Texto redactado en euskara e traducido automaticamente por Elia e sen posterior revisión. VER ORIXINAL

Novas películas antigas

Aínda que a película estea ben gardada, o tempo sempre fai o seu, ou se atopan vellas películas, e non queda máis remedio que restaurala.

Entre as paredes do palacio de Urdanibia escóndese o tesouro da Filmoteca Vasca, anos, e nalgúns casos acumúlanse centos de películas de séculos, testemuñas da historia do cine.

Pero o tempo non é un bo amigo do celuloide e destrúe as películas. Aquí hai boas condicións para gardar as películas, para que o paso do tempo non as prexudique.

JON LOPEZ; filmoteca vasca: Todas as películas teñen un proceso de degradación. O que se consegue nunha cámara deste tipo é retardar este proceso de degradación, é dicir, que nesta cámara hai unha temperatura estable de 6 graos e un grao de humidade do 40%. Eu creo que con esta temperatura conseguimos retardar e acougar estes procesos de degradación.

XIX. Esta película de finais de século é “Un cabaleiro misterioso” en Georges Méliès, un verdadeiro tesouro. Durante anos non estivo nas condicións axeitadas e chegou á Filmoteca Vasca en mal estado.Pediu unha reforma.

O proceso foi moi delicado. De feito, a manipulación do vello celuloide podería danar a película.

NERE PAGOLA; filmoteca vasca: até a década dos 30 todas as películas eran de nitrato, é dicir, facilmente inflamables… Estas películas que estamos a traballar agora son de 1897, 98, 99 anos e o seu estado é moi fráxil, sobre todo o soporte é moi fragil por unha banda e seco, logo redúcese co tempo. Doutra banda, a emulsión, o soporte son os elementos que compoñen a película, a base é de nitrato e logo unha gelatina sobre a que se marca a imaxe. Esta gelatina da imaxe, co tempo, empeza a perder as súas características.

Os primeiros pasos da restauración leváronse a cabo no arquivo da Filmoteca de Barcelona.

ROSA CARDONA; filmoteca de catalunya:No caso de películas orixinais con base de nitrato, primeiro hai que identificalas. Hai un traballo preparatorio, hai que analizar o material e o contexto da época para saber o máis posible antes de comezar a restauración.

A restauración é un desdobramento para volver ás condicións orixinais. Nas mesas de inspección analizamos o material, vemos as súas características e o seu estado de conservación. Investíganse as cores, vese o orixinal que é, o proceso de copia que leva o cine e valoramos o que temos que facer.

Para iso, prepararon o orixinal da película, que poderá ser escaneado. En primeiro lugar, os anacos que están cortados ou rotos uníronse para que a cinta sexa completa. Despois, a película límpase.

ROSA CARDONA; filmoteca de catalunya: Fixemos a limpeza cun pano e algodón, en seco… Nalgúns casos utilizamos alcol e disolvente.

Para arranxar os buracos utilizamos unha cinta adhesiva, un celo especial que se utiliza para películas, e puxémolo en anacos rotos e en buracos.

NERE PAGOLA; filmoteca vasca: Ás veces atopamos cristalizado…

Ao principio , a parte interior estaba totalmente pegada e o exterior se desdibujaba.

Aos poucos tentamos abrir a película e nos bloques que estaban pegados, utilizamos esta campá que está aquí. Aquí metemos os bloques, e aquí hai un baño, unha fórmula, solta uns vapores, e ese vapor humecta a película, achégalles humidades e expíralas ábrense.

Cando está listo, a película se escanea fotograma a fotograma e a restauración realízase sobre as imaxes obtidas.

XAVIER CAMARA; filmoteca de catalunya: Estes materiais son moi fráxiles e presentan unha gran inestabilidade. O escáner desestabiliza máis, polo que comezaremos a estabilizar a imaxe. A continuación abordamos a reparación: as fracturas, o po xerado no momento do escaneo e outros danos producidos polo tempo.

É moi importante non abusar da nova tecnoloxía no proceso de renovación. Sería moi grave eliminar unha pinga no negativo orixinal ao facer o revelado, xa que eliminamos unha proba da época.

Aos poucos a película vai recuperando o seu aspecto orixinal. Os cambios que se lle fixeron até agora tiveron un efecto e fáiselle un etalonaje para recuperalo. É dicir, realízase unha homogeneización computarizada da cor, brillo e contraste de todas as imaxes.

NACHO MELERO; image films: O etalonaje é dar cor ás imaxes dixitais.

Trátase da recuperación das cores orixinais nos casos de repoboación. Veñen en moi mal estado e tratamos de rescatar as cores orixinais que perderon co paso do tempo e a deterioración do material.

A luz, o contraste, coloréaa, a saturación… tentamos achegarnos máis ao orixinal.

Todos os erros están corrixidos. Isto non quere dicir que a película que se conseguiu unha vez finalizado o proceso teña unha imaxe de gran calidade, senón que ten a mesma calidade e características que a época na que se gravou.

Este é o momento de facer negativo, esa será a base das copias que se realizarán.

NACHO MELERO; image films: Nestas máquinas pasamos os arquivos dixitais a un soporte de 35 milímetros, neste caso concreto o de internet. É moi similar ao negativo, e de aí obteranse todas as copias que se proxecten nas salas de cine.

A película orixinal que se ía a renovar volverá ao seu estado inicial, é dicir, retirar, ordenar e recoller as partes da cinta adhesiva que se lle engadiron para completar as fotogramas, nas condicións axeitadas para deter o proceso de destrución.

O resultado de meses de traballo poderase gozar na escuridade dos cines, a través dunha pantalla xigante.