Redes por ondas

2003/01/31 Roa Zubia, Guillermo - Elhuyar Zientzia

• Telekomunikazioak
• Teknologia

Rápido ou lento, grande ou pequeno, de memoria alta ou baixa, hoxe en día o computador sen conectar non é moderno. O mundo da informática converteuse nos últimos anos no escravo da rede Internet. Por iso, a velocidade de conexión á rede é o deus tecnolóxico de hoxe e o prestixioso ADSL o seu profeta. Debido á gran atención que recibe, a velocidade de conexión vaise incrementando progresivamente en todos os lugares e en breve non será un problema tecnolóxico. Isto significa que en breve non poderemos cobrarnos máis por ter o privilexio de velocidade. Iso chámase democratización. A velocidade democratízase e, por tanto, outras características como a ausencia de cables van entrar en vigor.

O éxito dos teléfonos inalámbricos foi eclipsado pola revolución dos móbiles. A xente non é suficiente cos dispositivos inalámbricos, senón que leva a calquera lugar e pide a tecnoloxía que se pode utilizar. Os computadores e teléfonos que se poden utilizar en autobús, carnicería e baño véndense case sen restricións. E non só iso: as empresas que venden queren facernos crer que o que compramos hai un ano xa quedou obsoleto.

É curioso, a filosofía que achega esta tecnoloxía foi plenamente aceptada sen analizar as súas consecuencias. Sen apenas coñecer as noticias, non podemos vivir. E falar coa persoa que veremos en dous minutos resúltanos imprescindible: "Onde estás? No autobús? Eu no semáforo da esquina. Agora está vermello… espere… agora verde. Voume. Até agora".

O portátil permítenos traballar en calquera lugar. Xa non é necesario acudir á oficina, tamén podemos escribir no almorzo o informe emitido polo Xefe de Departamento e desta forma, en lugar de redactar un único informe á semana, chegaremos a redactar tres informes, por suposto, en beneficio da empresa. Sorprendente.

Este estilo de vida tolo condiciona (e pode limitar) o desenvolvemento da tecnoloxía doméstica. Por exemplo, a liña de investigación paira reducir o tamaño dos teléfonos móbiles é un tema prioritario nas empresas de telecomunicacións. Ademais, queren converter os teléfonos en computadores e os computadores en dispositivos móbiles.

Enlaces rotos

Da mesma maneira, outros dispositivos sen cable están a democratizarse. O ámbito dos computadores é un bo exemplo. Aínda utilizas na oficina un gran dispositivo cheo de cables? Non sabes que hai teclados libres? E os ratos? A cola do rato está a piques de desaparecer.

Desde o punto de vista tecnolóxico isto ten algunhas consecuencias: os cables de cobre utilízanse moito menos nos novos computadores. Pero, entón, como se comunican o teclado e o rato co núcleo do computador? A través das ondas, claro: como fai o mando da televisión. Estamos a encher a casa de ondas. Non sabemos si afectan ou non á nosa saúde, pero polo difícil de demostrar, non teñen forza paira cuestionar a produción tecnolóxica.

Así mesmo, pretenden ampliar a mobilidade en redes de computadores. Que significa iso? Falamos de redes sen cables.

A verdade é que nas empresas os computadores están organizados en redes locais, é dicir, en estruturas denominadas LAN (desde o inglés Local Area Network). As persoas que traballan nas oficinas saben moi ben que tipo de mesturado de cables necesitan neste LAN. Totalmente ordenada, parece una instalación caótica.

Paira non ter que instalar esta lea, algúns pensaron aproveitar a filosofía sen cables. Non é mala idea. Estas redes substitúen os cables por antenas e receptores. Esta invención denomínase WLAN, é dicir, desde o inglés Wireless Local Area Network. O único problema son as ondas, ás que hai tantos computadores na oficina hai que sumar as que necesita a rede local. Por tanto, créase un campo magnético enorme ao redor dos traballadores. Pero como os problemas de saúde que xeran as ondas non están probados, teremos que dar por boa a idea.

Desde o punto de vista tecnolóxico, os límites da WLAN son a seguridade e, sobre todo, a velocidade. Non son moi rápidas e xurdiron problemas co cifrado da información. No entanto, estes problemas resolveranse co tempo.

Rede urbana

En relación ás redes WLAN xorde una idea interesante: a da comunidade wireless. A comunidade wireless é una gran rede sen cables organizada en toda una cidade. Esta rede local non é normal, é una forma de conectarse a Internet. Esta rede está formada por nodos instalados voluntariamente polo usuario, de forma que os propietarios de devanditos nodos ofrecen una conexión a Internet sen cable, sen que por iso solicítese diñeiro.

O proxecto está en marcha ou está en marcha en varias cidades. En Euskal Herria, por exemplo, realizáronse proxectos en Pamplona, Vitoria e Bilbao.

Pero, necesitamos esas redes? Conectarse a Internet desde calquera lugar é un recurso. Pero necesitamos ese recurso? Parece que a idea das comunidades wireless é una alternativa ao consumo tolo. Canto durará esta alternativa sen absorber o mercado económico?

Estándares WLAN En xuño de 1997 o IEEE aprobou a norma 802.11, que fixa os estándares informáticos. Esta norma especifica as características da comunicación sen cables. Esta comunicación situouse na banda de 2,4 GHz. As redes WLAN realízanse segundo os estándares 802.11b, xa que se emiten a esa frecuencia cunha velocidade de 11 Mbps. En comparación coa liña ADSL, por tanto, trátase dunha conexión moi lenta, polo que deberán buscar una vía paira acelerar dita velocidade paira conseguir una maior dispoñibilidade. Ao falar de WLAN tamén hai que mencionar os temas de seguridade. As redes WLAN utilizan un sistema de cifrado chamado WEP (Wired Equivalent Privacy), equivalente ao que supostamente ofrecen as redes por cable. Con todo, este sistema nun principio non era difícil de descodificar; cando algúns expertos descubriron o método de descodificación, xurdiron una gran crise. Ademais dos sistemas de cifrado, incorporáronse métodos de autenticación paira mellorar o WEP.

Lixo por correo electrónico Estes correos electrónicos son coñecidos polos informáticos como spam. Os usuarios recibimos en moitas ocasiones información, publicidade e outras cuestións que non solicitamos a través do correo electrónico. Sitios web pornográficos, comerciais por correo ordinario e electrónico, e outros 'spamers' utilizan esta vía paira facer publicidade. Pero, como demonizan nosa dirección? Hai varios modos paira obter una lista de direccións. Con todo, o modo tradicional é o medio das mensaxes que viaxan pola rede. Ás veces mandan a felicidade ou o sexo, pero outras veces tamén son mensaxes cun obxectivo altruísta. Recentemente as Nacións Unidas prepararon un escrito co obxectivo de evitar a suposta terceira guerra mundial e difundiuse a mensaxe que nos pedía asinar a través de Internet. Non era certo. As Nacións Unidas non o fixeron. Estas mensaxes facilitan una dirección para que si non queres recibir máis quítenche o teu nome das listas. É unha fraude. Nesta dirección tan só confirman que a túa dirección é correcta. Por tanto, podes enviar a esa dirección una resposta que imita unha mensaxe de erro. Deste xeito, os que envían este spam, pensarán que a súa dirección non é correcta e, paira non recibir o erro en cada envío da mensaxe, deberán eliminalo da lista. Doutra banda, algúns dos portais que ofrecen dirección de correo separan o spam ao recibilo, permitindo ao usuario descartalo directamente, xa que todo o spam transfírese automaticamente a un cartafol.

Publicado en Zabalik.