De cerca: Enkarni Gómez
Son Enkarni Gomez Genua e traballo na Escola de Minas da Universidade do País Vasco. Nacín en San Sebastián e o meu traballo sitúase no campo da ciencia, o xénero e a tecnoloxía.
Bo, por unha banda imparto clases de física na escola de minas da UPV/EHU de Barakaldo e doutra banda, traballo no ámbito da ciencia tecnoloxía e o xénero. Os dous últimos proxectos, os dous proxectos que temos, por unha banda o traballo que chamamos tecno-ciencia e feminismo, e por outro, realizamos unha exposición sobre enxeñeiras, inventoras e arquitectos. Nesta exposición tentamos, por así dicilo, rescatar ás mulleres que traballaron na técnica. Non tiñan unha entidade xurídica e non podían patentar no seu nome, polo que tiñan que patentar os traballos en nome dun home, polo que resulta difícil rescatar que fixeron as mulleres no terreo técnico. Bo, primeiro estudei
enxeñaría industrial e despois fixen o doutoramento en enxeñaría de materiais. Mentres escribía a tese 1995.urtean, pasáronme cousas concretas que marcaron un fito para min, e apareceron como preguntas. Era unha
pregunta o que a miña nai expuña e isto engadía beleza ao mundo?
Outra pregunta xurdiu cando estaba en Guatemala en campamentos de refuxiados con indíxenas e que feixes? E xurdiu unha terceira pregunta na redacción da tese, para que serve este material?Estas tres
preguntas déronme un alto nivel de verdade e con esas preguntas non puiden vivir tranquilamente a resposta por desgraza, que non coincidía co que eu polo menos vivía ideolóxica e emocionalmente. O noso
traballo serve sobre todo para reflexionar, é dicir, o noso traballo é sobre todo crítico; crítico co mundo, como está dividido, que sistemas temos. E os científicos tamén temos responsabilidades, o que realmente é o noso traballo e entón criticamos, ou polo menos chamamos á reflexión e queremos chamar ao cambio. En concreto, queremos denunciar as inxustizas que se fixeron coas mulleres no campo da ciencia e a técnica, e as vías que utilizamos para iso son, por unha banda, o traballo de rescate, e por outro, a arte e a ciencia como formas diferentes de mirar ao mundo.
Eu non lembro como me imaxinaba de pequeno, entón non diría que sexa vocacional. O ensino si, sinto o ensino como algo vocacional. Agora mesmo vivo o meu traballo como unha afección, desde que coñecín este campo no campo do xénero e da ciencia e a tecnoloxía e as innovacións que estamos a facer coa arte, agora síntoo máis como unha afección.
Especialmente como científico e enxeñeiro, por dicilo dalgunha maneira, non sinto moi típico. Eu creo que o camiño que tomamos foi atípico, non seguín un camiño ortodoxo e iso ten os seus aspectos positivos. Unha é que elixín o que quixen, e foi sobre todo que agora podo responder as tres preguntas que mencionei antes, doutra maneira, é dicir, que traballo fas, para que serve e si engade beleza ou non ao mundo. Agora mesmo vivo máis tranquilo coa resposta, antes sentíao como unha escisión e agora sinto algo máis completo. Iso, doutra banda, reivindícome como científico feminista, iso trae un mal... a ciencia ten un halo de obxectividade e neutralidade. Estás a reivindicar ser feminista. Onde está o teu subjetividad, por onde estás a facer ciencia e iso implica que en certo xeito a ciencia na comunidade non está tan ben valorada. Eu creo que todos os científicos temos apelido, algúns saberán o apelido, outros quizá non, pero o apelido témolo todos e eu dígoo claramente.
Buletina
Bidali zure helbide elektronikoa eta jaso asteroko buletina zure sarrera-ontzian
Teknopolis
