Sorpresas no remolino do polo sur de Venus

O aspecto dos remolinos do polo sur de Venus cambia diariamente. A parte superior da figura mostra as nubes da capa superior, situadas a 65 km da superficie do planeta, e a imaxe inferior mostra un remolin

Existe un remolino de tamaño europeo na atmosfera do polo sur de Venus. Investigado por astrónomos do Grupo de Ciencias Planetarias da UPV, os resultados foron publicados na versión en rede da prestixiosa revista Nature Geoscience. Na atmosfera hai dúas capas principais de nubes, separadas por unha zona de 20 quilómetros. Os astrónomos da UPV seguiron de cerca o movemento do remolino nas dúas capas e comprobaron que ese movemento é errante.
“Sabiamos que se trata dun remolino de longa duración, que cambia de forma cada día cos que somos. Pero pensabamos que os centros do remolino formaban un tubo a dúas alturas, e non é así. Cada centro vai por separado e, con todo, non se desfai toda a estrutura do remolino atmosférico”, explica Itziar Garate, investigadora principal e membro do Grupo de Ciencias Planetarias da UPV.

Os remolinos de longa duración son un fenómeno habitual nas atmosferas dos planetas de rotación rápida, como Júpiter e Saturno. Venus, de rotación lenta, presenta turbulencias permanentes na atmosfera dos dous polos. É máis, a velocidade de rotación da atmosfera é moito maior que a do planeta. “Desde hai tempo sabemos que a atmosfera de Venus xira 60 veces máis rápido que o propio planeta, pero non sabemos por que. A diferenza é enorme, por iso chámase súper rotación. E non sabemos como empezou e como se mantén”.

O equipo da UPV-EHU seguiu a evolución do remolino do polo sur grazas á cámara de infravermellos VIRTIS-M que leva a nave espacial da ESA Venus Express. O buque atópase en órbita ao redor de Venus desde 2006. “A órbita da sonda é moi elíptica, achégase moito ao polo norte, mentres que o polo sur obsérvao máis lonxe, dando una visión máis xeral. Iso era o que necesitabamos paira a nosa investigación, una visión máis xeral do remolino e a menor velocidade, para que a ferramenta que utilizamos tomase as imaxes que necesitabamos”, explica Garate. Analizáronse os datos recolleitos polas sondas en 169 manchas e analizáronse con detalle os datos das 25 órbitas máis representativas.

Segundo explicou Garate, non é una tarefa fácil: “esta cámara non fai fotos como as que fan as cámaras normais, senón que distribúe a luz segundo diferentes lonxitudes de onda. Isto permite ver simultaneamente as capas verticais da atmosfera do planeta. Ademais, comparamos as imaxes tomadas cunha hora de diferenza, o que nos permitiu seguir a velocidade das nubes”, afirma Garate.