Texto redactado en euskara e traducido automaticamente por Elia e sen posterior revisión. VER ORIXINAL

Cirurxía guiada

Do mesmo xeito que o GPS que se utiliza para saber onde ir nas estradas, en medicamento tamén hai sistemas de navegación para realizar operacións. A forma de operar con esta tecnoloxía denomínase cirurxía navegada, e é un dispositivo que guía todos os pasos e movementos do cirurxián.

Nos próximos minutos entraremos no quirófano. Estaremos nunha operación de traumatología para ver como funciona a cirurxía navegada. Coa axuda desta tecnoloxía, instalarase unha prótese de cadeira, que estará controlada por Osakidetza. En calquera caso, querémosvos facer unha advertencia, xa que algunhas das imaxes que veredes son crúas.

IÑAKI MÍNGUEZ, Traumatología XXI: Colocamos unha prótese de cadeira coa axuda dun sistema de navegación. Este sistema indícanos os pasos a seguir.

Do mesmo xeito que fai un GPS, o sistema dille ao cirurxián por onde ten que ir. Para iso necesita estes elementos, estas bolitas. Son dispositivos ou sensores que funcionan mediante raios infravermellos que miden a posición e a distancia.

IÑAKI MÍNGUEZ, Traumatología XXI: Estes son os dispositivos e este é o lapis demostrador, puxemos outros dispositivos na pelvis e tamén no fémur. Tapámolos para protexelos.

Tomar medidas é o primeiro paso para comezar a navegar. Co punteiro recóllense os parámetros anatómicos. Aquí estase medindo o volume do buraco da pelvis.

IÑAKI MÍNGUEZ, Traumatología XXI: O navegador identifica o problema ou erro do paciente e o sistema dille como corrixilo.

IÑAKI MÍNGUEZ, Traumatología XXI: Temos información da pelvis e de como debe estar o buraco. Imos.

IÑAKI MÍNGUEZ, Traumatología XXI: Os dispositivos colócanse en diferentes lugares, neste caso na pelvis e no fémur. Si tratásese dunha operación de xeonllo, colocariámola na morna. O que fan é interpretar a forma do óso. En todos os útiles que utilizamos na intervención tamén se coloca o dispositivo, por exemplo, no lapis para a toma de medidas.

O ollo humano pode causar un erro de cinco ou seis milímetros ao colocar unha prótese. Seguindo as instrucións do navegador, o erro será dun só milímetro como máximo. Non parece que sexa unha diferenza importante, pero as consecuencias desta pequena diferenza poden ser moi importantes: a diferenza duns poucos milímetros pode facer que a prótese se mova e volver pola nuns poucos anos.

IÑAKI MÍNGUEZ, Traumatología XXI: Do mesmo xeito que ocorre coa peza dun coche, si un parafuso non se estreita ben, pódese soltar co paso dos anos.

Antes, ter unha experiencia de anos garantía un nivel de precisión semellante. Con todo, o factor humano segue sendo válido.

IÑAKI MÍNGUEZ, Traumatología XXI: Está a indicarse inclinación e antirversión ou retroversión e é correcta. Está de acordo co ollo humano, é dicir, co que eu vexo.

Agora temos que colocar a primeira parte da prótese. Sempre se fai a proba antes... si, adáptase ben. Colocamos a peza definitiva na pelvis.

Colócase na pelvis un elemento en forma de cúpula, realizado en aliaxe de varios metais. O material branco que leva encima é a hidroxiapatita. A hidroxiapatita é un pegamento biolóxico que se funde co óso do paciente e fixa a peza completamente na cadeira.

IÑAKI MÍNGUEZ, Traumatología XXI: Ben, xa o puxemos. Agora verémolo no fémur. Deunos luz verde, así que seguimos adiante.

O fémur é como un tubo no que introducimos a parte da coxa da prótese. Faremos un buraco.

Está a dicirnos como estamos. Imos ben. Iso 4 que vedes arriba significa que lle alargamos a perna 4 milímetros. Como consecuencia da artrose, o paciente sufría dismetría, unha perna era máis curta que a outra.

O elemento que une a pelvis co fémur é de polietileno. Agora colócase o elemento da prótese que vai ao fémur.

IÑAKI MÍNGUEZ, Traumatología XXI: Esta é a diferenza no fémur. Fixémoslle un oco do tamaño axeitado... entrará ben. Aí vai. Listo. Está no seu sitio. Fixarémola un pouco.

Entrégueo a OKei... si... é correcto, segundo díxonos o navegador. Agora imos completar a prótese.

A cirurxía navegada comezou nas operacións cerebrais. En traumatología utilízase para a colocación de prótese, fundamentalmente de cadeira e xeonllo, e, de face ao futuro, está a estenderse a outros campos.

IÑAKI MÍNGUEZ, Traumatología XXI: Pronto utilizaremos os mangos dos ligamentos cruzados e tamén nas fracturas óseas concretas, por exemplo, para colocar un parafuso.

IÑAKI MÍNGUEZ, Traumatología XXI: Coa peza definitiva que vai ao fémur, falta pór a parte que leva no extremo, esta bóla de cerámica que vai en contacto co polietileno dentro da cúpula. Ben! O sistema di que a prótese non sae do seu sitio e é estable. Isto foi todo. Desmontar, pechar e listo.