Apendicitis, dor pouca grave

2002/04/14 Mendiburu, Joana - Elhuyar Zientziaren Komunikazioa

• Medikuntza

O sufrimento e a angustia son as causas das dores de tripa que impiden estar de pé. Entre os 10 e os 30 anos é habitual que o apéndice sexa o responsable destas dores de tripa. Mellor devandito, apéndice inflamado, apendicitis.

O apéndice é una prolongación do cego –parte inicial do intestino groso– de 9-10 centímetros de lonxitude. A apendicitis é una inflamación do apéndice, severa ou crónica. Como xa se indicou, a apendicitis estrita adoita durar entre 10 e 35 anos, e non se pensa que sexan casos illados. Din que paira a extracción do apéndice hai que pasar do 7 ao 12% da poboación. Afecta tanto a mulleres como a homes na mesma proporción, excepto na adolescencia. Neste intervalo de idade, o número de homes afectados pola apendicitis é o dobre que o das mulleres.

Aínda non se coñece a causa da apendicitis aguda, pero parece ser que se produce cando as materias fecais, parásitos ou tumores obstruyen a pluma do apéndice. Nos nenos, a apendicitis tamén se debe á hipertrofia linfática, é dicir, ao aumento de tamaño linfático como consecuencia do excesivo desenvolvemento dos compoñentes. Como consecuencia da obstrución, prodúcese una hipertensión que produce una serie de efectos dolorosos como dificultades na circulación venosa e arterial, invasión bacteriana, inflamación do tecido linfático e, no peor dos casos, perforación. Lamentablemente non hai medidas preventivas.

Dos primeiros síntomas a quirófano

Os intestinos, orixe de moitas infeccións.

Os síntomas que predín a apendicitis son moitos, pero en todos os casos o único que aparece é a dor da tripa. Inicialmente a dor prodúcese ao redor do embigo e esténdese á parte inferior dereita do abdome. A intensidade da dor cambia co movemento, por exemplo ao toser aumenta e tamén ao respirar profundamente.

Doutra banda, tamén adoitan ser a falta de apetito e as ganas de vomitar. Dous terzos dos enfermos de apendicitis sentiron ganas de vomitar. A carne de vacún non é tan rica en pacientes, e a maioría das veces é en nenos. A febre tamén é un síntoma de apendicitis, pero non é moi alta

O médico saca una mostra de sangue paira detectar a apendicitis e lévaa ao laboratorio paira predicir si hai inflamación ou infección. De feito, a apendicitis aumenta o número de glóbulos brancos. Mentres dure o exame, o neno non debe comer nin beber nada para que estea preparado paira a intervención cirúrxica se o exame requíreo. Tamén é conveniente realizar un estudo de ouriños paira asegurar que os responsables da dor non son riles ou vesículas.

O ideal é operarse inmediatamente despois dos primeiros síntomas, e a verdade é que a dor é agudo e non tarda demasiado en acudir ao médico. O apéndice elimínase das pequenas aberturas que se realizan na parte inferior do abdome. A recuperación faise relativamente pronto e aínda que os primeiros días hai que coidar a alimentación, aos poucos regresa á dieta. É importante que o paciente estea sentado na cadeira, mesmo camiñar o máximo posible, aínda que ao principio sexa bastante doloroso. Se o enfermo é un neno, volverá á ikastola pouco despois de volver a casa, pero non poderá facer deporte durante un par de meses.

Mediante a análise de mostras de sangue coñécese a orixe de moitas enfermidades.

Se o apéndice rompeuse, hai que abrir máis paira saír. Pode producirse una peritonitis (inflamación da cavidade abdominal) que se cura con antibióticos durante dez días.

Ademais, se nos fixamos na historia, obsérvanse intervencións moito máis dolorosas e perigosas. O cirurxián británico Claudius Amyan realizou a primeira intervención de apendicitis en 1875, sen anestesia. Segundo os testemuños do cirurxián, "paira min a intervención foi tan dolorosa como complicada paira o enfermo". Viu ao apéndice perforado mentres operaba una hernia. O enfermo –milagre– curouse.

Dez anos despois, en 1886, o anatomista patólogo de Reginald Fitz Harvard publicou datos sobre un estudo realizado con 500 mortos por apendicitis. Nel considerábase o apéndice responsable do absceso e das peritonitis, pero Fitz non era un cirurxián, polo que só algúns mozos valoraron estas conclusións. Uno destes mozos foi George Thomas Morton, fillo dun dos pioneiros da anestesia, e o 27 de abril de 1887, en Filadelfia, operou con éxito a un mozo de 26 anos.

Cal é a función do apéndice?

Preparado paira operar. É recomendable operarse inmediatamente despois de detectar síntomas de apendicitis.

Aínda que aínda non se aclarou se o apéndice cumpre actualmente algunha función, a hipótese máis estendida é que se trata dun residuo herdado dos nosos antepasados. Os mamíferos herbívoros presentan intestinos máis longos que os carnívoros, xa que as verduras asimílanse máis facilmente que a carne. Os antepasados máis antigos do ser humano tiñan sobre todo una dieta herbívora, pero cando se estableceron en zonas abertas crese que cada vez se empezou a comer máis carne. Segundo menciónase no libro 'A especie elixida' de Juan Luís Arsuaga, estes cambios ocorreron fai uns 2,5 millóns de anos. Producíronse tres cambios relacionados (non está claro en que orde producíronse): cambio de dieta, acortamiento intestinal e aumento do cerebro. De feito, a enerxía necesaria paira manter un cerebro maior compensábase dalgunha maneira co aforro que se obtiña ao ter un intestino máis curto. Por tanto, parece que o apéndice é o resto da época en que os nosos antepasados tiñan intestinos máis longos.

Pero hai outras hipóteses. O apéndice é moi rico en tecidos linfáticos e, segundo unha hipótese, desempeña un papel importante no desenvolvemento do embrión. En concreto, algúns científicos creen que participa na defensa inmunológica, na creación de células linfocitarias con función defensiva fronte aos microorganismos.

Publicado en 7K.