Detectives xenéticos

2000/09/12 Roa Zubia, Guillermo - Elhuyar Zientzia

• Genetika

A proba do ADN revoluciona o campo da identificación de persoas

O uso da xenética supuxo una gran revolución no campo da criminología. A partir da súa viabilidade tecnolóxica, a proba de ADN foi considerada como o método de identificación definitivo. O código xenético propio é o documento biolóxico de identidade. É una proba máis precisa e sinxela que o exame das pegadas. Ademais, pódese utilizar paira outros moitos fins. Por exemplo, utilízase paira a proba de paternidade.

O ADN está presente en todas as células do corpo. Xeralmente extráese do sangue ou do esperma, xa que no laboratorio os líquidos son moi adecuados paira traballar. Con todo, nun crime non sempre se deixan rastros de sangue ou seme. Ás veces atópanse anacos de pel, pelos ou uñas. Outras veces nada. Si hai algunha pista, os detectives adoitan ser capaces de extraer o código xenético.

Traballo de laboratorio

No laboratorio extráese o ADN, íllase e rompe. A rotura dos cromosomas desde sitios concretos é obra dalgunhas encimas. As fraccións obtidas pódense distribuír en función do tamaño. Mediante este procedemento pódense diferenciar o ADN de dúas persoas, xa que o tamaño dos anacos varía de persoa a persoa.

En 1982, Ronald Keith Williamson foi encarcerado por violar e asasinar a unha moza de Oklahoma. A principios de 1999 foi liberado polos resultados das análises de pelo e esperma. A xenética denunciou a outro sospeitoso. Williamson non é o único que saíu do cárcere con probas de ADN. Oito acodes xa foron condenadas á morte en Estados Unidos.

Con todo, paira capturar ao asasino o seu código xenético debe ser coñecido previamente ou pode ser posible conseguilo. É dicir, non se pode identificar simplemente un descoñecido. Con todo, outro tipo de ADN pode axudar, o ADN mitocondrial. As probas mencionadas até agora realízanse ao ADN contido no núcleo da célula.

É a planta enerxética da célula mitocondrial, onde tamén se almacena o ADN. Non se pode extraer toda a información. Pero todos os membros dunha familia teñen o mesmo ADN mitocondrial. Por tanto, pódese saber si participaron familiares da vítima dun crime. Ademais, si non se coñece o código xenético do sospeitoso, calquera das súas familias pode modelar a comparación. Tamén se utiliza en procuras de nenos perdidos.

A vantaxe deste ADN mitocondrial é que non se degrada moito co tempo. Por exemplo, púidose estudar o ADN mitocondrial extraído das pegadas dos homes de Neanderthal e das antigas momias incas. Por outra banda, o ADN mitocondrial pódese extraer de máis sitios dos habituais. Por exemplo, non hai que buscar nas raíces dos pelos, xa que calquera pelo está en anacos. A pesar de non dispor de toda a información, aumenta considerablemente as posibilidades de investigación do detective. Una técnica chamada minisecualización facilita as análises. Mediante esta técnica acelerouse considerablemente a análise deste tipo de ADN. Antes necesitábanse tres meses e agora, con todo, é una cuestión de só tres semanas paira levar a cabo a análise.