Síndrome de pernas inquietas
É especial a sensación que sente nas pernas dos pacientes que sofren a síndrome das pernas inquietas. Teñen a sensación de que teñen formigas nas pernas e os pacientes teñen que mover as pernas para acougar esa sensación de nerviosismo.Aínda que para a maioría de nós é descoñecido, son moitos os pacientes que teñen unha vida diaria limitada.
Son o oito da tarde. O sol xa se ocultou. Tras unha dura xornada de traballo, os veciños comezaron a volver ás súas casas, onde quedaron atrapados. Ao atravesar a porta, o sofá e a cama da casa son os seus amigos preferidos. Para a maioría da poboación é o momento máis tranquilo do día, mentres que para María Jesús Catalán é o momento máis activo. As súas pernas teñen que moverse. Sente que hai formigas no interior das súas pernas e ten que levantarse e andar. Dá pequenos saltos e empeza a bailar, aínda que ninguén lle convidou a iso.
MARÍA JESÚS CATALÁN (persoa con síndrome de pernas inquietas): Para mover as pernas teño unha sensación incontida.
Ten Síndrome de Pernas Inquietas. É difícil determinar que teñen as persoas con esta síndrome. María Jesús di que ten os nervios nas pernas. Outros pacientes, pola súa banda, din que teñen burbullas e, ademais, hai quen senten dor. Once nomees para unha síndrome que aparece da mesma maneira.
JUAN JOSÉ POZA; Neurólogo: Non se sabe exactamente que é o que produce, posiblemente un trastorno na percepción sensorial das pernas. Percibimos as pernas de forma diferente cando estamos parados ou en movemento. Cando estamos parados, pode haber un trastorno na percepción das pernas e movémolos para percibilos doutra maneira.
Cando se pon o sol, os nervios de María Jesús espertan. Cada noite, e durante máis de 6 anos, o descanso nocturno convertíase nunha loita que duraba até o amencer. Tiña medo de que chegase a noite.
MARÍA JESÚS CATALÁN (persoa con síndrome de pernas inquietas): Cando chegaba a noite, íame a durmir. Quedábame cinco ou dez minutos, e xa non podía parar. Entón axitaba as pernas, fregábame, daba patadas unha e outra vez… Para non levantarme da cama, sacaba as pernas por baixo das sabas. Por fin, levanteime da cama e percorrín o corredor. Era a única maneira. Estaba moi canso e parecía que me pegaría contra as paredes. Volvín á miña cama e volvín. Non duraba nin cinco minutos e tiña que levantarme de novo. Así todo o tempo. Pasei noites enteiras sen durmir. Ás 5:00 ou ás 6:00 da mañá, esgotado, conseguía durmir, pero xa tiña que levantarme da cama.
Pero as formigas que viven nas pernas non corren só cando chega a noite. Coller un libro e gozar da literatura pode converterse nunha actividade que pode resultar complicada.
JUAN JOSÉ POZA; Neurólogo: Por que ao descanso? Ten que ver coa sensibilidade estática e dinámica. Entón notámolo, porque temos as pernas paradas. Porque temos ritmos circadianos. Algunhas sustancias producidas polos sistemas encimáticos son máis activas pola mañá e outras pola noite. A síndrome ten que ver coa dopamina. Pola mañá é máis abundante e pola noite os síntomas son máis fortes.
A dopamina é un neurotransmisor que conecta as neuronas entre si. Cada neurona xera unha ou máis sustancias químicas que conectan coas seguintes neuronas a curta distancia. A dopamina é unha desas sustancias. Son moitos os sistemas que utilizan, entre outros, os relacionados coa sensibilidade. Estes sitúanse nunha parte específica do cerebro.
No caso da Síndrome de Pernas Inquietas, trátase dun sistema neuronal que utiliza dopamina e que se atopa nunha zona denominada protuberancia, na que se unen o cerebro e a medula espiñal.
Os primeiros testemuños de pacientes con esta síndrome lévannos até o século XVII, pero aínda non se coñecen os factores que orixinan a Síndrome de Pernas Inquietas.
