Control de pureza (I): Profundidade de campo

1994/06/01 Nogeras, Itziar - Elhuyar Fundazioa Iturria: Elhuyar aldizkaria

• Irudiak/Soinuak

En ambas as fotos o foco está no mesmo elemento e o único que cambia é a apertura. En f16, con pequena abertura, a profundidade de campo é elevada e a maioría dos elementos atópanse desconchados. Ao aumentar a abertura (f1,9), a profundidade de campo diminúe e os elementos extremos aparecen esbozados, variando totalmente o resultado.

Paira obter imaxes áxiles (e si quérese conseguir o contrario) é importante coñecer as regras de máxima pureza.

A profundidade de campo (área de pureza) e a velocidade de obturación, que depende da apertura do diafragma, son os principais factores que inflúen na pureza da foto.

Neste apartado abordaremos o primeiro e deixaremos o segundo paira o seguinte.

A profundidade de campo, enfocando un obxecto concreto, é a distancia entre o punto máis próximo e afastado que aparecen con suavidade na imaxe. Á hora de realizar un retrato, por exemplo, hai una zona que, ademais da enfocada, aparece antes e despois. A profundidade desta zona depende do diafragma elixido. Os cambios neste parámetro obsérvanse principalmente en fotografías formadas por elementos situados en planos diferentes.

Imaxes remotas (paisaxe, p.ex.) ou en imaxes chairas (na parte dianteira dun edificio, p. ex.) pola contra, non se nota tanto, xa que a maior parte dos puntos atópanse á mesma distancia do obxectivo, e preséntanse atenuados en calquera apertura.

Utilización da profundidade de campo.

Nas cámaras SLR, en xeral, é un mando preseleccionado: o obxectivo atópase na maior apertura durante a toma da foto, independentemente do diafragma elixido; só ao facer kils péchase a iredicina do diafragma e así, ao meterse máis luz, non hai problemas de enfoque.

Pero, ademais, moitas cámaras dispoñen dun botón paira colocar o diafragma na apertura seleccionada. Permite ver a profundidade de campo antes de tomar a foto. Ao pulsar sobre este botón escurécese a imaxe e ven con celo algunhas das partes que antes se vían borrosas.

Canto máis cerca atópase a cámara do suxeito a fotografar e, por tanto, canto maior é a ampliación, menor é a profundidade de campo. Esta fotografía está enfocada a menor distancia e ten una apertura de 5,6. Traballando moi preto, mesmo con moitos diafragmas pechados, a profundidade de campo é pequena. Por tanto, hai que ter coidado co enfoque. Para que o suxeito salga coa maior pureza posible, a fotografía debe facerse colocando os seus puntos á mesma distancia do obxectivo.

En cámaras con telemímetro a profundidade de campo non é visible directamente. Por iso, a maioría dos obxectivos levan debuxada una escala que permite calculala. A profundidade abarca a parte posterior e dianteira do elemento enfocado. Con aberturas maiores (f2,8 ó f2, p. ex.) redúcese a profundidade de campo e con pequenas aperturas (por exemplo, f16 ou f22) amplíase a profundidade de campo.

A profundidade de campo depende non só da apertura, senón tamén da magnitude relativa do suxeito en negativo ou en fotografía. E por iso, ao achegarse ao suxeito diminúe a profundidade de campo, xa que a ampliación aumenta e viceversa.

Por exemplo, cun obxectivo de 50 mm e a 1 m de distancia, a profundidade de campo ocupa dous terzos da parte posterior do punto de enfoke e un terzo da fachada.

Díxose que a maioría dos obxectivos levan xunto ao anel de enfoque una escala paira calcular a profundidade de campo correspondente a cada apertura. Esta se graduó en “números f” e indica que sairá por encima e por baixo do punto de enfoque. Por exemplo, colocando o enfoque obxectivo da figura a 6,6 m e no diafragma de f16, a profundidade de campo esténdese de 3 a infinito, mentres que no f2,8 esténdese de 5,4 a 7,3 m.

A escala permítenos seleccionar o diafragma en función da profundidade de campo desexada.

En ocasións, ao fotografar unha paisaxe con detalles desde o primeiro plano até o fondo, preténdese alcanzar una gran profundidade de campo. Nestes casos non convén enfocar ao infinito. Buscarase o punto situado a unha distancia hiperfocal (indicada no apartado 2). Paira buscar este punto, primeiro enfócase o obxectivo ao infinito e obsérvase o punto máis próximo que queda enfocado na escala de profundidade de campo do anel (neste caso é de 5,4 m en f16), nese punto hai que enfocalo. Ten en conta, ademais, que a distancia hiperfocal varía en función da apertura e do obxectivo (nós de momento estamos a falar do normal).

Por tanto, o enfocado sempre queda atenuado, pero a pureza do resto depende en gran medida do diafragma que elixamos. Esta selección está en mans do fotógrafo, que deberá actuar en función dos resultados que desexe obter (e na medida en que as condicións de iluminación permítano).

Con todo, non hai que esquecer que cando se utilizan grandes diafragmas (pequenos “números f”), co enfoque hai que ter máis coidado que cando se utilizan pequenos “números f” grandes. O enfoque con diafragmas pequenos é menos crítico e a latitude é maior. Ademais, hai que ter en conta que utilizando pequenos diafragmas obtéñense fotos de mellor calidade que usando grandes diafragmas.