Bolígrafo

1997/04/01 Irureta Azkune, Onintza Iturria: Elhuyar aldizkaria

• Patenteak/Asmakizunak

Moitos dos aparellos que manexamos parecen moi simples e fáciles de imaxinar. Con todo, a invención da ferramenta, hoxe en día común, requiriu moita suor e cansazo a moitos investigadores incansables.

En 1888 un curtidor de coiro, John Laud, patentou una especie de bolígrafo a punta de tinta, sobre todo paira escribir sobre coiro. Patentouse pero nunca se puxo á venda. Aquel bolígrafo a miúdo púñase a gotear a tinta, e noutras ocasións, a tinta non se podía extraer.

Moitos inventores tentaron facer algo parecido ao bolígrafo, pero todos tiveron problemas similares. Durante a elaboración do bolígrafo útil fabricáronse un total de 350 bolígrafos diferentes, aínda que non se inventou paira usalo comodamente. Cincuenta anos despois do intento de John Laud, dous irmáns húngaros abordaron o duro traballo de facer bolígrafo. Ladislas Biro, uno dos seus irmáns, era editor dun xornal e estaba farto de utilizar sempre a pluma. A pluma debía ser tintada constantemente e ter especial coidado en non ensuciar o papel con manchas de tinta. O seu irmán Georg era químico e entre ambos decidiron acabar co quebradizo de cabeza da pluma.

Encontro de parabén

Paira 1938 ambos os irmáns prepararan o bolígrafo. Paira celebrar o éxito obtido, os dous irmáns gozaron dunhas vacacións. O querido bolígrafo foi mostrado polos irmáns a un ancián que pasaba pola praia. Este home foi presidente de Arxentina, Augustine Xusto. O presidente convidou aos dous inventores a construír una fábrica de bolígrafos en Arxentina. Cando estalou a Segunda Guerra Mundial en Europa, os Viros fuxiron a Arxentina. En 1943 obtivéronse varias subvencións e empezouse a fabricar bolígrafos. Os primeiros bolígrafos eran bastante incómodos; paira sacar ben a tinta e escribir correctamente debíase coller o bolígrafo directamente na man.

Co tempo tamén fixeron un bolígrafo mellor. A bolita do bolígrafo na punta facía de esponxa. Desde o tubo chegaba á bolita unha cantidade xusta de tinta, de forma que tintaba correctamente o papel sen deixar manchas. Ademais, xa non era necesario ter correctamente o bolígrafo para escribir. O bolígrafo dos irmáns húngaros foi un éxito en Gran Bretaña. O Exército do Aire británico, sobre todo, valorou moito leste bolígrafo. O persoal do exército necesitaba un bolígrafo que non ía a verter tinta a altas altitudes, a baixa presión, e por suposto, o último invento veulles moi ben. Ademais, os irmáns húngaros valoraron moito a compra de bolígrafos polo Exército. En tempos de paz déronse conta diso, as vendas diminuíron e os bolígrafos empezaron a acumularse nas tendas.

Do mesmo xeito que tiveron a sorte de exhibir o bolígrafo ao presidente arxentino, nesa época o empresario Milton Reynols viu os bolígrafos Biro nos almacéns das tendas arxentinas. O vendedor de Chicago colleu os bolígrafos e levounos a Estados Unidos. Era o ano 1945, acabou a Segunda Guerra Mundial e os bolígrafos Biro volveron fracasar. As manchas de tinta non podían ser evitadas e, como ocorría antes, moitas veces a tinta non se podía extraer.

Bolígrafo Paper Mate

Din que hoxe en día o computador é imprescindible: no taller, na oficina, na escola… a pantalla reina, pero nas tarefas máis modernas nunca falta o bolígrafo.

A pesar de que os irmáns húngaros non conseguiron o éxito do bolígrafo, o químico Fran Seech abordou este traballo. Tras quedar sen traballo, realizou probas na súa casa. En 1949 o químico atopouse co comerciante Patrick Frawley. A este último encantoulle o traballo do químico e decidiu comercializar un novo tipo de bolígrafo caseiro. Este bolígrafo non deixaba manchas de tinta. O bolígrafo chamouse “Paper Mate” e durante anos vendéronse centos de millóns de exemplares.

Polo éxito do comerciante Frawley ocorréuselle un novo deseño de bolígrafo. Coa axuda do microscopio pasou dous anos analizando os deseños de bolígrafo existentes no mercado.

En 1952 lanza o “Bic” que nós coñecemos. O bolígrafo era transparente, escribía fino e non se lle caía máis tinta da necesaria. Todo isto foi importante, por suposto, pero se debe a outra cousa, a rasqueta destes bolígrafos, o seu prezo barato.

Hoxe en día nas tendas hai moitos tipos de bolígrafos, pero aínda ven “Bic”. Non son punteiros en calidade, de acordo, pero si realizan o seu servizo. Nos centros de traballo, nas oficinas e, como non podía ser doutra maneira, os alumnos cun peto lixeiro teñen á súa disposición “Bic” vermellos, verdes, azuis e negros.