Presbicia, vista cansa

2004/02/01 Agirre, Jabier - Medikua eta OEEko kidea Iturria: Elhuyar aldizkaria

• Osasuna

A partir dos 42 anos ninguén se libra da situación case fisiológica da vista cansa, nin de quen tiveron una vista espectacular durante toda a vida. E a razón é o devandito anteriormente, que a presbicia non é una enfermidade, senón a consecuencia da idade. E coa idade o ollo perde agudeza ou agudeza e cada vez resúltanos máis difícil ler, coser e facer cousas así.

Por que ocorre?

Cos anos pérdese a capacidade de enfocar de cerca (40-45 anos). O ollo ten dúas lentes: una chámase córnea e outra cristalina. Ambas nos permiten enfocar obxectos ou cousas paira ver cousas próximas ou afastadas.

A córnea é una lente fixa, pero a capacidade de concordia do cristalino permítenos vela de cerca. Co tempo, con todo, o cristalino perde esa capacidade de concordia. E iso xera presbicia.

Cales son os síntomas?

Presbicia fácil de detectar e diagnosticar. Somos conscientes de que cada vez temos máis dificultades paira ver ben de cerca, sen necesidade de acudir ao médico. Temos que afastar as cousas paira ver mellor. Por iso, á presbicia tamén se lle coñece como “síndrome de brazos longos” e é habitual que os brazos de lectura do xornal colóquense nesa posición, alargados. Doutra banda, cada vez necesitamos máis luz paira ler. Poden aparecer cansazo ocular, dor de cabeza e outros síntomas.

Que clase de lentes elixir?

Si diagnostícase a visión cansa, débense tomar as medidas máis adecuadas paira corrixir a visión.

Lentes de farmacia

As lentes de contacto non dan bo pé á presión.

Son lentes preparadas con gradación estándar que se poden adquirir directamente na farmacia sen necesidade de realizar ningún tipo de revisión ou revisión oftalmológica previa. Si o presbite non ten ningún problema de visión a distancia, pode utilizar as lentes de farmacia sen ningún problema, xa que son moi similares ás que se lle van a facer na óptica. Pero, por exemplo, si ten algo de astigmatismo, sentirá máis cómodo coas lentes de óptica, xa que ademais da vista cansa, corrixiranlle esoutro erro (astigmatismo).

Lentes tipo media lúa

Son lentes convencionais de ampliación, pero a súa peculiar forma permítelles mirar por encima delas. Son moi adecuadas paira aqueles que non teñen ningún outro problema visual.

Lentes bifocales

Grazas a estas lentes pódese ver ben de cerca (usando a parte inferior da lente) e de lonxe (usando a parte superior). Deste xeito, a visión afastada e a próxima pódense alternar e paira conseguilo basta con mover os ollos cara abaixo ou cara arriba. Con todo, ten o inconveniente de que a liña que divide o cristal das lentes en dúas é moi espectacular, o que a máis dun ocórrelle esteticamente.

Lentes progresivas

O seu funcionamento é moi similar ao anterior, pero existen outras zonas a utilizar paira distancias intermedias entre a parte superior e inferior do cristal. Ademais, esta liña límite do cristal é menos espectacular e esteticamente máis limpa que as anteriores.

O mesmo paira o ollo é levar lentes progresivas ou bifocales, pero as progresivas son máis cómodas porque permiten una visión intermedia. Aos 40 anos, cando aínda falamos dunha dioptría única, non hai problemas de visión intermedia, pero se a cuestión é de 2-3 dioptrías, queda un espazo ou espazo entre as vistas próximas e afastadas (e a lente progresiva cobre esa zona ou espazo).

Lentes de contacto progresivas

Presbicia fácil de detectar. Sen necesidade de acudir ao médico, somos conscientes de que cada vez temos máis dificultades paira ver ben de cerca.

As lentes de contacto son una boa opción paira aquelas persoas que se preocupan polo seu aspecto e que conseguen adaptarse a elas. E non é fácil. En xeral, estas lentes de contacto non dan bos resultados. Por que? Porque teñen una gradación concentrada e, por tanto, o paciente ten que aprender a velos con eles e non é tan fácil adaptarse. De media, só una de cada dez persoas con presbicia adáptase ben ás lentes de contacto.

Novos métodos

No futuro, ademais das lentes, poderanse utilizar outros métodos correctores. Actualmente estase estudando a implantación dun xel no caso do cristalino. O cristalino é como una bolsa chea de gelatina. Ademais, existe un músculo que contrae e alarga o cristalino e faio máis groso ou fino, o que nos permite enfocalo de cerca. A intención desta liña de investigación é substituír o cristalino natural por un xel que tería as mesmas funcións que o cristalino aproximadamente.

Cando teño que pór as lentes?

Cada persoa decide o momento adecuado paira pór as lentes: cando senta necesario. Cando nos damos conta de que nos resulta difícil ou aburrido ler á distancia habitual. Ao principio, basta con afastar un pouco os xornais ou os libros. Pero con tanta distancia non podemos ver as letras pequenas. É o momento de empezar a pensar en pór lentes.

Prexudica a prematura colocación de lentes?

Non é prexudicial. Pero é certo que o ollo se afai ás lentes e logo non pode funcionar sen elas. Coas lentes próximas poderemos velas ou lelas moito mellor, pero tamén podemos afacernos a facer menos esforzo e entón o ollo reláxase e non pode funcionar sen lentes.