación entre a enerxía recibida e a biomasa obtida.

Con todo, cuéstionase si eses modelos que pon en relación a diversidade e a produción son tamén útiles paira os seres vivos máis pequenos, por exemplo os que dominan o mar. Segundo algúns estudos, os pequenos seres vivos non seguen patróns dos grandes en canto a diversidade.

Con todo, nos estudos realizados polo investigador de AZTI con algas –fitoplancto– obsérvase que o fitoplancto alcanza a súa maior diversidade cunha produción media.

Paira chegar a esta conclusión, Xabier Irigoien realizou un estudo sobre as especies de fitoplancto con máis de 350 mostras obtidas dos océanos do mundo. Aínda que aparecen outros modelos, o modelo unimodal que relaciona diversidade e produción é o que máis aparece. Neste modelo, cando a produción é baixa, a diversidade tamén é baixa; cando a produción é media, a diversidade é alta; e cando a produción aumenta, a diversidade volve ser baixa. Por tanto, o modelo ten forma triangular.

Á vista diso, pódese pensar que algúns dos modelos utilizados na ecoloxía terrestre poden servir tamén paira a ecoloxía mariña.

Por que un modelo unimodal?

No caso do fitoplancto, son moitas as razóns que xustifican a maior diversidade coa produción media: historia da comunidade, distribución dos domicilios, competencia na obtención de alimentos ou recursos, relación entre competidores, abundancia/escaseza de alimentos, tamaño das algas, etc. Por exemplo, na costa, se as augas son ricas, a produtividade será alta, pero haberá moitos predadores. En consecuencia, só as especies de fitoplancto máis preparadas paira combater aos depredadores permanecerán e a diversidade será reducida. Con todo, se as augas non teñen alimento, as especies de fitoplancto que baixan a súa produtividade e sobreviven serán raras e escasas. A maior diversidade de fitoplancto dáse cando os alimentos están moderados, é dicir, cando a produtividade é media.

Ademais, este modelo resulta aínda máis interesante si analízase o zooplancton. O zooplancton aliméntase de fitoplancto e o estudo de Irigoien demostra que a diversidade de ambos non está relacionada. Isto non é moi habitual nos seres vivos da terra, xa que cando a diversidade de presas é grande hai máis tipos de predadores.

A diferenza entre especies mariñas e terrestres pode ser o tamaño dun ser vivo que serve paira outros. De feito, o fitoplancto é moi pequeno e a gran complexidade da hidrodinámica mariña.

Entón, que delimita a diversidade do zooplancton? Segundo o investigador de AZTI, do mesmo xeito que ocorre co fitoplancto, a competencia polos alimentos e a resistencia aos depredadores son a clave. Por tanto, as teorías da ecoloxía seguen tendo moito que investigar sobre o depredador e a presa, e talvez, desde o punto de vista da diversidade, finalmente óptese por repartir esa parella.

www.ihobe.net