A UPV/EHU desenvolve una nova metodoloxía paira o estudo de inestabilidades en cantiis
2021/02/12 Etxebeste Aduriz, Egoitz - Elhuyar Zientzia Iturria: Elhuyar aldizkaria
Algúns geólogos da UPV desenvolveron una nova metodoloxía paira o estudo das inestabilidades nos cantiis. É una ferramenta moi útil á hora de tomar medidas de seguridade nestas zonas paira minimizar as afeccións ao medio ambiente e ao patrimonio xeolóxico. Os primeiros estudos foron realizados no Geoparque e foron publicados na revista Engineering Geology. A súa intención é continuar con outras zonas significativas da costa vasca.
Combinaron a xeoloxía clásica coas novas tecnoloxías: por unha banda, a información recompilada a través dos traballos de campo tradicionais, por outro, as nubes de puntos obtidas mediante un dron e os modelos 3D creados por software. “Reunindo toda a información analizamos os procesos do pasado e do presente paira predicir o que pode suceder no futuro”, explica o geólogo da UPV Jon Ander Clemente Momoitio. A súa recente publicación constitúe o primeiro paso da súa tese doutoral.
Analizáronse as barreiras de madeira colocadas en Itzurun e comprobouse a súa eficacia no mantemento dos desprendementos. “Obtivemos moi bos resultados”, comenta Clemente. E tiveron a oportunidade de comprobar que os modelos que crean fan boas predicións. “En agosto produciuse un importante desprendemento de pedras en Itzurun. Pois foi o que nós anunciamos en marzo coas nosas simulacións.”.
Estas simulacións permiten coñecer que partes do cantil están no límite de caída e até que punto e con que enerxía poden chegar as pedras. Pode ser una ferramenta moi útil paira o desenvolvemento de estratexias de xestión de áreas de gran patrimonio xeolóxico ou natural. “En enxeñaría clásica o primeiro que se fai é construír medidas de protección. Nós reivindicamos una primeira investigación na que se tomen as medidas necesarias, coidando ao máximo a contorna e o patrimonio.
Por exemplo, nunha zona de Itzurun han visto que bastaría con colocar un metro de barreira e vexetación. “A vexetación é moi eficaz, captura pedras pequenas e frea moito ás grandes” explica Clemente. Doutra banda, proponse a realización dunha serie de mapas de risco que poderían ser colocados nas entradas do Geoparque, por exemplo. “Marcaríase en vermello até onde poden chegar as pedras caídas do cantil, deixando despois una distancia de seguridade de 2-3 metros e en verde una zona de alta seguridade”.
Con todo, Clemente subliña a necesidade de que a xente considere que os cantiis son contornas activas: “Desde a súa concepción como medio estático debemos pasar a velo como unha contorna dinámica. Este cambio de percepción é imprescindible para que o noso traballo en seguridade sirva”.