JUAN JOSÉ POZA; Neurólogo: Probablemente, trátase dunha enfermidade de base xenética. En moitas ocasións, moitas persoas con síndrome teñen familiares afectados. Parece estar relacionado cun trastorno do metabolismo do ferro, probablemente durante o transporte do ferro desde o sangue ao sistema nervioso central, e como hai partes do sistema nervioso central que carecen de ferro, a dopamina sintetízase mal e, en consecuencia, aparecen síntomas.
MARÍA JESÚS CATALÁN (persoa con síndrome de pernas inquietas): É moi difícil dicir cando empezan os primeiros síntomas. Isto non vén de súpeto. De cando en vez tivo vostede algo parecido, pero non lle fixo caso. Con todo, creo que os primeiros síntomas empezaron no embarazo, pero de forma esporádica.
A Síndrome de Pernas Inquietas afecto ao 3% da poboación. O síntoma é máis frecuente entre as mulleres. Segundo María Jesús, a síndrome adoita iniciarse no embarazo. Nesta época, as mulleres sofren unha carencia de ferro, xa que unha gran cantidade de ferro que reciben é directamente inxerida polo neno. Por iso, si trátase dun enfermo con problemas para o transporte do ferro, o ferro chegará menos ao sistema nervioso central. Tras a criatura, os síntomas desaparecen e, en caso de reaparecer, non aparecen até pasados moitos anos. Doutra banda, as mulleres perden cada mes unha pequena cantidade de ferro.
MARÍA JESÚS CATALÁN (persoa con síndrome de pernas inquietas): Pasei unha tempada sen durmir. Como me atopaba ao día seguinte? Mal, durmía todo o día.
Un pequeno exercicio como meterse na cama, pechar os ollos e durmir convértese nun auténtico pesadelo para algunhas persoas. Cada día, o corpo ten que durmir. Nese momento cárganse as baterías, as baterías físicas e psíquicas que pon en marcha o corpo, e prodúcese a reorganización e a restauración hormonal da memoria.
CARLOS EGEA; Neumólogo: Ese tempo que necesitamos, de 6 a 8 horas (non está ben fixado), parece o habitual. Canto necesita unha cámara para cargala? 2 horas? Nós necesitamos entre 6 e 8 horas. Si non cumprimos ese número de horas, ao día seguinte ponse en marcha o banco do soño e dinos: débesme dous. Entón, si empezas un traballo rutineiro, éntrache o soño; si estás no cine e no teatro, éntrache o soño; se falas coa túa parella, empezas a durmir… pensa no importante que é, porque o corpo sabe que tes que cargar esa batería, e quizá cho pida cando non o esperas.
CARLOS EGEA; Neumólogo: Unha persoa con Síndrome de Pernas Inquietas espértase constantemente. Dorme só dúas horas e debe seis, e ao día seguinte o banco cóbralle. Iso, día a día, pode ter consecuencias no traballo… non está ben, pode ter depresión, ten ansiedade.
Durante moitos anos tentou facer fronte aos síntomas con infinidade de remedios e nada conseguiu mellorar o seu malestar. Unha mañá escoitou na radio unha entrevista cun membro da Asociación Española de Síndrome de Pernas Inquietas (SINN). Nese momento identificouse coa síndrome que estaban a describir e acudiu ao médico de cabeceira. O doutor derivouno a un neurólogo, ao que, tras varios exames, diagnosticóuselle a Síndrome de Pernas Inquietas, segundo a mesma fonte.
MARÍA JESÚS CATALÁN (persoa con síndrome de pernas inquietas): Cando fun ao médico me recetó un medicamento dopaminérgico, concretamente Mirapexin. A verdade é que me sentou ben. Agora podo durmir entre 5 e 6 horas.
María Jesús logra enfrontarse aos nervios das pernas. En xeral, os pacientes con Síndrome de Pernas Inquietas responden ben aos medicamentos dopaminérgicos.
Grazas ao tratamento, María Jesús conseguiu manter o ritmo de vida anterior e non quere que a xente sufra esta síndrome en silencio.
MARÍA JESÚS CATALÁN (persoa con síndrome de pernas inquietas): O primeiro que hai que facer cando tes a síndrome é aceptalo e despois porlle remedio.
Buletina
Bidali zure helbide elektronikoa eta jaso asteroko buletina zure sarrera-ontzian
Teknopolis
