Bocas de titanio

2000/03/05 Kortabarria Olabarria, Beñardo - Elhuyar Zientzia

• Materialak
• Medikuntza

O titanio é un elemento químico do grupo de metais. Ten 22 números atómicos, con 22 electróns e o seu número de masa é o 48 -suma de protones e neutróns no nucleo-.

Os minerais que conteñen titanio son bastante comúns. Este metal ten una densidade moi baixa e una dureza moi elevada, ademais de non ser excesivamente danado polo óxido. No aire quéimase o titanio. Esta última característica fai que o titanio sexa moi apreciado paira a fabricación de fogos artificiais.

Ademais de na Terra, o titanio atopouse nalgúns meteoritos e forma parte do Sol. Tamén foi descuberto nalgunhas rocas recollidas na lúa, en forma de dióxido de titanio (Ti02). Do mesmo xeito que no noso Sol, este metal atopouse en estrelas con outras características.

Tendo en conta todas as características mencionadas, sobre todo en baixa densidade e gran dureza, ultimamente estase utilizando en numerosas pezas metálicas de baixo peso: correas de reloxos, bicicletas, raquetas de tenis, cirurxía estética, etc. e en cirurxía bucal -embelecemento ou reparación-.

Irrifarre de artistas

Os que asiduamente salguen na tele, nas fotos das revistas, etc., teñen un bo ridículo, é o resultado dun perfecto dente. Algúns deles poden ter dentes fermosos por si mesmos, pero seguramente pasaron horas na cadeira do dentista. Van ter unha chea de titanio dentro da boca.

E é que o titanio, ademais de ser un dos materiais de menor peso esposo, é biocompatible. Por iso o corpo non rexeita os implantes de titanio, e por iso utilízase tanto paira embelecer as bocas. Do mesmo xeito que co corpo, os titanios poden combinarse con materiais como cerámicas, aliaxes nobres, varios metais… e soldaduras láser. Como se pode usar con láser, o titanio é moi apropiado paira as reparacións nas muelas dentais, xa que por unha banda non quenta e por outro se poden realizar traballos de gran precisión. Na actualidade, ademais, todas estas operacións de soldadura realízanse de forma sinxela e con gran garantía.

Sobre todo en implantes

O campo da odontoloxía avanzou moitísimo nos últimos anos: a anestesia apenas se nota, os empastes e demais traballos fíltranse sen dor… pero o maior avance produciuse nos implantes, sen dúbida. O dos implantes non é unha invención nova, pero até agora non se desenvolveron as técnicas e os recursos necesarios para a realización de implantes. O uso de implantes é moi antigo. Segundo os restos atopados en Exipto, utilizábanse tamén en tempos dos faraóns. Durante a Idade Moderna, os implantes comezaron a desenvolverse na década de 1970, desde que o traumatólogo Ingmar Bränemark descubriu a osteointegración, é dicir, desde que non había tecido brando entre eles, ata que atopou a forma de atar o óso a outro material. Deste xeito, a maior consistencia dos dentes diminuíu o risco de infeccións. O achado do traumatólogo foi un tanto estraño. Investigaba a circulación de ósos con coellos, para o que introduciu fibra óptica no óso dos coellos para ver o que ocorría dentro a través do microscopio. Unhas semanas deuse conta de que era imposible quitar a fibra, xa que o titanio que cubría a fibra óptica uniuse ao óso. Desde entón avanzouse a técnica e os implantes son unha realidade -cara pero real-.

O implante é unha prótese que substitúe anatomicamente, funcional e esteticamente o tezo ou coitela que se perdeu. Dependendo do lugar onde se sitúen, poden ser moi variados: Óseos vos interiores, baseados no interior do óso. Os ósos integrados deben coidarse unha vez colocados durante 6 meses para colocar a prótese fixa. As fibras óseas integradas, mediante a utilización de fibra, implántanse nunha soa sesión e a prótese fixa provisional.

Os implantes realízanse con anestesia local. O implante non é doloroso, pero normalmente despois de colocalo recoméndase un descanso dun ou dous días. Non hai problemas para xerar rexeitamento, xa que o titanio é un material biocompatible. O importante é que o óso sobre o que se apoia estea san, que non haxa molestias no maxilar.

No entanto, ao tratarse dunha operación de implante, existe certa rutina postoperatoria. Recoméndase conxelar 24 horas e tomar antibióticos nunha semana, comer purés, etc. durante dous días -para que se curse con máis celera-.

Se cheas a boca de titanio, decides arranxala e reparas, terás dentes preciosos, sentirás máis cómodo ao falar, ao masticar, ao farrear… pero igual terás máis buraco no peto que na boca. De feito, os implantes son unha solución moi adecuada para reparar os dentes para sempre, pero á vez custosos. O titanio non ten demasiada culpa niso.

Publicado en 7