Antoine Henri Becquerel

1993/04/01 Azkune Mendia, Iñaki - Elhuyar Fundazioa Iturria: Elhuyar aldizkaria

• Biografiak

Físico francés nado en París o 15 de decembro de 1852. Na familia tamén había físicos. O avó Antoine César, loitou contra as ordes de Napoleón e tras a derrota de Waterloo, estudou a piezoelectricidad, a pila de dous líquidos e a pila fotovoltaica. O pai Alexandre Edmond encargouse da fluorescencia e a fosforescencia. Utilizou placas fotográficas na espectroscopia, analizando as radiacións ultravioletas.

Antoine Henri Becquerel comezou os seus estudos científicos na Escola Politécnica de Antoine e logo deulles continuidade na escola de Enxeñaría de Estradas.

En 1892 ingresou como profesor de física no Museo Nacional de Historia Natural de París. En 1894 foi nomeado enxeñeiro xefe do Departamento de Pontes e Estradas.

Becquerel investigaba nas súas investigacións a fluorescencia e a fosforescencia ao fío do seu pai, pero na súa evolución cara á estrutura atómica no século XIX. Atopouse con algo que revolucionaría a visión que había no século XX.

Roentgen descubriu os raios X e Becquerel quixo comprobar si as sustancias fluorescentes emitían ou non. Roentgen descubriu os raios X pola fluorescencia que producían.

En 1896 recolle ben una placa fotográfica en papel negro e déixaa ao sol cun elemento químico fluorescente encima. Si a luz solar producía fluorescencia e a fluorescencia tiña raios X, eses raios chegarían a través do papel até a placa, aínda que non chegase a luz solar nin a luz ultravioleta. Becquerel utilizou uranil e sulfato potásico paira formar un composto e depositalo sobre a placa recollida.

Sacáronse as placas e víronse totalmente envoltas. As radiacións atravesaron o papel negro e Becquerel pensou que os raios X eran producidos por fluorescencias.

Os días seguintes foron nubrados e Becquerel estaba nervioso. Debido ás inclemencias do tempo, tivo que deixar outra placa nun caixón co seu cristal encima. Pasados os días decidiu abrir a placa. Aínda que non estivo ao sol, talvez o cristal tivese un pouco de fluorescencia e a placa estivese un pouco negra. Ao abrirse, con todo, descubriu que a placa estaba totalmente velada. Na radiación do composto a luz solar non tiña nada que ver e por tanto a fluorescencia tampouco.

Á marxe do sol, descubriu que esas radiacións eran como os raios X. Por unha banda cruzaban a materia e por outro ionizaban o aire. A aquela radiación constante que se propagaba en todas direccións, a señora Curie en 1988 denominouna “radioactividade”. Con todo, durante algúns anos a radiación do uranio denominouse raios Becquerel.

En 1899 descubriuse que as radiacións podían desviarse polo campo magnético. Por tanto, deduciu que algunhas delas eran parcialmente cargadas. No ano 1900 parte cargada negativamente de raios catódicos (J. J. Thomson atopounos) propuxo que eran electróns rápidos.

Os electróns radiados transmitíanse polo interior dos átomos de uranio, segundo sinalou Becquerel en 1901. Era a primeira vez que se indicaba que o átomo era algo exacto e que tiña a súa estrutura interna.

Polos seus descubrimentos, en 1903 recibiu o Premio Nobel de Física xunto á súa esposa Curie.

En 1908 foi nomeado secretario da Academia de Ciencias.

No Sistema Internacional utilizouse o nome de Becquerel como unidade de radioactividade. É a actividade do núcleo necesaria paira una transición nuclear natural por segundo.

Antoine Henri Becquerel faleceu o 25 de agosto de 1908 en Lle Croisic (Baixa Loira).