Texto redactado en euskara e traducido automaticamente por Elia e sen posterior revisión. VER ORIXINAL

Maria Vallet: os biomateriales non son ciencia ficción

María Vallet é unha referencia internacional en biomateriales. É Doutor en Ciencias Químicas e Catedrático de Química Inorgánica pola Universidade Complutense de Madrid.

Hai poucas semanas estivo en Donostia participando no Foro da Ciencia. O Foro da Ciencia é un encontro organizado por Ikerbasque, Jakiunde e o Goberno Vasco co obxectivo de difundir os avances científicos de forma sinxela. O seu compañeiro Bego Zubia entrevistou á investigadora María Vallet. María Vallet, que traballou en Xapón, Francia e Suecia, foi galardoada co Premio Nacional de Investigación polo seu traballo na liberación controlada de fármacos.

Ponte de Bego: María, estudas os biomateriales, pero cóntasnos que son?

María Vallet: Son repostos para o corpo humano. Os que entran no corpo e entran en contacto con tecidos vivos: prótese de cadeira, prótese de xeonllo, cementos que se utilizan para a reparación de ósos, polímeros que se utilizan para a fabricación de lentes de ollos... Son moitas cousas.

O doutor B. D.: Os biomateriales, por tanto, utilízanse en moitos campos do medicamento.

M. V.:Os biomateriales utilízanse en todas as especialidades do medicamento.

O doutor B. Z.:En Todos?

M. V.:Todos.

O doutor B. Z.: Como se sabe que un determinado material pode ser utilizado dentro do corpo humano?

O primeiro que hai que facer é realizar probas de toxicidade e o organismo debe aceptalas. O primeiro requisito é ser biocompatible e non ser tóxico. En caso contrario, non será biomaterial e non poderá ser utilizado.

O doutor B. D.: Pero antes de facer as probas, pensaredes que poderei utilizar este material e leste outro non podereino utilizar?

M. V.: Cada parte do corpo que se quere reparar ten unhas características determinadas e o material tamén debe ser específico. Para poder reparar os ósos pénsase en como se poden facer os ósos de forma artificial. E os nosos ósos están feitos de fosfato cálcico. Pero para as próteses de cadeira teremos que utilizar metais, porque teñen que manter o peso e permitir o movemento: subir e baixar escaleiras, correr, andar, é dicir, facer a vida cotiá... Para iso, o material debe ser duro, polo que se utilizan metais. Iso nunca se converterá nun óso.

O doutor B. D.: No uso de biomateriales distínguense tres épocas. O primeiro que se fixo foi quitar e cambiar algo deteriorado, despois quíxose reparar e neste momento quérese rexenerar. Non é o mesmo representar que reparar?

M. V.: En lugar de algo roto, pos algo que deixa que faga a vosa función. Camiñar, por exemplo. Iso é substituílo. O corpo humano non fai súa o que puxo. Farase unha especie de pacto de non agresión mutua e o corpo poderá cumprir a súa función. Iso é substituílo. Pero a investigación quere ir cara á rexeneración. Trátase de crear algo desaparecido mediante enxeñaría tisular e terapias celulares

O doutor B. D.: Na era da rexeneración, a través da tecnoloxía, seremos capaces de volver crear algo desaparecido?

M. V.: Si, quérese que se reproduza, por exemplo, a través das células. As células nai, as terapias celulares... todo isto estámolo investigando e aínda non está no mercado.

O doutor B. D.: Por tanto, neste momento, iso é ciencia ficción?

M. V.: Non, a ciencia-ficción é algo que non parece que se poida imaxinar e facer realidade. Neste caso, hai resultados a nivel de investigación. Estes resultados marcan unha dirección. O camiño é longo, pero chegará a desenvolvementos. Hai moitos estudos e resultados. E eles dinnos que hai unha realidade que hai que traballar.

Fabricamos cerámicas porosas que utilizamos como troqueles. Introducimos no interior nanopartículas de metal que poderemos conducir, introducimos fármacos no interior, e a intención é levalas até os tumores e liberar os fármacos alí só. Todo isto investigámolo, pero eu xa teño un traballo publicado en revistas científicas de prestixio. Iso non é ciencia-ficción. Fixémolo e podémolo volver facer. Pero... que poida utilizalo eu o día que teña un cancro... Queremos que sexa antes de que sexa tarde, niso estamos.

O doutor B. D.: En que momento do desenvolvemento estamos?

M. V.: Bo, estamos nos comezos. O túnel é aínda moi longo. Vemos a luz do final, pero aínda queda un longo túnel por percorrer.