A conta de gas máis cara

2001/04/05 Carton Virto, Eider - Elhuyar Zientzia

• Klima
• Ingurumena

O Protocolo de Kioto debátese estes últimos días. Desde que o Goberno de George Bush recoñeceu que non cumprirá cos acordos alí acordados, o mundo púxose moi enfadado. Con todo, aínda queda por ver si a Unión Europea ratificará co
Protocolo de Kioto e si empezará a soportar reducións de emisións de gases. E é que, aínda que non ten lóxica, varios estados europeos han aumentado as súas emisións neste catro anos, entre eles España. É dicir, as contas elabóranse paira o conxunto da Unión Europea e logo determínase canto debe reducir cada un en función da poboación e características de cada Estado. Segundo estes cálculos, os Estados poden aumentar as súas emisións.

Dicir que hai que deixar de emitir gases de efecto invernadoiro é outra cousa e definir como e cando deben reducirse na vertedura. E como sempre, neste segundo paso bloquéase todo. O tema dun estudo publicado hoxe na revista Nature é que as contas son fundamentais. Dous investigadores do Instituto de Enerxía Eléctrica de California e da Universidade de Stanford calcularon os custos de limitar e reducir as emisións de gases. Moi caro.

Non todo é dióxido de carbono

O Protocolo de Kioto aprobou una redución do X% das emisións de dióxido de carbono por parte de cada Estado, pero as reducións poden ser directas ou indirectas. Una das opcións é controlar as emisións doutros gases que non son dióxido de carbono e contabilizar estas reducións en dióxido de carbono. Paira iso calculáronse uns factores de normalización en función da duración de cada gas na atmosfera e do quecemento do planeta. A continuación calcúlase a cantidade de dióxido de carbono equivalente que corresponde ao metano ou ao óxido de nitróxeno.

Ambos os investigadores realizaron una investigación económica sobre esta equivalencia co obxectivo de pór un prezo ás verteduras. Fixaron un nivel de quecemento sustentable e comprobaron, mediante un modelo informático que simula o quecemento en función das verteduras, como varían no tempo os prezos por tonelada e tipo de gas emitido a medida que se alcanza devandito límite. É dicir, que tipo de vertedura realízase e cando se realiza, non é o mesmo. Por exemplo, a emisión dun gas que permanece na atmosfera durante moito tempo cerca do límite é máis custosa que a emisión en zonas afastadas do límite. Pola contra, os modelos de equivalencia aplicados polo grupo das Nacións Unidas sobre o cambio climático (IPCC) indican que os prezos serían fixos no tempo. Segundo estes dous investigadores, a determinación deste límite de temperatura sustentable é fundamental si quérese calcular os custos cunha precisión mínima, xa que varían enormemente dentro do límite.

Este tipo de investigacións parecen ridículos nestes días nos que o medo a que o Protocolo de Kioto anúlese, pero están ben paira darse conta da complexidade do tema.