Os indios gansos superan o Himalaya sen o vento

2011/09/01 Elhuyar Zientzia Iturria: Elhuyar aldizkaria

• Fisika
• Zoologia

Migran de noite cando non hai vento que o empuxe cara arriba

En contra do que crían, un grupo de científicos internacionais descubriu que as gansos indios realizan viaxes migratorias nocturnos ou temperáns pola mañá ao longo do Himalaya, nunha época na que non hai vento ascendente. Un equipo liderado por investigadores da Universidade de Bangor no Reino Unido deuse conta diso no primeiro estudo realizado paira estudar os voos destas aves.

Os Gansos Indias viaxan na primavera da India a Mongolia e lánzanse ao revés no outono. Tanto nun como no outro, teñen que atravesar a cordilleira do Himalaia, que na viaxe de primavera ten que subir até os 6.000 metros sobre o nivel do mar, mentres que no outro sentido teñen unha menor marxe de altitude paira superar, xa que o punto de partida atópase máis alto, na meseta do Tíbet.

Algúns investigadores describiron nos últimos anos as adaptacións que tiveron estas aves paira realizar este esforzo, como que teñen pulmóns proporcionalmente maiores que calquera outra ave, que lles chega mellor osíxeno aos músculos e ao corazón e que a hemoglobina transporta máis osíxeno. Con todo, considerábase imprescindible aproveitar o vento ascendente que adoita estar durante o día no Himalaya para facilitar o ascenso.

Paira aclarar este tema, engadíronse a 25 gansos dispositivos que envían datos vía satélite, en India, antes de realizar a migración cara ao norte, e a 38 de Mongolia, antes de saír cara ao sur. Desta forma púidose realizar un seguimento da localización, altitude e velocidade das aves. Comprobouse que estes animais tardan entre 7 e 8 horas en percorrer os 6.000 metros de montaña desde o nivel do mar, e que circulan a unha velocidade media de 64,5 quilómetros por hora. Os investigadores tamén han visto que o voo ao sur tarda un máximo de 4,5 horas.

Ademais de obter datos de velocidade, han visto que os gansos viaxan cando non hai vento ascendente. Creen que as temperaturas nocturnas e ao amencer poden contribuír a un maior malgasto corporal e maior dispoñibilidade de osíxeno, que pode ser máis favorable paira as aves que o empuxe do vento.