Hertz, Heinrich

1995/08/02 Azkune Mendia, Iñaki - Elhuyar Fundazioa | Kaltzada, Pili - Elhuyar Zientziaren Komunikazioa

• Biografiak

(1857-1894)

Este físico alemán incorporouse ao mundo de Hamburgo o 22 de febreiro de 1857. De mozo empezou a estudar enxeñaría, pero abandonou eses estudos e comezou a estudar física. Herman von Helmotz foi profesor e sobre todo amigo durante toda a súa vida.

Terminou o seu doutoramento en física na Universidade de Berlín en 1880, obtendo a cualificación de "magna cum laude". Desde 1885 até 1889 foi profesor de física na Escola Politécnica de Karlsruhe e desde 1889 catedrático da Universidade de Bonn no posto cedido por Clausius.

Traballando na Universidade de Kiel en 1883, encargouse da ecuación que Maxwell obtivo hai pouco paira o campo electromagnético. A Academia de Ciencias de Berlín anunciou un premio polo seu traballo en campo magnético e Helmotz propuxo ao seu alumno que traballase neste campo. Hertz comezou o seu traballo en 1888 sen moito ánimo, pero en 1888 atopouse con algo inesperado. Dúas esferas metálicas separadas por aire tiñan preparado un circuíto eléctrico oscilante. Cando a diferenza de potencial superaba un nivel nunha ou outra dirección, saía a faísca dunha esfera a outra. Nestes ensaios descubriu que cando no polo negativo había luz ultravioleta a faísca saltaba máis facilmente. Estes eran os inicios do efecto fotoeléctrico, que logo Einstein serviu paira estudar o fenómeno e gañar o Premio Nobel.

A ecuación de Maxwell dicía que na faísca oscilante podíanse producir radiacións electromagnéticas. Cada oscilación debía producir una onda, cunha radiación de gran lonxitude de onda. Como a luz propágase a unha velocidade de 300.000 km/h, a oscilación do milésimo segundo tería una lonxitude de onda aproximada de 300 quilómetros.

Paira detectar esta radiación Hertz utilizou un arame enrolado, deixando entre expíralas un pequeno espazo de aire. Cando a corrente xeraba radiación na primeira expira, esta provocaría una corrente na segunda. Hertz viu que no seu detector saltaban pequenas faíscas. Colocando o detector en diferentes puntos da habitación, analizou as características das ondas en función da intensidade da faísca e calculou a súa lonxitude de onda. Eran de 66 centímetros, é dicir, un millón de veces máis longo de onda que o da luz visible. Tamén demostrou que esas ondas eran electromagnéticas.

En Inglaterra Lodge comprobou os ensaios de Hertz e en Italia demostrou a relación de Righi coas ondas de luz. Despois, cando Marconi utilizou as ondas hertzianas na telegrafía inalámbrica, denomináronas radioondas (a radio é, en realidade, a abreviatura da "radiotelegrafía", é dicir, o telégrafo por radiación, moi diferente ao telégrafo por corrente eléctrica).

Hertz estudou os raios catódicos na Universidade de Bonn. Estes raios parecéronlle non corpus e ondas, xa que atravesaban placas metálicas moi finas. Despois Thomson comprobou que o electrón é una partícula moito menor que o átomo e que pode atravesar facilmente a materia.

Hertz tamén escribiu varios libros sobre física, entre eles Ondas eléctricas 11893 e Fundamentos de mecánica (1899). Tamén explicou o comportamento dos dieléctricos na indución.

Hertz morre mozo (antes do trinta e sete anos) una enfermidade crónica en sangue medio. A morte levoulle en Bonn o 2 de xaneiro de 1894.