“Si a briostatina 1 entrase no mercado custaría un billón de dólares ao ano”

1997/10/01 Pain, Stepahie Iturria: Elhuyar aldizkaria

• Biologia

As bacterias mariñas son menos propensas á cooperación que os seus hóspedes invertebrados. A maioría delas resultaron imposibles de cultivar e o duro oficio de buscar sustancias químicas interesantes. “Temos que empezar por ver como crecer”, afirma Fenical. “Os conceptos de crecemento bacteriano baséanse en traballos realizados con senda microbiana”.

A aproximación que o grupo de Harbor Branch está a explorar con One Cell Systems (una compaína de Massachusetts) consiste en introducir bacterias individuais en pequenas esferas de polisacáridos imitando as súas condicións naturais. Segundo Pat McGrath, de One Cell, una vez que a bacteria está dentro da súa microsfera, pódese manipular o medio paira ver si desprende algo interesante.

Si non é posible cultivar bacterias, existen outras alternativas. Na pequena compañía biotecnológica Cherichia coli de San Diego, os investigadores conseguiron o camiño biosintético dos microorganismos mariños e introduciron ás bacterias Escherichia coli ou Streptomyces, como o fungo Aspergillus, en seres de fácil crecemento. Como di Michael Dickman, presidente da compañía: “Pódese capturar a senda xenética da sustancia química”. Entón, os organismos hostaleiros son os encargados de elaborar a sustancia química. Actualmente a compañía está a utilizar esta técnica paira acelerar o proceso de cribado. Os enxeñeiros xenéticos do microorganismo mariño captan o ADN, introdúceno nos distintos hostaleiros e observan a sustancia química que producen.

Xome é o nome que se está utilizando paira mesturar e combinar os xenes das diferentes especies. Aínda que as encimas que producen estes xenes non aparecen na natureza á vez, as Chulas Xome incorpóraas mesturadas á célula de E. coli. Dickman afirma que isto nos permite atopar sustancias químicas realmente novas.”

A desvantaxe da maioría destas estratexias é que adoitan ir moi por detrás dos exploradores de medicamentos. Mentres as compañías de medicamentos buscan vías máis rápidas paira o cribado dos microorganismos piden traballos como o de Chome, poucas compañías están dispostas a investir en investigacións de invertebrados até asegurar que teñen polo menos un produto adecuado. Si a briostatina 1-1 entrase no mercado de medicamentos, o billón anual custaría 1$. Pero ese “si” é moi grande. O posible medicamento pode chegar á fase final das investigacións clínicas, pero entón explicar os efectos secundarios. Tamén pode ocorrer que o medicamento sexa bo, pero que non ofreza ningunha vantaxe sobre as terapias actuais.

Se as compañías non teñen ganas de pagar, a maioría dos investigadores pensan que ese traballo corresponde a institucións gobernamentais como o Instituto Nacional de Saúde. O Instituto Nacional do Cancro de Estados Unidos e o Departamento de Agricultura, una vez comprobado que a sustancia química é boa, financiaron pequenas investigacións. Mentres tanto, quen sabe que tipo de danos causou a recollida masiva de animais como Ecteinascidia? Segundo Bingham, “sabemos moi pouco das poboacións que se explotan a fondo.”

O risco é, por suposto, mantela como promesa ata que os químicos logren a súa síntese ou os acuicultores aprendan a crecer. “E si Ecteinascidia conségueo, que?”, pregunta Wrigth. “Se tivese cancro, eu sería o primeiro en usalo” Se os animais desaparecesen, esta opción tampouco sería.